ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΑ...

Αλέξανδρος του Ευθύμη Βαρλάμη

ΠOΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤ(Ι)Α  

Ή δύο κόμματα, μία πολιτική, κανένα δίλημμα

Του θεολόγου - φιλολόγου Κώστα Νούση

 «Διότι δεν βρήκα χειρότερον»! Διαβάζοντας τον άγιο Αναστάσιο τον Σιναΐτη και την απάντηση αυτή του ίδιου του Θεού σε απορία μοναχού επί τυράννου Φωκά,[1] συνειρμικά οδηγείται η σκέψη μας στην πρόσφατη πολιτική μας ιστορία με την ενστικτώδη φοβικότητα μιας πιθανής επανάληψης, εφόσον εισήλθαμε στον προεκλογικό χορό. Η λειτουργία των πνευματικών νόμων αναπόφευκτη. Ο εν λόγω άγιος ερμηνεύει τη θεία παραχώρηση ανάξιων – σε μας και επικίνδυνων - αρχόντων «κατά την καρδίαν του λαού». Ο Ολυμπιόδωρος καταγράφει (στα σχόλιά του στο βιβλίο του Ιώβ) κάτι που θυμίζει πολύ τη μεταπολιτευτική μας πραγματικότητα: «ο Κύριος τους επιβλέπει όλους, και ανάλογα με τους ανθρώπους, βασιλεύοντας μαζί τους, υποδεικνύει ως βασιλιά άνθρωπο υποκριτή, λόγω της δυστροπίας του λαού. Αυτό δε και ο ίδιος ο Θεός το δηλώνει με σαφήνεια διά του προφήτου Ωσηέ, προς τον Ισραήλ λέγοντας· Και σου έδωσα βασιλιά σε κατάσταση οργής λόγω του θυμού μου (Ωσ. 13:11). Πολλές φορές δηλαδή αυτόν που φαινομενικά εμφανίζεται αγαθός, επιτρέπει να αναγορευτεί σε βασιλιά, κατά τη βασιλεία του οποίου θέλει να κακοποιηθούν δι’ αυτού οι υπήκοοί του, για την δυσκολία, την κακοπραγία και την δυστροπία τους».[2] Η ιστορία του Ισραήλ ως περιεκτική εξεικόνιση του παγκόσμιου θείου λυτρωτικού σχεδίου και πάλι χαρακτηριστικά παρούσα και διδακτική: «ο μεν φιλάνθρωπος Θεός και δίκαιος Κριτής, όταν αμαρτάνουμε μας παραδίνει πολλές φορές στους εχθρούς μας (σ.σ. τροϊκανούς, διεθνείς τοκογλύφους, σιωνιστές και όσους άλλους «εθνικούς»), όχι για να χαθούμε, αλλά για να παιδαγωγηθούμε, όπως λέει με το στόμα του Ιερεμία στον ισραηλιτικό λαό».[3]

Διάφορες Κασσάνδρες το τελευταίο διάστημα μιλάνε για το ιστορικό τέλος του ελληνισμού. Η απάντηση είναι πως αυτό το τέλος ίσως έχει έρθει, και μάλιστα από καιρό, αναφορικά με τον φαντασιακό τρόπο που τον έχουν πολλοί διαπλάσει μέσα τους. Απλώς τώρα το συνειδητοποιούμε σιγά σιγά οι περισσότεροι. Αυτό, όμως, σε τελική ανάλυση θα έπρεπε να μας αγχώνει ή να μας οδηγεί σε εθνική κατάθλιψη; Τούτο θα ίσχυε σε ικανό βαθμό για τους σωβινιστές και όσων η φιλοσοφία τελειώνει στο χώμα ή, στην καλύτερη περίπτωση, σε μια απροσδιόριστη μορφή μεταθανάτιας ύπαρξης. Τολμώ να πω ότι για την πλειοψηφία των ανθρώπων τέτοιας υφής κοσμοθεωριών, η διάλυση της εγκόσμιας πατρίδας και η αποδόμηση της εθνικής ταυτότητας συνιστούν λίαν σοβαρά ζητήματα. Ο χριστιανός, όμως, που «ουκ έχει ώδε μένουσαν πόλιν αλλά την μέλλουσαν επιζητεί» (Εβρ. 13:14) και που αρύεται εξ ουρανού και εκ Θεού την αληθινή και αιώνια ταυτότητά του, όχι μόνο δεν άγχεται με τις ενδοκόσμιες μεταβολές, αλλά πολλές φορές τις επιζητεί, όταν μάλιστα αυτές επιφέρουν μεγαλύτερη πνευματική ωφέλεια συγκριτικά με την «υλική» βλάβη που προκαλούν. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, και τη σχετικότητα των εθνικών συλλογικοτήτων (καταδίκη του εθνοφυλετισμού στη σύνοδο του 1872), όπως και τη σύγκρουση των πρώτων κυρίως χριστιανών με τα πάτρια της φυλής και της οικογενείας εκάστου. Τα κράτη, τα έθνη και όλα τα πέριξ αυτών συνιστούν μεταπτωτικά φαινόμενα, που αφεύκτως θα καταργηθούν (Α΄ Κορ. 15:24).

