ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Το γνωστό περιοδικό Οδός Πανός κυκλοφόρησε με ένα αφιέρωμα στον ποιητή Τάσο Λειβαδίτη, με αφορμή τα 20 χρόνια από το θάνατό του. Όπως μας έχει συνηθίσει η Οδός Πανός, τα κείμενα δεν είναι συμβατικά ούτε μυρίζουν φιλολογίλα. Είναι απολύτως ουσιαστικά και ακουμπούν την υπαρξιακή ύπαρξη του ποιητή, ο οποίος ζούσε στον κόσμο αυτό, αλλά ταυτόχρονα δεν ήταν εκ του κόσμου τούτου, γι’ αυτό και έγραφε: «η περιφρόνηση του κόσμου / σου ανοίγει την ίδια την αγκαλιά του Θεού».
Ο Λειβαδίτης ήταν ένας ποιητής που καταλάβαινε «τους πόνους του απείρου όταν κοιλοπονούσε τον κόσμο». Και είχε προφητέψει ότι «κι οι αρχαιολόγοι σκάβοντας μια μέρα θα τρομάξουν μπροστά στον τόσο ανθρώπινο πόνο».
Η υπαρξιακή αγωνία του ποιητή φαίνεται καθαρά μέσα από την πιο μυστική, παραμυθητική λειτουργία εικόνων, χρωμάτων, σχέσεων. Η υπαρκτική δίψα αναφοράς του γειτνιάζει με έναν εκκλησιαστικό ύμνο:

Κύριε
Είσαι η μεγάλη αιώνια άρπα κι είμαι το εφήμερο χέρι

που ξυπνάει τις μελωδίες σου.

Το αφιέρωμα της Οδού Πανός συνοδεύεται από ένα cd στο οποίο η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, η ηθοποιός της νιότης μου, επιλέγει και διαβάζει Τάσο Λειβαδίτη. Την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη την πρωτοείδα στο Ανοιχτό Θέατρο του Γιώργου Μιχαηλίδη πριν 20 χρόνια. Παρακολουθούσα ανελλιπώς τότε τις παραστάσεις του Ανοιχτού Θεάτρου όπου πρωταγωνιστούσε το δίδυμο Κ. Καραμπέτη-Μ. Χατζησάββας. Ωραίες θεατρικές, και όχι μόνο, εποχές. Θυμάμαι μόλις πως η άνοιξη στο Ανοιχτό του Γκύζη ήταν μια συγκίνηση για μένα τον τότε 20χρονο. Κι η Καρυοφυλλιά ήταν η ιέρεια αυτής της συγκίνησης.

Κλείνω μ’ ένα ποίημα του Λειβαδίτη που αναφέρεται στην ψευτιά και την υποκρισία που διαχρονικά κυριαρχούν στις κοινωνίες. Και άνθρωποι φορούν προσωπείο και υποτάσσονται τελικά στο πνεύμα της δειλίας, θάρρους ελλείποντος.

ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Οι ίδιες ταπεινώσεις πάλι σήμερα, τα ίδια λάθη, οι συμβιβασμοί,
το δουλικό χαμόγελο μπροστά σε εκείνον που περιφρονείς,
το όρθιο μαχαίρι, που σφάζεις μέσα σου και αυτόν και το χαμόγελό σου,

η μοναξιά, η μεταμέλεια, η οδυνηρή σου ανάγκη για μεγάλες

πράξεις που δεν έγιναν ποτέ, τα φαγωμένα σου τακούνια, το

ακαθόριστο αίσθημα μιας τρομερής σου αξίας, μιας δύναμης

αφανέρωτης που την κρύβεις με επιμέλεια για τη μεγάλη ώρα,

και μαζί η πικρή υποψία πως δεν κρύβεις τίποτα, και πως εκείνη

η μεγάλη ώρα δε θα 'ρθει ποτέ…