Ο... ΚΙΝΕΖΟΣ ΕΛΥΤΗΣ!

Διάβασα σήμερα στην Ελευθεροτυπία και τον Βασίλη Κ. Καλαμάρα την συνέντευξη του Κινέζου, και γνησίου Έλληνα προσθέτω εγώ, Λεωνίδα Ρουί Χονγκ Λίου, ο οποίος θεωρείται ο κατ’ εξοχήν μεταφραστής των δύο ελληνικών Νόμπελ λογοτεχνίας, Σεφέρη και Ελύτη, στα κινεζικά.
Στέκομαι στον ποιητή της Ιδιωτικής Οδού και σε όσα παρατηρεί γι’ αυτόν ο Λεωνίδας Ρουί Χονγκ Λίου:
«Ο Ελύτης είναι ο ποιητής που έχει βρει τη μεγαλύτερη ανταπόκριση στο κοινό και συγχρόνως έχει ασκήσει τη μεγαλύτερη επίδραση στους Κινέζους ποιητές, αφού εμφανίστηκε σε μια εποχή στην Κίνα όπου όλοι οι συγγραφείς διψούσαν και έψαχναν τις νέες ιδέες και τους καινούργιους εκφραστικούς τρόπους… Αγαπάω τον Ελύτη. Γράφει σαν να είναι κρεμασμένος πάνω από τα ερείπια, δημιουργεί τον δικό του τρόπο μυθολόγησης και φτιάχνει έναν καινούργιο μύθο για την εποχή μας».

Ο Κινέζος Νεοελληνιστής εκφράζει ανοιχτά την προτίμησή του στον Ελύτη, θαυμάζοντας, ταυτόχρονα, τον Καβάφη, σεβόμενος, όπως λέει, τον Σεφέρη, τιμώντας τον Καζαντζάκη, ο οποίος είναι και ο περισσότερο μεταφρασμένος Έλληνας συγγραφέας στην Κίνα.

Ο Λεωνίδας Ρουί Χονγκ Λίου μας αποκαλύπτει και κάτι άλλο μέσα από τη συνέντευξή του. Την πάλη των λέξεων, που είναι ίδιον φυσικά του ποιητή, αλλά και του καλού μεταφραστή, ο οποίος πρέπει να αποκρυπτογραφήσει τον μεταφραζόμενο ποιητή: «Βρήκα στην πράξη δυσκολίες, όταν, π.χ., οι ποιητές δανείζονται μυθολογικά, θρησκευτικά και ιστορικά στοιχεία, ακόμα και στα σύμβολα και στις έννοιες που κρύβουν μέσα τους».Άρα, καταλαβαίνει εύκολα ο καθείς ότι εκτός από τη γνώση της γλώσσας, απαιτείται αρχαιογνωσία, ιστορία και θεολογία! Αν δεν ξέρεις τους Χαιρετισμούς της Παναγίας, πώς θα κατανοήσεις τι κάνει ο Ελύτης στους δικούς του «Χαιρετισμούς» στο «Άξιον εστι»;
Αυτά για όσους ευτελίζουν τα «θρησκευτικά» σε μάθημα κατηχητικού και όσους τα θεωρούν υπόθεση «ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Ο Ελληνοκινέζος Λεωνίδας Ρουί Χονγκ Λίου μας λέει ότι «στους λογοτεχνικούς κύκλους της Κίνας προσπαθούν να πιάσουν το δημιουργικό πνεύμα των Ελλήνων και να βρουν δικές τους λύσεις για τα διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, όπως της παράδοσης και του μοντερνισμού, της Ιστορίας και της εποχής μας, της κοινωνίας και του ατόμου».

Εν Ελλάδι;