Σε καμιά περίπτωση δεν απαξιώνουμε την πατρίδα μας. Η ελληνική ταυτότητα, στον βαθμό που προσλαμβάνεται ως συνυπάρχουσα με τη χριστιανική, είναι και πρέπει να θεωρείται ιερή. Ποτέ, όμως, είδωλο και υποκατάστατο θείας λατρείας. Στο σκεπτικό αυτό, επομένως, ίσως χαθεί (χάθηκε ήδη) ο ελληνισμός ως πρόταση οντολογίας και ενθαδικού (έστω) πολιτισμού. Η ιστορία μάς δίδαξε πολλάκις τον θάνατο αυτοκρατοριών και την εξαφάνιση λαών και πολιτισμών. Η μετάλλαξη του Έλληνα σε δυτικό άθρησκο αγνωστικιστή έχει προ πολλού ξεκινήσει στο πλαίσιο των σαρωτικών αφομοιώσεων που επιφέρει η παγκοσμιοποίηση. Ο τρόπος αυτός βίου – ο στυγνά υλιστικός και αθεϊστικός – ειλικρινά να μας λείπει. Ουδεμία σχέση έχει με τον υπαρκτικό τρόπο του Χριστού, που αποτελεί το όχημά μας  για την αιωνιότητα. Δεν είχαμε, εξάλλου, προ πολλού  εκπέσει σε αυτόν (τον φαύλο και παγανιστικό) πριν ακόμα ξεσπάσει η κρίση;

Γύρω μας ένας διάχυτος μηδενισμός, μια απαξίωση των πάντων. Για παράδειγμα, ο μισθός του εκπαιδευτικού. Η συμβολική αυτή απαξία και ο ευτελισμός του μαρτυρούν ολοκάθαρα την προοπτική αυτής της χώρας στο μέλλον: μια επένδυση στο μηδέν εκ παραλλήλου με μια προγραμματισμένη και αδιόρατη αντίστοιχη στην ψυχοσωματική εκμηδένιση της ανθρώπινης υπόστασης δια της υποβάθμισης της δημόσιας υγείας, με το μάτι ημίκλειστο στην ποικιλότροπη ευθανασία των υπέργηρων. Ίσως ενταύθα μια πιθανή επιστροφή σε ναζιστικής απόχρωσης ευγονική αντίληψη της ζωής και σε αριθμοκεντρική θεώρηση της ανθρωπότητας; Κοντά σε αυτά και ένας καμουφλαρισμένος κατά της Ορθοδοξίας πόλεμος με παύσεις χειροτονιών - λες και τα ψιχία τούτα θα βουλώσουν τις οπές της πανταχόθεν διάτρητης οικονομίας μας - με συμβολικές εν είδει κακούργων συλλήψεις και καθείρξεις ιερωμένων προς τέρψιν των εχθρών της Εκκλησίας… Με δυο λόγια: ελεεινή κατάπτωση, αξιοθρήνητη κατρακύλα, επιθανάτιος εθνικός ρόγχος, συνοδευόμενα από έναν περιρρέοντα συρμό  προφητολαγνείας και αναμόχλευσης χρησμών και προρρήσεων, παλαιών και νέων, για ανασυστάσεις αυτοκρατοριών, μάλλον εσκεμμένης ψευδαισθητικής φυγής σε κάποιο ένδοξο παρελθόν, μακριά από το καταθλιπτικό παρόν και το δυσοίωνο μέλλον…

