Χρυσή Αυγή ή Δημοκρατία: μέσος δρόμος με τον φασισμό δεν υπάρχει

Το φωτομοντάζ είναι του Γερμανού αντιναζιστή καλλιτέχνη John Heartfield (1891-1968) / Πηγή: εδώ

Του εκπαιδευτικού Γιάννη Γιγουρτσή 

Για όσους πίστεψαν πως ξεμπερδέψαμε έτσι εύκολα με την Χρυσή Αυγή, τα γεγονότα των τελευταίων ημερών που σχετίζονται με την προανακριτική διαδικασία και την προσωρινή κράτηση ή μη των υποδίκων στελεχών της, αλλά και τα νέα στοιχεία που συνεχώς βγαίνουν στο φως, δείχνουν ότι ο δρόμος μέχρι την εξάλειψη του νεοναζισμού και των μεταστάσεών του είναι μακρύς και επίπονος. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με την επάρατο νόσο, η πάλη ενάντια σε τέτοια πολιτικά καρκινώματα είναι μακρά και δύσκολη. 

Ο αγώνας εναντίον του φασισμού, και δή της πλέον ακραίας και επικίνδυνης εκδοχής του που είναι ο ναζισμός, πρέπει να είναι συνεχής, αδυσώπητος και αμείλικτος. Κανενός είδους ανοχή και συγκατάβαση δεν πρέπει να είναι ανεκτή. Ο ναζισμός πρέπει να συντριβεί και στη συνέχεια είναι απαραίτητο να λαμβάνονται συνεχώς προληπτικά μέτρα ώστε η όποια προσπάθεια αναγέννησής του να εξαλείφεται εν τη γενέσει της. 

Η Δημοκρατία πρέπει να εξαντλήσει την αυστηρότητά της και όλα τα μέσα που διαθέτει, παίρνοντας, αν χρειαστεί έκτακτες αποφάσεις. Εντός του Συντάγματος βεβαίως αλλά αν είναι αναγκαίο ακόμα και στα όριά του. 

Η Ευρώπη ανέχτηκε τον φασισμό και τον ναζισμό στο Μεσοπόλεμο και το τίμημα που πλήρωσε ήταν εξαιρετικά ακριβό. Φαίνεται να έμαθε ωστόσο από το πάθημά της. Όταν επιτέλους αποφάσισε να τον αντιμετωπίσει ενώθηκε και υπήρξε αμείλικτη μέχρι που τον συνέτριψε. Στη συνέχεια η ίδια η ίδρυση της ΕΟΚ την δεκαετία του 1950 είχε ως βάση της την επιθυμία των λαών της Ευρώπης, και των εμπνευσμένων δημιουργών του ευρωπαϊκού οράματος για ειρήνη, ευημερία και αποτροπή επανεμφάνισης φαινομένων όπως ο ναζισμός και ο φασισμός. Η Ευρώπη δούλεψε επί δεκαετίες προς αυτή την κατεύθυνση με αποτελεσματικότητα. Ακόμα και η εμφάνιση ακροδεξιών και φασιζόντων σχημάτων τύπου Λεπέν στη Γαλλία κινήθηκαν μέσα στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού πολιτικού κεκτημένου και δεν απείλησαν ουσιαστικά την Δημοκρατία ποτέ. Μικρές ομάδες νεοναζιστών, στην Γερμανία και αλλού αντιμετωπίστηκαν αποφασιστικά παντού. Παντού, όχι ακριβώς. Υπάρχει μια μικρή χώρα που «αντιστέκεται», όπως θα έλεγε κανείς παρωδώντας πικρά την γνωστή φράση από τον Αστερίξ. 

Η γιγάντωση του νεοναζιστικού μορφώματος στην Ελλάδα ξεκινά από εγγενείς αδυναμίες και χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας και της ελληνικής πολιτικής σκηνής που δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε και χρειάζεται χρόνο για να το κατανοήσουμε σε βάθος. Αν ωστόσο δεν ερευνήσουμε εις βάθος τα αίτια που οδήγησαν μια κοινωνία που επαίρεται πως ο πρόγονοί της γέννησαν τη Δημοκρατία, στο να αναστήσει και εκθρέψει στους κόλπους της τον μεγαλύτερο εχθρό που είχε ποτέ η Δημοκρατία, τον ναζισμό, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να αντιμετωπίσουμε ριζικά τα φαινόμενα εκφασισμού της κοινωνίας μας που με τη σειρά τους γεννούν σχήματα όπως η Χρυσή Αυγή. 

