Ο ΕΜΕΤΙΚΟΣ ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ

Ο Ιωσήφ Βιβιλάκης, καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, έγραψε ένα κείμενο στο ιστολόγιό του, με αφορμή τις ακραίες αντιδράσεις επισκόπων της Ελλαδικής Εκκλησίας για την ψήφιση του Συμφώνου συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια, με τίτλο: "Αγαπώ τον Χριστό, όχι τους παπάδες". 

Παραθέτουμε εδώ κάποια αποσπάσματα σχετικά με το Κήρυγμα μίσους, υπενθυμίζοντας ότι ο Ιωσήφ Βιβιλάκης έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με το κήρυγμα και την ιστορία του, δίνοντάς μας και το σπουδαίο βιβλίο του "Το κήρυγμα ως performnace" (εκδόσεις Αρμός).

Ολόκληρο το κείμενό του μπορείτε να διαβάσετε εδώ. 

"...Όμως, οι κραυγάζοντες επίσκοποι, οι υποτιθέμενοι πατέρες μας, με έναν λόγο δηλητηριώδη κηρύττουν μίσος και διχασμό. Μιλούν ως άρχοντες του αιώνος τούτου και όχι ως πρόσωπα που διακονούν τον άνθρωπο, φανερώνοντας σε μανία παροξυσμού 

Αντί για ευλογίες, κατάρες! 

Αντί παρηγορίας αναθεματισμό! 

Αντί ενδιαφέροντος ξέσπασμα οργής! 

Όμως, ο Χριστός ποτέ δεν χρησιμοποίησε την κατάρα στον λόγο του! Προειδοποίησε, ίσως κάπου απείλησε, αλλά δεν καταράστηκε. 

Με σοκαριστικούς τίτλους σε κείμενα όπως «Αποβράσματα της κοινωνίας σήκωσαν κεφάλι» και με υπότιτλο προτροπή «Φτύστε τους» (του Αμβρόσιου), με εκβιασμούς περί διακοπής σχέσεων με όσους το ψηφίσουν και επιχειρήματα που ενοχοποιούν μιλώντας περί «παραχρήσεως τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος… ἀνατροπή τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας πού ἔχουν ὡς ἐπίχειρα τρομακτικές ἀσθένειες, ἀφόρητο πόνο καί ἀκόμη τόν ἴδιο τόν θάνατο» προσπαθούν να αρθρώσουν τί; Τη φωνή του Ιερεμία; Ή να ερμηνεύσουν το Ευαγγέλιο οι δήθεν εκπρόσωποι του Θεού, oι δήθεν αναμάρτητοι και καθαροί;

Αλήθεια, ο Αμβρόσιος ποιούς προτρέπει να φτύσουν τους συνανθρώπους μας; Δηλαδή ποιους ενθαρρύνει να προβούν σε διαπομπεύσεις; Γιατί τί άλλο είναι το φτύσιμο από μια πράξη δημόσιας αποστροφής και αηδίας; Μια βίαιη συμπεριφορά που υπέστη ο ίδιος ο Ιησούς από τους βασανιστές του, λίγο πριν τον θανατώσουν. Και, προφανώς, δεν την γνωρίζουν οι εισαγγελείς της δήθεν χριστιανικής νομιμότητας. 

Το πρόβλημά τους 

Για όλα αυτά θα πει ο φίλος μου ο Ευτύχης: «Όλοι αυτοί οι τύποι αυτό που φοβούνται, όπως ο διάολος το λιβάνι, τι είναι; η ελευθερία. Δεν μπορούν, τρελλαίνονται. Μπροστά στην ελευθερία τρελλαίνονται. Θέλουν να βολευτούν κάπου. Αυτό είναι το θέμα. Έχουν φτιάξει ένα πλαίσιο για να χωθούν μέσα για να αισθάνονται ασφαλείς. Δεν μπορούν να αισθανθούν ασφαλείς, ρισκάροντας. Η επίθεση είναι το δικό τους πρόβλημα. Και πού ξέρεις ότι αυτός δεν είναι καταπιεσμένος; Μπορώ να το εικάσω, ελευθέρως. Δεν μπορώ; Αυτό είναι φασισμός. Τους έχουμε και τους κοιτάμε αυτούς τους ιεράρχες στο όνομα της ελευθερίας του λόγου. Είναι χειρότεροι από τους Σωτηρικούς. Και πώς τους αντιμετωπίζεις; με κοινωνική απομόνωση. Δεν το σκέπτομαι τιμωρητικά, αλλά έτσι θα έχει λιγότερη απήχηση ο λόγος τους στην κοινωνία. Δεν μπορώ να αφήσω έναν άνθρωπο να καθορίζει τις κοινωνικές αντιλήψεις εν έτει 2015. Για αυτό θέλουμε κράτος: για να είναι εγγυητής της ασφάλειας και του σεβασμού των μειονοτήτων». 

Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι όλη αυτή η αισχρή πολεμική του Αμβροσίου, που σε κάνει να ντρέπεσαι με τις διακρίσεις και τη φοβία που προσπαθεί να νομιμοποιήσει, επαναλαμβάνει διαρκώς λέξεις, όπως: κρίση, κριτής, άνομες πράξεις, κρίνουμε, επικρίνουμε. Ίσως έχει σχέση με το γεγονός ότι ο Αμβρόσιος υπήρξε αστυνομικός στα μαύρα χρόνια της δικτατορίας, ίσως, όμως, ο λόγος να είναι βαθύτερος και τον γνωρίζει εκείνος και η συνείδησή του. Ή, ενδεχομένως, και ο πνευματικός του…

Εγώ στέκομαι σε αυτά που διαβάζω και είναι βαριά, ασήκωτα και σκληρά στις δύσκολες μέρες μας, γιατί συνιστούν λόγο απομάκρυνσης από την τράπεζα που όλοι έχουμε κληθεί. Σε τί διαφέρει αυτός ο επίσημος λόγος των εκκλησιαστικών ταγών από τους αλλόδοξους φονταμενταλιστές που βλέπουν παντού εχθρούς της ιδεολογίας τους; Ποιός θα είναι ο ηθικός αυτουργός σε βίαιες πράξεις αποδοκιμασἰας συνανθρώπων μας που κατά την άποψη ορισμένων πρέπει να εισπράξουν αυτό που τους ταιριάζει: να ξευτελιστούν για κάτι κακό πού έκαναν, να διαπομπευθούν, να εξαφανιστούν από προσώπου γης. Να πάνε στον αγύριστο! 

Ποιά κανονικότητα; 

Και αυτό το κακό τονίζεται από τον Αμβρόσιο με κάθε έμφαση: είναι «αποβράσματα», «δεν είναι φυσιολογικοί άνθρωποι». Και μαζί στο στόχαστρο και οι πολιτικοί: «Είναι μερικά αποβράσματα της Κοινωνίας, περιθωριακοί άνθρωποι, ελαττωματίες, εξευτελισμένοι, άνθρωποι του σκότους οι οποίοι τώρα πιά με την ευκαιρία της υπεροχής της αριστερής πτέρυγας σήκωσαν πια κεφάλι!» Αλήθεια, ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι φυσιολογικός μετά την πτώση του ανθρώπου; 

Αυτό, λοιπόν, το παραλήρημα που δείχνει να αποσκοπεί στην εξόντωση του «μιάσματος» δεν θα το χαρακτηρίσω «ομοφοβικό» γιατί ξεπερνάει την ομοφοβία ο εμετικός μονόλογος των ιεραρχών. Θα το πω «αντιεκκλησιαστικό» με την έννοια ότι σπέρνει ενοχές, απειλές και εκφοβισμό, προκαλώντας μέσα στο σώμα της Εκκλησίας μας σύγχυση, διχασμούς, αντιπαλότητες. Οι φωνές των αγαπημένων ανθρώπων που ακούω και συνομιλώ είναι δυνατές και θλιμμένες: «Αγαπώ Χριστό όχι παπάδες».

Άραγε, ποιός είναι ο άνθρωπος του σκότους; ένας που θρηνεί με τον δικό του τρόπο τον δικό του νεκρό ή εκείνος ο οποίος καπηλευόμενος την ιδιότητά του δείχνει έμπρακτα απέχθεια προς τον άλλο επειδή τον θεωρεί μη φυσιολογικό και, ακριβώς, στο όνομα του Θεού καταλύει εντελώς το μοναδικό μήνυμα της ενότητας; Αλήθεια, έχουν αναρωτηθεί οι, παρομοίως, σκεπτόμενοι ιεράρχες που έχουν ψήφο στη σύνοδο ότι και οι ίδιοι μπορεί να εμφανίζονται ως «μη φυσιολογικοί»; Αφού ως μοναχοί είναι εκπρόσωποι ενός πανάρχαιου κινήματος που είχε ως επιλογή τον μη συμβατικό ετερόφυλο γάμο. Και είχε ως επιλογή μια συμφωνία συμβίωσης στον αντίποδα μιας κανονικότητας που όριζε τη γονιμότητα ως εντολή και καθήκον στην ανθρώπινη ζωή; 

Όλη αυτή η ρητορική του μίσους αποκλείει την αγάπη. Και οι ίδιοι που την εκφράζουν αποκλείουν τον εαυτό τους από την αγάπη."