 |
| Giotto di Bondone, Η φυγή στην Αίγυπτο |
Γράφει ο Θεολόγος - Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός Ιωάννης Ελ. Σιδηράς
Άραγε πόσο συμπαγές και άθραυστο μπορεί να είναι το «εωσφορικό προσωπείο» της διεθνούς κοινότητας και μάλιστα του πολυδιαφημισμένου και πολυδιακηρυγμένου λεγόμενου πολιτισμένου δυτικού κόσμου κάθε φορά που «ίσταται απαθώς» και ρεμβάζει σιωπηρώς απέναντι στο δράμα και την τραγωδία του ανθρωπίνου προσώπου κάθε πρόσφυγα και ιδιαίτατα όταν πρόκειται για μικρά παιδιά ακόμη και νήπια που βιώνουν στην απαρχή της επιγείου ζωής τους το φάσμα της του θανάτου μαχαίρας ή του αιφνιδίου θανάτου στα ύδατα ποταμών και θαλασσών, «εν όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης».
Η εικόνα και μόνο της μάνας που σπαραξικάρδια κρατά στην αγκάλη της, το βρέφος ή το νήπιο βλάστημα της υπάρξεώς της για να το φυγαδεύσει και να το σώσει, αποτελεί διαχρονικά το πλέον ηχηρό και ατιμωτικό ράπισμα στους κρατούντες του αφιλάνθρωπου και αναίσθητου τούτου κόσμου, που επιθυμεί και άνευ αιδούς απαιτεί να χαρακτηρίζεται ως πολιτισμένος, όταν την ίδια ώρα που πολύ βολικά απολαμβάνει τις ανέσεις ενός άκρατου και άκριτου καταναλωτικού οργίου μέσα στην ψυχασθενική τρέλα ενός υλιστικού και εγωιστικά αυτοτροφοδοτούμενου ατομικού ευδαιμονισμού, πεθαίνουν «καθ’ οδόν» βρέφη και νήπια πορευόμενα την «μακαρίαν οδόν του παραδείσου» ως άγγελοι που ζητούν και αναμένουν δικαίωση.
Διαβάστε στη συνέχεια ολόκληρο το κείμενο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου