Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΙΣΣΑ ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΝΙΚΗ ΜΑΡΑΓΚΟΥ

Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου

Ἡ Νίκη (Κλεονίκη) Μαραγκοῦ εἶναι μιὰ ἀπὸ τὶς νεότερες ζωγράφους τῆς Πόλης μας. Γεννήθηκε ἐδῶ τὸ 1956. Φοίτησε στὸ Φερίκιοϊ καὶ τὸ Ζάππειο. Τὸ 1974 ἔφυγε γιὰ τὴν Ἀθήνα. Ἐκεῖ σπούδασε Πολιτικὲς Ἐπιστῆμες στὴ Νομικὴ Σχολὴ καὶ ζωγραφικὴ στὴν ΑΣΚΤ (2003-2009), κοντὰ στοὺς Ἀντωνόπουλο, Ἀρβανίτη, Ἰωαννίδη, Κοῦκο, Μυταρᾶ, Παλτόγλου, Σάμιο, Τσαμκούρη, Σάλλα κ.ἄ. Παράλληλα παρακολούθησε ἁγιογραφία, ψηφιδωτό, κεραμική, πολυμέσα καὶ τὰ θεωρητικά. Δάσκαλοί της στὸ Γυμνάσιο ἦταν οἱ Καμπέρος, Πελτέκος, Σαρασίτης, Τσίγκρης (σχέδιο) καὶ Τσολάκης. Εἶναι μέλος τῆς ΕΕΤΕ.

Ἐξετέλεσε μὲ λάδι, ἀκρυλικά, ἀκουαρέλα καὶ κάρβουνο πορτραῖτα, γυμνά, συνθέσεις, τοπία, ἀφηρημένα, ἁγιογραφίες καὶ κοῦκλες ἀπὸ πανί, ὅπως οἱ διαπρεπεῖς Πολίτισσες ζωγράφοι Ε. Ποτεσσάρου καὶ Κ. Ναταρίδου.

Ἐξέθεσε ἀτομικὰ στὶς Σπέτσες (2004), Ρόδο (2005), Ἰταλία (2006) καὶ ὁμαδικὰ στὴν Ἀθήνα (2000, 2001, 2002, 2002, 2005, 2006, 2006, 2006, 2006, 2006, 2006, 2007, 2008, 2009, 2009, 2009, 2010, 2010, 2011, 2011) καὶ στὸ Ρέθυμνο Κρήτης (2010).

Ἔργα της κοσμικὰ βρίσκονται στὴν Ἀθήνα, Θεσσαλονίκη, Πόλη, Ἀμερικὴ (Ν. Ὑόρκη) καὶ στὴν κατοχή της, ἐνῶ θρησκευτικὰ στὴν Παναγία Σπετσῶν καὶ σὲ ἰδιῶτες τῶν Η.Π.Α. Ἀκολουθεῖ τὴν τεχνοτροπία τοῦ γερμανικοῦ ἐξπρεσιονισμοῦ καὶ τελευταίως τὴν ἀφηρημένη τοιαύτη, ἐνῶ στὰ θρησκευτικὰ τὴ γνωστὴ καὶ μὴ ἐξαιρετέα νεοβυζαντινή. Τὸ ἔργο τῆς Μαραγκοῦ εἶναι ὡς πρὸς τὰ σχέδια καὶ τὰ ἀφηρημένα σχετικὰ καλό. Ἐδῶ ἂς σημειωθεῖ γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, ὅτι ἡ θητείες στὴν ΑΣΚΤ, ἀκόμη καὶ οἱ μακροχρόνιες, δὲν μποροῦν πάντοτε νὰ ἐγγυηθοῦν γιὰ τὴν ποιότητα τῆς περαιτέρω σταδιοδρομίας, οὔτε νὰ ἀποτελέσουν κριτήριο εἰσδοχῆς στὸ ΕΕΤΕ, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο, τουλάχιστον στὸ παρελθόν ἐζητεῖτο ἀπ’ αὐτό, οὔτε σὲ ἄλλους ὀργανισμούς. Καὶ ὅλα ταῦτα ἀποδεικνύει διαχρονικὰ ἡ παγκόσμιος ἱστορία τῶν καλλιτεχνῶν.

Παράλληλα μὲ τὴ ζωγραφικὴ ἔχει Ἐργαστήριο Τέχνης στὸ Παλαιὸ Φάληρο, ὅπου διδάσκει σὲ παιδιὰ καὶ ἐνήλικες σχέδιο, ψηφιδωτὸ καὶ ἁγιογραφία. Ὅπως δὲ εἶναι γνωστό, ἡ ἁγιογραφία διδάσκεται σήμερα, τουλάχιστον στὴ γείτονα, παντοῦ: στὶς Ἱ. Μητροπόλεις, σὲ Δήμους, σὲ Συλλόγους, σὲ ἰδιωτικὰ ἐργαστήρια κ.ἀ. Ἔχει γίνει δηλαδὴ μόδα. Τὸ θέμα μάλιστα αὐτὸ ἐκτὸς τῶν θετικῶν του παραμέτρων, ὡς μιὰ συνήθως ἀντιγραφικὴ μέθοδος, ἀπὸ ἀπόψεως λειτουργικῆς τέχνης καὶ καλλιτεχνικῆς ἀξίας, τυγχάνει ὅλως προβληματικό, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο πολλὲς φορὲς ἔχει ἀπὸ εἰδικοὺς ἐπισημανθεῖ. Ὅμως ὁ "ἱμάμης κάνει ἐκεῖνο ποὺ ξεύρει". Προσέτι δὲ ἐμφανίζονται καὶ ξένες, καὶ δὴ ἑτερόδοξες, "ἁγιογράφοι-κυρίες" οἱ ὁποῖες "τολμοῦν" νὰ ἀναλύσουν εἰς Ἕλληνας ἐπαΐοντας "τί ἐστὶν Ὀρθόδοξος εἰκονογραφία". Πρᾶγμα αὐτὸ τοῦτο τραγελαφικό!

Ὁ γράφων εὐχαριστεῖ καὶ ἀπὸ τὴ θέση αὐτὴ τὴν Ν. Μαραγκοῦ, γιὰ τὰ στοιχεῖα ποὺ τοῦ ἔδωσε.

Απογευματινή Κων/πόλως, 29.3.2011