ΤΟ ΣΤΡΙΒΕΙΝ ΔΙΑ ΤΟΥ ΑΡΡΑΒΩΝΟΣ

Του θεολόγου - φιλολόγου Κώστα Νούση

Η γνωστή ατάκα της ελληνικής κωμωδίας φαντάζει προφητικά εκπληρούμενη στη στάση του δεύτερου κόμματος των πρόσφατων εκλογών. Προκειμένου ο εραστής (εν προκειμένω το διάσημο ομορφόπαιδο που έκλεψε την πολιτική καρδιά των Ελλήνων και όχι μόνο) να υφαρπάσει την εφήμερη ηδονή (εδώ ψήφο) από το υποψήφιο θήλυ θύμα (βλέπε  η απεγνωσμένη και συγχυσμένη Ψωροκώσταινα), ακολουθεί κατά το άγραφον έθος τον προαιώνιο δεδοκιμασμένο επιτυχή διπλωματικό ελιγμό του ταξίματος γάμου. Όταν μετά από λίγο, δηλαδή μετά τη σχεδόν νομοτελειακά ερχόμενη αίσια έκβαση των εφάμαρτων προθέσεών του, τίθεται επί τάπητος η δοθείσα υπόσχεση (αντιμνημονιακή διακυβέρνηση), τότε ακριβώς αρχίζει τεχνηέντως τη διαδικασία του σταδιακού απεγκλωβισμού (κατά την λίαν επίκαιρη χρήση του όρου) με το στρίψιμο δια του αρραβώνος (επίρριψη ευθυνών στους άλλους και επαναληπτικές εκλογές). Ο αριστερός συνασπισμός κομμάτων (μια «οικουμενιστικότερη» αιρετική μαρξιστική πολιτική εκδοχή, για να θυμηθούμε τα καθ’ ημάς !), έκδηλα ανέτοιμος προς διακυβέρνηση, επιζητά μια ηρωική έξοδο από το εφιαλτικό γι’ αυτόν σενάριο της ανάληψης εξουσίας. Τον σχετικό τρόμο ζήσαμε, άλλωστε, πριν από ελάχιστες μέρες με την έκδηλη ταραχή και σπασμωδική αποφατική αντίδραση του αντίστοιχου «ορθόδοξου» κομμουνιστικού σχηματισμού σε δημοσιογραφικές ερωτήσεις περί πιθανής εκλογικής του επιτυχίας!

Γεννημένοι για δεύτεροι; Πανικός ενώπιον του αγνώστου (εξουσίας) μετά από τη μακροχρόνια επαναπαυτική πείρα της αντιπολίτευσης; Ανέτοιμοι απλώς μπροστά σε μια αναπάντεχα θετική εξέλιξη; Αναδίπλωση λόγω προγραμματικής γυμνότητος και κενότητος επί συγκεκριμένου σχεδιασμού για το αύριο; Μήπως πολιτικοί νάνοι με το βλέμμα στραμμένο στο μικροκομματικό συμφέρον και ουσιαστικώς εγκληματικά ιστάμενοι έναντι του  συλλογικού συμφέροντος και των ιστορικών περιστάσεων; Η απάντηση σαφώς εξάγεται μέσα από τη συγχορδία των προαναφερθέντων και δυστυχώς άπτεται της πλειοψηφίας των πολιτικών προσώπων και συνδυασμών. Δε ζούμε το τέλος των χαρισματικών ηγετών, όπως είθισται να αιωρείται, διότι αυτό είναι απλά μια αυταπάτη. Βιώνουμε μάλλον τη μετάλλαξη του ελληνισμού μέσα στον κυκλώνα της παγκοσμιοποίησης και του μετανεοτερικού δαιμονισμού. Και το όντως θλιβερό είναι ότι λείπουν οι αντιστάσεις, τόσο σε επίπεδο υποκειμένων όσο και σε αυτό των θεσμών, των νοοτροπιών, των βουλήσεων και των ιδεολογιών.

Είναι κατά πάντα σεβαστό και κατανοητό πως το οικονομικό είναι το πρώτο θέμα, ο έσχατος τρόμος του ανθρωπομονιστικού, ενθαδίστικου  και υλοκεντρικού μας τρόπου ζην και σκέπτεσθαι. Μπροστά στην υπέρβασή του θυσιάζουμε ή, τουλάχιστον, ξεχνάμε άλλα, πιο σημαντικά, πιο υπαρξιακώς φλέγοντα. Λησμονούμε για παράδειγμα τρέχοντα εθνικά ζωτικά προβλήματα, όπως το σκοπιανό. Είναι τυχαίο που η νυν αξιωματική αντιπολίτευση - χαρακτηριζόμενη ανέκαθεν για ρευστότητα επί πολλών ζητημάτων - υπερψηφίστηκε από τον εκμοντερνισμένο ελλαδισμό, προφανέστατα διότι έχει πολλά στοιχεία ταυτοτικής σύγκλισης μαζί του; Πολλοί, βέβαια, θα αντιτείνουν εδώ το μάλα ανησυχητικό επιχείρημα της ψήφου θυμού ή διαμαρτυρίας. Αν αυτό σε γενικές γραμμές ικανοποιεί, τότε  να υποδεχτούμε χωρίς ιδιαίτερες ενστάσεις και τη δυναμική είσοδο του εθνικισμού στην κοινοβουλευτική μας πραγματικότητα. Σύγχυση κριτηρίων, προθέσεων, διαθέσεων, αποφάσεων. Χαοτικοί ατομικοί ψυχισμοί, εθνική καθίζηση, αδυναμία προσδιορισμού ταυτότητας.