Ξυπνώντας ξαφνικά από έναν εφησυχασμό επικίνδυνο η ελληνική πολιτεία αποφάσισε να αντιδράσει. Δεν αποκλείεται καθόλου να την ξύπνησαν και έξωθεν πιέσεις. Καθόλου κακό αν έγινε, και ας δικαιώνεται κατά κάποιο τρόπο ο κ. Κασιδιάρης που μιλά για εξωεθνικά κέντρα που πολεμούν την ΧΑ. Όπως ακριβώς έγινε και στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έτσι και σήμερα ο πόλεμος ενάντια στον φασισμό δεν είναι υπόθεση μόνο ενός λαού, ακόμα και αν το φαινόμενο φαίνεται να αφορά μόνο έναν. Άλλωστε η Ελλάδα ανήκει στη Δύση (εδώ ταιριάζει αυτό) και Δύση, στα θεμέλια της οποίας βρίσκονται και αξίες που γέννησε και ο ελληνικός πολιτισμός, σημαίνει (ή έστω στοχεύει να είναι) δημοκρατία, ελευθερία, ανθρώπινα δικαιώματα, ισότητα, ευημερία. 

Οι ανακοινώσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ μετά την δολοφονία Φύσσα και εξής για το θέμα της ΧΑ είναι ενδεικτικές, και μάλλον η κορυφή του παγόβουνου σε σχέση με την αντίληψη για το θέμα του υπερατλαντικού συμμάχου της χώρας μας. Αλλά και η Ευρωπαϊκή Ένωση έπαιξε το ρόλο της. Η Ευρώπη δεν θα μπορούσε ποτέ να ανεχτεί, 70 χρόνια μετά τη συντριβή του ναζισμού να εισέλθει ένας νεοναζιστής βουλευτής στο Ευρωκοινοβούλιο, γεγονός πολύ πιθανό αν πηγαίναμε στις Ευρωεκλογές με τις προς των συλλήψεων συνθήκες. ¨Όπως και να έχει και ανεξαρτήτως των εύλογων πιέσεων ή μη, το γεγονός είναι πως αντίδραση υπήρξε και ο απρόθυμος ως τώρα πρωθυπουργός της χώρας, εκών άκων κινητοποίησε τους μηχανισμούς της απονομής της δικαιοσύνης. Μένει τώρα το μαχαίρι να φτάσει στο κόκκαλο, το καρκίνωμα να αποκοπεί και να η θεραπεία να είναι πλήρης, όχι για να εφησυχάσουμε - ποτέ δεν εφησυχάζεις με τον καρκίνο και με τον φασισμό- αλλά για να μειωθεί δραστικά ο κίνδυνος που προέρχεται από αυτόν, να εξυγιανθεί η ελληνική κοινωνία, να γίνει πιο δημοκρατική η ελληνική πολιτεία. Τότε θα αλλάξει και η προβολή της εικόνας της ελληνικής κοινωνίας στη Βουλή και ίσως έτσι να αποκτήσουμε και άρχοντες εντιμότερους, αξιότερους και περισσότερο ικανούς να διαχειριστούν τις τύχες του τόπου μας. Στον ελληνικό λαό αξίζει ένα καλύτερο αύριο χωρίς φασισμό και με περισσότερη δημοκρατία και ελευθερία. Το αξίζει και το μπορεί, αρκεί να το θελήσει. 

Κοντολογίς, παραφράζοντας ένα σύνθημα που διάβασα πρόσφατα, «ο αγώνας για την ελευθερία και την απελευθέρωση είναι μακρύς, συνεχής και επίπονος». Αλλά είναι αγώνας καλός και αγώνας όλων μας, κληρονομία που χαρήκαμε οι ίδιοι, την χρωστάμε στους γονείς μας και οφείλουμε να κληροδοτήσουμε στα δικά μας παιδιά.