ΜΙΑ ΓΥΝΗ, ΓΥΝΗ ΕΣΤΙΝ ΚΑΙ ΕΙΣ ΑΝΗΡ, ΑΝΗΡ

ὑπὸ Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου 

 "Ἀκόμη καὶ ἀγγελοειδεστέρα δὲν ἀξίζει, ὅ,τι κοστίζει, 

κι’ ἂν εἰσέτι ἠμπορεῖ τις νὰ τὴν ἔχει δωρεάν". 

(H. de Balzac) 

 "Αἱ γυναῖκες συγγραφεῖς νὰ ἐκδίδονται μόνες ….". 

(Σ. Φιλιππότης) 

Μόνον μὲ τὸν σφουγγαροπανοκάδο δικαιοῦται ἡ γυνὴ νὰ εἰσέλθει εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων. Διότι τὸ πρόβλημα τῶν γυναικῶν, εἰς ὃ ἀνήκει καὶ ἡ χειροτονία, ἀποτελεῖ ἓν τῶν ἐπειγοντεστέρων προκλήσεων δι’ ὅλον τὸν Χριστιανισμόν, ἐξαιρουμένων ἐννοεῖται τῶν "ἱερειῶν τῆς Πυθίας" ὁμολογιῶν τινῶν. Ἓν πρόβλημα, τὸ ὁποῖον ἀφορᾶ τὸν ὑποβαθμισμένον ρόλον τῆς ὑπηρεσίας τοῦ θήλεως εἰς τὸν ναόν1, καίτοι εἰς τὴν ἀρχαίαν ἐκκλησίαν ὑφίστατο καὶ ὁ θεσμὸς τῶν διακονισσῶν. (Ε. Θεοδώρου). 

Εἰς τὴν νέαν κίνησιν ἀπελευθερώσεως τῆς γυναικός, δὲν πρόκειται περὶ δικαιώματος ἰσότητος μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ μιᾶς ἀλλαγῆς δομῆς εἰς τὴν κοινωνίαν καὶ τὴν Ἐκκλησίαν. (H. Pissarek-Hudelist). Αὕτη καταπολεμεῖ τὴν κυριαρχίαν καὶ τὴν κεντρικὴν θέσιν τοῦ ἀνδρός, συνειδητοποιεῖ εἰς τὰς γυναῖκας τὸν ἑτερο-ορισμόν των, ἐπιζητεῖ τὴν συνάντησιν μεταξὺ φεμινισμοῦ καὶ θεολογίας. 

Κατὰ τὴν Β’ Βατικανὴν Σύνοδον, ἡ πηγὴ τῆς σημερινῆς ἐπὶ τοῦ θέματος προβληματολογίας, ἐθεωρήθη ἡ Βίβλος καὶ ἡ ἱστορικὴ αὐτῆς ἐπίδρασις: "Ἡ ἱστορία τῆς ἑρμηνείας τῆς Βίβλου εἶναι ἡ ἱστορία τῶν ἑρμηνευτῶν αὐτῆς". Μία ἀνδρο-συμβολικὴ στηρίζει μίαν ἀνδρο-θεολογίαν. 

Ἐξ ἄλλου, λόγῳ τοῦ ὅτι εἰς τὴν Τριαδολογίαν ἐλλείπει ἡ θήλεια διάστασις, τὸ Θεϊκὸν ἐκλαμβάνεται ὥς τι τὸ ἄρρεν. Εἰς τὴν Βίβλον, ὁ Θεὸς εἶναι ἀρσενικοῦ γένους, τὸ πρόσωπόν Του ὡς "Παλαιὸς τῶν Ἡμερῶν" καὶ "Παντοκράτωρ", παρίσταται κατὰ τὸν ἀνατολικὸν εἰκονογραφικὸν τύπον γενειοφόρος, ἡ γνωστοτέρα προσευχὴ ἄρχεται διὰ τοῦ "Πάτερ ἡμῶν…", ἡ Ἁγία Τριὰς προσδιορίζεται ὡς Πατήρ, Υἱὸς καὶ Ἅγιον Πνεῦμα2. 

Διὰ τοῦτο ὁ φεμινισμὸς ἐκτὸς τῶν λοιπῶν προβληματικῶν ἐκτροπῶν του, -οὐχὶ σπανίως ἀποτόκων τῆς προτέρας καταπιέσεως, ἀλλὰ καὶ τῆς "ἐξεμέσεως ἀποθημένων"- αἱ ὁποῖαι τείνουν νὰ μεταβάλλουν στραγγαλιστικῶς τὴν γυναῖκα εἰς ἄνδρα καὶ τὸν ἄνδρα εἰς γυναῖκα –οὕτω βλέπομεν τὴν κυρὰ ὁδηγὸν τροχιοδρόμου, νταλίκας, πιλότον κ.ἄ., ἡ ὁποία βεβαίως δὲν φαίνεται ὡς μανεκὲν ἀλλὰ μᾶλλον ὡς ἀμαζόνα!– διὰ τῆς ἀρειανικῆς φεμινιστικῆς θεολογίας, εἰσήγαγε πρὸς ὑποδήλωσιν τοῦ πρώτου προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὸν ὅρον "Πατὴρ καὶ Μήτηρ Θεός", "Μητέρα", "Θεά", κατὰ τὴν Μεγάλην Θεὰ–Μητέρα τῶν ἀρχεγόνων θρησκειῶν κ.ἄ.3, ἐτόνισε τὴν σχέσιν τοῦ Κυρίου μετὰ τῶν γυναικῶν, καὶ τὴν ἀνύψωσιν τῶν περιθωριοποιημένων τοιαύτων. 