H δυναμική της πολυκομματικότητας, δηλωτική της σύγχυσης και διάσπασης του νεοελληνικού ψυχισμού και της κοινοτικής του πραγματικότητας, καταγράφει με νατουραλιστικές πινελιές το κομμάτιασμα, την αποσάθρωση του νεοελληνικού μεταοθωμανικού βεβιασμένου κρατικού και κοινωνικού μορφώματος.  Καρικατούρες πολιτικές και καρτουνίστικες σχετικές παρουσίες προκαλούν τον γέλωτα παρά την πειθώ, υπομειδιώντας και αυτοί στο γεγονός της ούτε υπό των ιδίων ελάχιστης πίστης στα υπ’ αυτών ειρημένα. Καταθλιπτικές φυσιογνωμίες που απλά βεβαιώνουν την έλλειψη οράματος για το αύριο και την αδυναμία εύρεσης και παροχής ελπίδας. Φληναφήματα και δειλές υποσχέσεις χωρίς υπόσταση. Άλλωστε, ο λόγος εδώ και καιρό αποδυναμώνεται συμπαρασύροντας ακόμα και το πιο σταθερό νόημα των λέξεων. Η βαριά αυτή ασθένεια, μη επαρκώς εισέτι αισθητή στη σημαντική της, γίνεται μάρτυρας της πνευματικής μας σήψης και της εκρεούσης αποφοράς. Οι μεσσίες κάνανε τον κύκλο τους - πατεράδες, παππούδες, γιοι και κόρες, όλοι τα ίδια σκαναρισμένα μοντέλα του μεταμοντέρνου δυτικού αθεότροπου ισοπεδωτικά αφομοιωτικού παγκοσμιοποιητικού κοινωνικοπολιτικού παραδείγματος. Αρχίζει, ίσως, κατ’ αυτόν τον τρόπο να αχνοφέγγει η ώρα του Θεού, καθώς αυτός κατά το συνήθειο του επεμβαίνει στις στιγμές του ανθρώπινου αδιεξόδου. Η τυφλή πίστη και η αφασία του ανοηταίνοντος νεοέλληνα, εμφανείς σε νωπές και μπαγιάτικες μεταπολιτευτικές πολιτικές συνταγές και επιλογές, επέφεραν εντούτοις μια κάποια απώλεια των ψευδεπίγραφων τούτων προσδοκιών, κάτι που συνιστά τουλάχιστον μια μορφή αισιόδοξης τροπής των πραγμάτων, διότι αναπόφευκτα οδηγεί ικανό αριθμό σκεπτόμενων και απογοητευόμενων στην αυθεντική και μοναδική ελπίδα, στον Χριστό.

Θέατρο παραλόγου, σουρεαλιστικά προεκλογικά επιχειρήματα, απολογίες και ταξίματα, αυθάδεις εμφανίσεις σεσημασμένων ενόχων και εγκληματιών της πολιτικής που θα έπρεπε να είναι από κρυμμένοι έως εξοστρακισμένοι. Είναι εκπληκτικό να βλέπεις ογκώδη στην κενότητά τους πολιτικά όντα (αντί να λουφάζουν) να κατασκευάζουν προεκλογικούς λόγους – όντως η υποτίμηση του λόγου συνοδοιπορεί με τη νομισματική – και να πλασάρουν εαυτούς ως αυτοθυσιασθέντες χάριν της κοινής σωτηρίας τις δύσκολες τούτες ώρες – φευ της υποκρισίας, της πατριδοκαπηλίας, της ιταμότητος και της γελοιότητος! Την ίδια ώρα ακούς βλάσφημα ιστορικά (και δη θεολογικά!) πυροτεχνήματα του τύπου «θα φέρουμε το φως, όπως άλλοτε ο Καραμανλής» από εκπροσώπους της πολιτικής ενόργανης γυμναστικής. Αριστεροί και οικολόγοι λίγο πιο δίπλα  μαίνονται στην αυτάρκη και αλαζονική εσωστρέφειά τους αναμασώντας προκαταληπτικά εκ του περισσεύματος της κακίας τους ως προαιώνια πανάκεια το κρατικό διαζύγιο και τη φορολόγηση (καλύτερα δήμευση) της Εκκλησίας (!) – ξεχνούν, φαίνεται, οι κατ’ επίφαση μαρξιστές και αντιδιεθνιστές ποιος κυρίως ταΐζει τον πεινασμένο κοσμάκη αυτές τις μέρες, κατά τις οποίες οι ίδιοι μασάνε τα αποθεματικά του κρατικού κορβανά και όχι μόνο… Από την άλλη, παπάδες ζηλούν τη δόξα του Μακάριου της Κύπρου και του Ψαρουδάκη, κωφεύοντας στα ιστορικά διδακτικά προηγούμενα και ονειροβατώντας σε νεφελώματα μιας ορθόδοξου χριστιανικού θεοκρατικού τύπου ιδανικής πλατωνικής πολιτείας – ουτοπικής σαφέστατα και εν πολλοίς αντικείμενης στους ιερούς κανόνες. Το πιο ανατριχιαστικό: φουντώνει η ακροδεξιά ανασύροντας κατοχικές μνήμες. Η αυλαία κλείνει με γραφικές ατομικότητες και ολιγομελείς ομάδες επίδοξων σωτήρων, όπως πάντα άλλωστε· το σκάνδαλο της εκ Θεού άπλετα χορηγηθείσης ελευθερίας…

Ο πολιτικός λόγος, εκστομιζόμενος από χείλη αδαών, ασχέτων, «ολιγίστων» ή και υπερφίαλων ικανότερων, ανακυκλώνεται στο μηδέν, στο κενό, στο ρηχό, στο ανούσιο, στο βαρετό, στο χωρίς ελπίδα, στο θεατρικό – δεν είναι τυχαίος, εξάλλου, ο συνωστισμός τόσων ηθοποιών στην πολιτική μας σκηνή. Κάπηλοι ή γραφικοί πατριδολάτρες και βυζαντινολάτρες, άθρησκοι ή παγανίζοντες ελληνολάτρες, όλοι στριμώχνονται στο αποπνιχτικό καταγώγιο της νεοκατοχικής υποτελούς «αυτοδιοικητικής» μας πραγματικότητας. Όλοι μαζί βροντοφωνάζουν την κίβδηλη ερμηνεία της ιστορίας μας και την εφάμαρτη χρήση των ιδεοληψιών μας, το στρεβλό δρόμο που πήραμε ως γένος, την απροσδιόριστη εθνική ταυτότητα ενός κατ’ όνομα χριστιανικού λαού.

Ο εμετικός λόγος της πολιτικής και πάλι παρών σε όλο του το μεγαλείο. Νωπές οι μνήμες από το τραγελαφικό «λεφτά υπάρχουν». Η εξόφθαλμη και προκλητική εξαπάτηση του πρόσφατου παρελθόντος επανέρχεται μέσα από νέες υποσχέσεις που εξοργίζουν στη χυδαιότητά τους και μέσα από μια φαρσοκωμωδιακή σύγκρουση των δύο πολιτικών πάλαι ποτέ υπερδυνάμεων της χώρας (που συγκυβερνούν και ζητούν εκάστη την αυτοδυναμία, για να … συγκυβερνήσουν !)  – υλοποιώντας αυτοεκτιθέμενες ιστορικά και  εμπράγματα το γνωστό ανέκαθεν τοις πάσι: δύο κόμματα, μία πολιτική, κανένα δίλημμα. Προς τι όλα αυτά; Μα για το χρήμα και τη δόξα, για να γραφούν κάποιοι στην ιστορία, με όποιο τίμημα σε βάρος των φυσικών, αληθινών συνανθρώπων τους. Ευτυχώς, όμως, έστι δίκης οφθαλμός…

Το πλεόνασμα της προεκλογικής κομματικής παρουσίας έχει προφανώς και τη θετική του διάσταση, αυτήν της φιλελεύθερης πολυφωνίας και του δημοκρατικού πλουραλισμού. Η αισιόδοξη αυτή θεώρηση δεν καταργεί, δυστυχώς, τη ρεαλιστική θέαση της βαθύτερης ουσίας των πραγμάτων, κυρίως όταν πραγματώνεται μέσα από το μυστικό φως της βιβλικής ερμηνευτικής: του κατακερματισμού μας, της βαβελικής μας σύγχυσης και διάστασης, της προοδευτικής μας απομάκρυνσης από το προκτισιακό θείο σχέδιο της εν Χριστώ ενότητας των πάντων. Διαβάζοντας υπό το πνεύμα αυτό και κάπως πιο ελευθέρα  την ιστορία της έναρξης της βασιλείας στον Ισραήλ, στη συνείδησή μας αποτυπώνεται η εξορία του Θεού από τη ζωή των ανθρώπων σε πολιτικό επίπεδο ως επιτακτική επιθυμία αυτοπαράδοσης σε επίγειους άρχοντες, μιας εγωτικά και υπερφίαλα αυτάρκους αυτοδιάθεσης (Α΄ Βασ. κεφ. 8 κ.εξ.). Οι εξ αυτών συνέπειες της θεοεγκατάλειψης του ανθρωπίνου γένους ορατές και πολλαπλά καταγεγραμμένες στην ανθρώπινη ιστορία.

Βιώνουμε στο πετσί μας μια αιφνίδια  (ανα;)προσαρμογή της χώρας μας στο μετανεοτερικό πολιτικοοικονομικό γίγνεσθαι μετά την ανεξέλεγκτη, άτακτη και σφοδρή πρόσκρουσή της  στον δαιμονικό ύφαλο της παγκοσμιοποιημένης εκδοχής της αποκαλυπτικής προθέρμανσης του ιστορικού τέλους της ανθρωπότητας. Όχι το σβήσιμο του ήλιου ούτε κάποια συντριβή κομήτη ή πυρηνικό ολοκαύτωμα θα επιφέρουν το τέλος. Οι ανθρώπινες αμαρτίες και η προσωπική επέμβαση του Θεού (Δευτέρα Παρουσία) θα επισπεύσουν εν ριπή οφθαλμού τη Βασιλεία του (Α΄ Κορ. 15:52). Οι δυνάμεις του σκότους θα οδηγούν έως τότε τους ανθρώπους στη φτώχεια, στην ανασφάλεια, στην εξαθλίωση και στον πολύμορφο θάνατο, διότι μόνο ο εξουθενωμένος μπορεί να ελέγχεται και να ποδηγετείται, επειδή απλούστατα η φύση του κακού είναι ανθρωποκτόνος (Ιω. 8:44). Ο χριστιανός, όμως, εν Πνεύματι ατάραχος, τα προγνωρίζει όλα αυτά, πολύ δε περισσότερο την αμετάκλητη έκβαση της αδιάπτωτης τελικής επικράτησης του καλού (του Θεού).

Ο άνθρωπος του Θεού, (ο Έλληνας εδώ) που πιστεύει στον Χριστό, σίγουρα δεν εμπιστεύτηκε ποτέ άρχοντες και υιούς ανθρώπων (Ψαλμ. ρμε΄ 3). Δε βαυκαλίζεται με μεσσιανίσκους και ενδοϊστορικές ουτοπίες. Προσδοκά με ανοιχτό νου και πλατιά καρδιά την ερχόμενη Βασιλεία για όλο το σύμπαν. Στέκεται υπεράνω πάσης εθνι(κιστι)κής αυτοπεριχαράκωσης  και χλευάζει κάθε μικροκομματισμό. Και στις περιοδικά εμφανιζόμενες εθνικές κρίσεις  – καλή ώρα τώρα - προσεύχεται να τον καθοδηγεί ο Θεός, ώστε να διακρίνει τον «βελτίονα ή τον μη χείρονα», και κατόπιν πράττει κατά συνείδηση. Διότι αγαπά περισσότερο και πιο αυθεντικά (χάριτι Θεού) από πολλούς τριγύρω την πατρίδα του, την οποία από του νυν προσπαθεί να μπολιάσει στην εσχατολογική Βασιλεία με τον τρόπο που μονάχα η Εκκλησία γνωρίζει και υποδεικνύει. Πάνω από όλα, επομένως, εύχεται στον Κύριο της ιστορίας να μας φωτίζει συλλογικά και να αναδεικνύει αυτούς  (ή αυτόν) που θα διαφυλάσσουν την αξιοπρέπεια και την πίστη μας στις διαχρονικές αξίες του γένους. Από κει και πέρα, έχει ο Θεός. Η ακλόνητη εμπιστοσύνη και ελπίδα σε Αυτόν, άλλωστε, μας συνοδεύουν πάντοτε.

                                                                                    Κ. Νούσης

Λάρισα

5/5/2012

---

[1] Αναστάσιος Σιναΐτης.  Ερωταποκρίσεις. Θεσσαλονίκη: Ρηγόπουλος, 2002, σ. 134.

[2] Ό.π. σ. 137.

[3] Ό.π. σ. 140.