Η μιμητική νεκρανάσταση της στόφας, του παραστήματος, των πρακτικών, της πολιτικής μαγκιάς και ευελιξίας του Ανδρέα Παπανδρέου από  πολιτικούς εκ δεξιών και εξ ευωνύμων προστίθεται ως άπελπις κραυγή σωτηρίας και επαναφοράς στο φανταστικά ένδοξο παρελθόν μας, εναγώνια αποστροφή στον πανίσχυρο μάγο της φυλής που θα αναστείλει τη χιονοστιβάδα της πολυδιάστατης εσωτερικής εξαθλίωσης και θα εξαφανίσει το διεθνές ρεζιλίκι, το οποίο άρχισε να παγιώνεται στην παγκόσμια συνείδηση επανερχόμενο περιοδικά μέσα από την αδυσώπητη καταγραφή των ΜΜΕ. Η λεβεντιά του Έλληνα αισθητά πληγωμένη, το φιλότιμό του τρωθέν, το αισθητήριό του θολωθέν, η αρχοντιά και η μνήμη του φανερά απούσες σε κάποια σημεία του καινού πολιτικού μας χάρτη.

Ο πνευματικός νόμος, δηλωτικός του αδιάπτωτου σεβασμού της ελευθερίας μας από τον Θεό και εμφαντικός της αρρήτου και υπερλόγου δικαιοσύνης του, είναι εν προκειμένω διαυγέστατος: η παραχωρηθείσα ηγεσία και πολιτειακή μας κατάσταση είναι απόρροια των βαθύτερων επιθυμιών του συνόλου, οι οποίες με τη σειρά τους αποτελούν τη συνισταμένη του συλλογικού ουσιώδους λαϊκού ψυχισμού. Με απλά λόγια, παίρνουμε, μάλλον θέλουμε, ό,τι μας αξίζει. Στο σημείο αυτό τίθεται αυτοδίκαια το ζήτημα του καλώς εννοούμενου πατριωτισμού, του υψίστου προφανώς αξιολογικού πολιτικού κριτηρίου. Κατά τη γνώμη του γράφοντος, ο αυθεντικός πατριωτισμός οφείλει να εκρέει από μια γνήσια χριστιανική πνευματικότητα, κάτι που  για τον ελληνισμό δεν ενέχει απλά ευχετική διάσταση αλλά ανήκει στον χώρο του ιστορικού γεγονότος πειράματος. Οι λοιπές πηγές της πατριδολατρίας, αν δεν είναι διάτρητες και εξοβελιστέες, σίγουρα δε θα μπορούν να υπερβούν την ασφυκτική ενδοϊστορική φυλακή και οι φορείς της, παρά τις πιθανές καλές προθέσεις τους, δε θα καταφέρουν ποτέ να αγαπήσουν και να βοηθήσουν αληθινά τη χώρα τους, διότι θα λείπει ο υπερβατικός αυτός παράγοντας, φύσει αναντικατάστατος για τον εμβολιασμό της ουσίας και της δύναμης της μοναδικής ενυπόστατης αλήθειας στις de facto πεπερασμένες ανθρώπινες ενέργειες: η θεία χάρη.

Στα αυτιά μας σήμερα αυτά θα ηχούν λίγο περίεργα και μυθώδη. Η χώρα μας στα χαρτιά είναι ένα ορθόδοξο κράτος. Στην ψυχή της παραπαίει ανάμεσα στον αθεΐζοντα εκδυτικισμό, στον άκρατο αφασιακό υλισμό και σε μια γενικευμένη επιστροφή στην ειδωλολατρία (από τη δωδεκαθεϊστική της εκδοχή μέχρι και απροκάλυπτα σατανιστικές και έτερες ποικίλες σύγχρονες παραλλαγές). Η φαιδρότητα και η ασυγχώρητη άγνοια εμφανέστατη εν πολλοίς στις τελευταίες πολιτικές επιλογές. Με λεξιλόγιο και εικόνες από τη νηπτική μας παράδοση θα λέγαμε πως παραδοθήκαμε στο θέλημά μας. Δεν υπάρχει ίσως χειρότερη θεία «κατάρα και τιμωρία» από αυτό. Στη σύγχρονη πολιτική γλώσσα τούτο καταγράφεται ως παρακμιακά συμπτώματα και φυσική ανακύκληση της ιστορίας από την πρόοδο στην οπισθοδρόμηση και τούμπαλιν. Και αυτό σωστό είναι κάπως, όχι όμως η ολική προσέγγιση της αλήθειας, που δεν είναι άλλη από την απώλεια του Θεού.

Κ.Ν.

Λάρισα

14/5/2012