Γνωστὸς ἄλλωστε τυγχάνει καὶ "φόβος ἐκ τῶν γυναικῶν", –οὐχὶ εὐκαταφρόνητος ἀκόμη καὶ σήμερον καὶ ἀσφαλῶς μέχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος, ἐκ τῶν φοβερῶν καὶ "γονυκλινικῶν" ὅπλων τὰ ὁποῖα διαθέτουν αὗται– ἐκφάνσεις γνωστὰς εἰς τὴν μεσαιωνικὴν "μαγισσομανίαν", ἀλλὰ καὶ εἰς ὅλα τὰ ὁποῖα δὲν ἐπέτυχεν καὶ ἀπώλεσεν ἡ Ἐκκλησία, διότι εἶχεν ἀποδεχθεῖ τοὺς κανόνας ἑνὸς πατριαρχικῶς διοικουμένου κόσμου. 

Τὴν στροφὴν εἰς τὴν ἀξιολόγησιν τῆς γυναικός, ἐνισχυθεῖσαν διὰ τῆς σωτηριολογικῆς σημασίας τῆς "δευτέρας Εὔας", τῆς Θεοτόκου, τονίζει ἡ ἐγκύκλιος "Pacem in terris" τοῦ Ποντίφηκος Ἰωάννου ΚΓ΄ (1963). Ἡ θεωρία τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι ἡ γυνὴ προσδιορίζεται ἐκ τοῦ ἀνδρός, στηρίζεται εἰς τὰς ἀπὸ τῆς ἀρχαιότητος ἐσφαλμένας ἀπόψεις τῶν φυσικῶν ἐπιστημῶν ἐπὶ τοῦ ἀνδρὸς καὶ τῆς γυναικός, τῆς συλλήψεως καὶ γεννήσεως, καὶ τῶν προδρομικῶν ἑρμηνειῶν τῆς Δημιουργίας. Ὁ ἐπιπολαίως παρατηρῶν τὰς στιγμὰς τῆς ἀντιπαραθέσεως τῶν δύο φύλων καὶ τῆς ἐξόδου ἐκ τοῦ ἀσυνειδήτου εἰς τὸ ἐνσυνείδητον, ἠμπορεῖ νὰ θεωρεῖ τὴν Εὔαν ὡς διαρκῆ "ξελογιάστραν" καὶ τὴν σωματολογίαν αὐτῆς ὡς ἁμαρτωλόν. Ὅμως κατὰ τὸν Ποντίφηκα: Τὸ νὰ εἶναι τὶς ἀνὴρ καὶ γυνή, βασίζεται ἐπὶ δύο εἰδῶν τοῦ "σωματικοῦ εἶναι" μιᾶς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως δημιουργηθείσης "κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν" (Γεν. 1, 26). Δυαδισμὸς ἄρα σημαίνει οὐχὶ χωρισμόν, ἀλλὰ συνάφειαν, συμπαιγνίαν, ἰσότητα ἐν διαφερούσῃ μορφοποιήσει καὶ κατὰ τὸν τρόπον ἑκάστου. Διὸ καὶ ἡ ὁμοφυλοφιλία καὶ ὁ λεσβιασμός, ἀνεξαρτήτως τῶν γενεσιουργῶν των αἰτίων, ἐκλαμβάνονται ὡς ἀφύσικαι ἐκτροπαί, διαταράσσουσαι τὴν ἁρμονικὴν συμβίωσιν τῶν δύο φύλων εἰς πολλὰς καὶ ποικίλας παραμέτρους καὶ οὐχὶ μόνον. Συμπέρασμα: Παρ’ ὅλα ταῦτα, ἂς ἔχομεν ὑπ’ ὄψιν τὸ "ὅριον ἔθου, ὅ οὐ παρελεύσονται" (Ψαλμ. 103, 9).

 ________________________________________
 1- R. Müller-Mehlis, Menschenwürde der Frau unterstreichen, Münchner Merkur ἀρ. 234, 11/12.10.(1986) 23.
2- Γιατί ὁ Θεὸς δὲν εἶναι ἀρσενικοῦ γένους, Ἡ Καθημερινὴ 5.1.(1997) 20.
3- Γ. Τσέτση, Μ. Πρωτοπρ., Σύγχρονες ἀρειανικὲς τάσεις, Κατερίνη 1992, 29-38.