Του Γιάννη Γιγουρτσή
Επίκαιρος και σύγχρονος, γι' αυτό διαχρονικός και κλασικός.
Τον θυμήθηκα πάλι σήμερα.
Ο Κ. Π. Καβάφης νομίζεις πως τα έχει πει όλα για τις σημαντικές εκείνες στιγμές που το άτομα διασταυρώνεται με την ιστορία.
Αντιγράφω ένα από τα 154 αναγνωρισμένα ποιήματά του, το οποίο γράφτηκε το 1920: Ας είναι αυτό το πολιτικό σχόλιο της ημέρας.
Άννα Κομνηνή
Στον πρόλογο της Aλεξιάδος της θρηνεί,
για την χηρεία της η Άννα Κομνηνή.
Εις ίλιγγον είν’ η ψυχή της. «Και
ρείθροις δακρύων», μας λέγει, «περιτέγγω
τους οφθαλμούς.... Φευ των κυμάτων» της ζωής της,
«φευ των επαναστάσεων». Την καίει η οδύνη
«μέχρις οστέων και μυελών και μερισμού ψυχής».
Όμως η αλήθεια μοιάζει που μια λύπη μόνην
καιρίαν εγνώρισεν η φίλαρχη γυναίκα·
έναν καϋμό βαθύ μονάχα είχε
(κι ας μην τ’ ομολογεί) η αγέρωχη αυτή Γραικιά,
που δεν κατάφερε, μ’ όλην την δεξιότητά της,
την Βασιλείαν ν’ αποκτήσει· μα την πήρε
σχεδόν μέσ’ απ’ τα χέρια της ο προπετής Ιωάννης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου