Παναγιώτη Καμπάνη
Δρ. Αρχαιολόγου-Ιστορικού, Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού
Σύμφωνα με τις έως σήμερα πληροφορίες που διαθέτει η επιστημονική κοινότητα, όλα ξεκίνησαν το 992 μ.Χ., όταν ο καλόγερος Γρηγόριος από την Νικόπολη της Αρμενίας και μετέπειτα άγιος της καθολικής εκκλησίας, εγκαταστάθηκε στην πόλη Bondaroy της Γαλλίας όπου και έζησε μέχρι το τέλος της ζωή του, το 999. Γνωρίζουμε ελάχιστα πράγματα για τη ζωή, το έργο και τη διδασκαλία του και το πώς αυτή επηρέασε την εκεί κοινωνία. Εκείνο όμως που γνωρίζουμε είναι ότι θεωρείται ο «πατέρας» των χριστουγεννιάτικων εδεσμάτων με την ονομασία τζίντζερμπρεντ, δηλαδή γλυκό ψωμί αρωματισμένο με τζίντζερ.
Το τζίντζερ προέρχεται από την Ανατολή. Οι Ασιάτες το ονόμαζαν ζιντεμέλ, οι Δυτικοί το είπαν τζίντζερ, ενώ οι Έλληνες πιπερόριζα. Πρόκειται για ένα σπάνιο δώρο της φύσης και είναι από τα πιο μελετημένα φυτά στον κόσμο. Το ενεργό συστατικό της πιπερόριζας είναι η τζιντζερόλη, ένα συστατικό που όταν μαγειρευτεί, έχει πικάντικο άρωμα και μια γλυκιά και ταυτόχρονα πιπεράτη γεύση. Εκτός, όμως, από τη γεύση και το άρωμα που δίνει στα φαγητά, το τζίντζερ έχει και μεγάλη θρεπτική αξία.
Η καταγωγή του τζίντζεμπρεντ βρίσκεται στην αρχαία Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια των πιο μεγάλων αγροτικών γιορτών, οι οποίες ήταν και οι σημαντικότερες όπως τα Θεσμοφόρια, οι Έλληνες προσέφεραν στους θεούς τον εορταστικό άρτο, ο οποίος ήταν φτιαγμένος με μέλι. Κατά τα Κρόνια, γιορτή προς τιμήν του θεού Κρόνου (του παντοδύναμου και ασταμάτητου Χρόνου) αλλά και αργότερα στα Σατουρνάλια συνέχεια της ίδιας γιορτής στην αρχαία Ρώμη, έφτιαχναν πίτες μέσα στις οποίες έβαζαν νομίσματα. Σε όποιον τύχαινε το κομμάτι με το νόμισμα ήταν και ο τυχερός της παρέας. Αυτές οι πίτες με τα τυχερά νομίσματα μεταφέρθηκαν και στα χριστιανικά έθιμα.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στη συνέχεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου