Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου
Στις μέρες μας οι “αντιοικουμενιστές” έχουν ένα κοινό σημείο αναφοράς: τον προσφάτως ανακηρυχθέντα άγιο υπό της Σερβικής Εκκλησίας π. Ιουστίνο Πόποβιτς. Αυτόν τον άγιο “κραδαίνουν” επί τας κεφαλάς των “αιρετικών οικουμενιστών”.
Όπως έχει γραφεί επανειλημμένως, και αποδεικνύεται και εν τοις πράγμασιν, ηγετικό ρόλο στον “αντιοικουμενιστικό αγώνα” σήμερα διαδραματίζει ο ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. π. Θεόδωρος Ζήσης, στον οποίο προσβλέπουν με ...λατρεία οι “αντιοικουμενιστές”.
Αν κάποιος ξεφυλίσσει τον τόμο 9, τεύχος Β' του περιοδικού Κληρονομία (Δημοσίευμα Πατριαρχικού Ιδρύματος Πατερικών Μελετών, Θεσσαλονίκη, Ιούλιος 1977) θα βρει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον, όσο και επίκαιρο, άρθρο (σ. 433-460) του υφηγητού, τότε, του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Θεοδώρου Ν. Ζήση, το οποίο επιγράφεται:
ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ ΚΑΙ Ο ΑΡΧΙΜ. ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ
(Επιβαλλομένη απάντησις)
Ο π. Θεόδωρος Ζήσης απαντά στις κατηγορίες του π. Ιουστίνου Πόποβιτς για τον ρόλο του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην προπαρασκευή της Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδοξίας, τις οποίες διετύπωσε σε σχετικό υπόμνημά του προς την Ιεραρχία της Σερβικής Εκκλησίας. Ο π. Θ.Ζ. ανασκευάζει τις αιτιάσεις του π. Ιουστίνου, κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία και την προσφορά του Οικουμενικού Πατριαρχείου και κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Καταφέρεται εναντίον του Ελλαδικού Αυτοκεφάλου, αναφέρεται στην έκπτωση της θεολογίας στον ελλαδικό χώρο και τονίζει ότι “την Ορθοδοξίαν επροστάτευσε το Οικουμενικόν Πατριαρχείον και εις τον χώρον των χειμαζομένων πρεσβυγενών Πατριαρχείων της Ανατολής, όπου αι ξέναι προπαγάνδαι ήσκουν εντόνως τον προσηλυτισμόν”.
Ο π. Θ.Ζ. κρίνει ως “αβάσιμες” τις κατηγορίες του π. Ιουστίνου Πόποβιτς για το Οικουμενικό Πατριαρχείο και αποδίδει την “άδικο κριτική” του π. Ιουστίνου σε παρερμηνεία της στάσης του Πατριαρχείου έναντι του Μοναχισμού και σε “ελλιπή και εσφαλμένη πληροφόρηση” του π. Ιουστίνου.
Ο π. Θεόδωρος Ζήσης αναδεικνύεται μέσα από τις σελίδες του άρθρου μέγας πρόμαχος όλης της “πολιτικής” (διάβαζε εκκλησιαστικής) γραμμής του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας, ο οποίος “αναθεματίζεται” από τους “αντιοικουμενιστές” τότε και σήμερα, είναι, κατά τον π. Θ. Ζήση, μια προσωπικότης "που εγράφη χρυσοίς γράμμασιν εις τας σελίδας της ορθοδόξου ιστορίας". Το Οικουμενικό Πατριαρχείο και επί Πατριάρχου Δημητρίου “πορεύεται επί της οδού αυτής της απαραχαράκτου τηρήσεως της Ορθοδοξίας”. Και για να το κάνει σαφέστερο αυτό ο π. Θ.Ζ. παραπέμπει σε ομιλία του Φιλαδελφείας Βαρθολομαίου (νυν Οικουμενικού Πατριάρχου) κατά την Κυριακή της Ορθοδοξίας του 1976, σε συνέντευξη του Τρανουπόλεως Δαμασκηνού (μετέπειτα Ελβετίας και νυν Αδριανουπόλεως) σε ιταλικό περιοδικό, και, τέλος, σε κήρυγμα του μακαριστού Χαλκηδόνος Μελίτωνος, ο οποίος προέβη σε διάκριση μεταξύ ανατολικής και δυτικής ευσέβειας.
Στο εν λόγω άρθρο του ο π. Θ.Ζ. χαρακτηρίζει την Μόσχα ως “νεοπαπιστική”! Γράφει επί λέξει: “Και σήμερον όμως η Μόσχα είναι το μοναδικόν παράδειγμα αυτοκεφάλου Ορθοδόξου Εκκλησίας, που δεν συμμορφούται προς την κοινήν των Ορθοδόξων γραμμήν, αλλ΄επιβάλλει κατά νεοπαπιστικόν τρόπον ό,τι αυτή θεωρεί ως ορθόν.
Στα Επιλεγόμενα του άρθρου του ο π. Θ.Ζ. συνοψίζει την επιχειρηματολογία του:
Είχε δικαίωμα και καθήκον ο π. Ιουστίνος να εκφράση τας απόψεις του περί της “Μεγάλης Συνόδου” και περί των ενεργειών προσώπων που εργάζονται δια την προπαρασκευήν της. Έπραξεν όμως κακώς με το να στήση εις το εδώλιον του κατηγορουμένου την Εκκλησίαν Κωνσταντινουπόλεως. Όλαι αι αποφάσεις λαμβάνονται δημοκρατικώς και συνοδικώς, καθιστώσαι ούτω συνυπευθύνους όλας τας Ορθοδόξους Εκκλησίας. Ώφειλε δια τούτο να τρίξη τους οδόντας προς όλας τας κατευθύνσεις, και προς την ιδικήν του Εκκλησίαν ακόμη, εκπρόσωποι της οποίας μετέχουν πάντοτε των σχετικών συσκέψεων, και όχι να φορτώνη τα πάντα εις τους ώμους της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, εις ήν στενοκάρδως ουδέν αγαθόν βλέπει. Ασφαλώς δεν επιθυμεί να καμφθούν τα γόνατα του ιστορικού αυτού της Ορθοδοξίας Κέντρου. Αυτό θα απετέλη πλήγμα βαρύτατον, διότι το γκρέμισμα αυτού του στύλου θα αποδυναμώση και τα άλλα εδραιώματα, τους άλλους θεσμούς.
Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, φορτωμένον με την πείραν των αιώνων, απέδειξεν ότι είναι ικανόν να διατηρήση την ενότητα της Ορθοδοξίας μέσα εις την πολλαπλότητα των εθνικών ιδιορρυθμιών και να αναπτύξη τον ορθόδοξον πολιτισμόν, βασικόν γνώρισμα του οποίου είναι αυτή ακριβώς η πολλότης, η ποικιλία, η δημοκρατικότης. Ποία άλλη Ορθόδοξος Εκκλησία θα ημπορούσε να αναλάβη αυτόν τον ρόλον, χωρίς τον κίνδυνον της διαιρέσεως, όχι μόνον εκ της απουσίας της ιστορικής εμπειρίας, αλλά και εκ της καινοτόμου αυτής αλλαγής ως και εκ του ενδεχομένου εξάρσεως εθνοφυλετικών τάσεων;
Αλλά στο διαχρονικό αυτό άρθρο του π. Θεοδώρου Ζήση θα επανέλθουμε.
12 σχόλια:
Αυτά τα έγραψε πριν από 35 χρόνια. Απλώς ωρίμασε ο άνθρωπος στο μεταξύ, και βλέπει τα πράγματα τώρα πιο καθαρά.
Φρέσκα κουλούρια φωνάζει ο κουλουράς κε Ανδριόπουλε.Ο άνθρωπος κατάλαβε το λάθος του και αλλαξε απόψεις.Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στον π.Θεόδωρο γιατί ήρθη υπεράνω συναισθηματισμών κι αποκάλυψε τον ολέθριο ρόλο του Φαναρίου στην υπόθεση της προδοσίας της Ορθοδοξίας.
Εγώ συμφωνώ με τον "Λέων" ότι ωρίμασε ο άνθρωπος στο μεταξύ, και βλέπει τα πράγματα τώρα πιο καθαρά. Και φυσικά η ωριμότητα μπορεί να συνεχίζεται οπότε, γιατί όχι, να επανέλθει μελλοντικά στις προγενέστερες από σήμερα θέσεις του που είναι και οι ορθές! Εκτός αν δεχτούμε πως η πολλή ωριμότητα καταλήγει σε "σαπίλα" ή σηπεδόνα, επί το πλέον ελληνιστί δόκιμον. Αν ισχύει αυτό ΟΙ ΠΑΡΟΥΣΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΕΣ!!!
Λέων δεν ωρίμασε απλώς , ΠΑΡΑΩΡΙΜΑΣΕ ....κοινώς .... ΘΕΟΛΟΓΟΣ
Σας παρακαλώ να μας δώσετε και το υπόμνημα του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς και ολόκληρο το άρθρο του π. Θεόδωρου Ζήση για να μπορέσουμε να εξάγουμε ορθά συμπεράσματα, επειδή αυτά που αναφέρετε είναι τόσο αποσπασματικά ώστε οι αναγνώστες σας δεν μποορύν να σχηματίσουν ολοκληρωμένη άποψη για το θέμα.
Χα,χα!!! Ο Τελεβάντος κατάπιε τη γλώσσα του και θέλει ολοκληρωμένο το κείμενο. Να πάτε στην ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ κύριε Τελεβάντε και να το διαβάσετε. Και βοήθεια ΣΑΣ!!!
Το σχόλιο 6:58 σαν κόασμα βατράχου ακούγεται.
Χρησιμοποιείτε ένα κείμενο 34 ετών του π.Θ.Ζ. το οποίο συντάχθηκε στη δεδομένη χρονική στιγμή για να απαντήσει σε συγκεκριμένο ζήτημα. Ας θυμηθούμε λίγο τη συνέχεια.
Ο π.Θ.Ζ. μετείχε στην επιτροπή του Διαλόγου, έλαβε μέρος στη συνεδρία εκείνη που καταδικάστηκε η Ουνία ΚΑΙ από τους ρωμαιοκαθολικούς και μετά αποπέμφθηκε (από ποιον;) ως "δύσχρηστος", υπογράφηκε το κείμενο του Balamand (χρειάζεται να αναφέρω το περιεχόμενό του;) με τις μισές Ορθόδοξες Εκκλησίες ΑΠΟΥΣΕΣ, το οποίο όμως εξακολουθεί δημοκρατικότατα να χρησιμοποιείται στους διαλόγους! Μετά από πολλές διαμαρτυρίες του π.Θ.Ζ., κληρικού πλέον του Πατριαρχείου, για την πορεία του διαλόγου, οχληρές στα ώτα της σημερινής ηγεσίας του Θρόνου, του απεστάλη το απολυτήριό του...
Και ο νυν Πατριάρχης, ο οποίος κάποτε παρ' ολίγον να τινάξει στον αέρα την επίσκεψή του στη Ρώμη λόγω της παρουσίας Ουνίτη κληρικού, ο οποίος διέκοψε το διάλογο για το πρόβλημα της Ουνίας, ο ίδιος Πατριάρχης δέχεται στην Πόλη επίσημα τον Ουνίτη επίσκοπο Καρκαβίας Δ. Σαλάχα, που δεν εδρεύει βέβαια ούτε στην Καρκαβία, ούτε στην Πόλη αλλά στην Αθήνα (κάτι λέγαμε για επεμβάσεις και εισπηδήσεις πριν από λίγες μέρες...), και του δωρίζει ένα άγιο Ποτήριο, για το οποίο καυχάται ο τελευταίος δημόσια (αναφορά στην επίσκεψη είχε γίνει τότε και από το "Φως Φαναρίου", μόνο που ο καλός ιστολόγος είχε ξεχάσει να πει τι ακριβώς είναι ο "τιτουλάριος Επίσκοπος Καρκαβίας κ. Δ. Σαλάχας"...).
Αρκούν τα ανωτέρω για να διαπιστώσουμε όλοι ότι κάτι δεν πάει καλά στο διάλογο και στη γραμμή του Οικουμενικού Πατριαρχείου ή όχι; Μήπως ο π. Θεόδωρος το διεπίστωσε, έστω καθυστερημένα και πολύ μετά τον Όσιο Ιουστίνο, και άλλαξε στάση; Θέλετε να πούμε και άλλα ή αρκούν αυτά;
Όσο για τη Μ. Σύνοδο, παραπέμπω στο θαυμάσιο βιβλίο "Μια γοργόνα στον Κεράτιο" του ηγουμένου της Μονής Τατάρνης, π. Δοσιθέου, ανδρός φιλοπατριαρχικού όσο ελάχιστοι. "Καλύτερα να μη συγκληθεί ποτέ γιατί περισσότερα προβλήματα θα δημιουργήσει παρά θα λύσει. Είναι και αυτή η sanctitas vitae των μελλόντων να συμμετάσχουν...". Αυτά ο π. Δοσίθεος.
ΥΓ 1. Σήμερα πια είναι ευρύτατα γνωστό ότι ο Όσιος Ιουστίνος δε φόρτωνε τα πάντα στους ώμους της Κων/πολης αλλά ασκούσε δριμεία κριτική και στην ηγεσία της Εκκλησίας της Σερβίας. Ίσως δεν ήταν ευρέως γνωστό τούτο στα 1977, σήμερα όμως είναι γνωστότατο.
ΥΓ 2. Ζητώ συγγνώμη αλλά, ώρες - ώρες, ο τρόπος του πολιτισμένου, ανοιχτόμυαλου και χωρίς φοβικά σύνδρομα ιστολόγου, μου θυμίζει τον τρόπο των κομματαρχών που προσπαθώντας να εξουθενώσουν τους πολιτικούς αντιπάλους τους και να υπερασπιστούν την παράταξή τους, χρησιμοποιούν όποιο επιχείρημα βρεθεί μπροστά τους, πειστικό ή μη...
Φίλε 12.53
εγώ δεν είχα ιδέα για τον πρότερο βίο του παπα-Ζήση κι έπεσα απ' τα σύννεφα!!!!!
Ο παπα Ζήσης θα πρέπει - αν θέλει να είναι συνεπής με τον σημερινό εαυτό του- να αποκηρύξει δημοσίως το κείμενο του αυτό και να ζητήσει συγγνώμη από τον Όσιο Ιουστίνο που τόσο πίκρανε τότε με τη στάση του. Αλλιώς θα είναι ΑΓΙΟΜΑΧΟΣ!!!
Αρκετές, νομίζω, είδαμε ήδη στην ανάρτηση αυτή θέσεις και απόψεις-απόλυτα σεβαστές- περί κρισιμοτάτων ζητημάτων γιά το Εκκλησιαστικό γίγνεσθαι. Εμένα επιτρέψτε μου απλώς να υπενθυμίσω την πλέον επίσημη&πρόσφατη επ΄αυτών τοποθέτηση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, συνόλης, όπως αυτή κατεγράφη στο ανακοινωθέν της τελευταίας συνάξεως όλων των Ορθοδόξων Προκαθημένων στο Φανάρι τον Οκτώβριο 2008. Ως είναι γνωστό, η χάρις του Παρακλήτου ήδη από 19ετίας, διά στόματος Βαρθολομαίου, συνάγει κατά καιρούς εις έν τους κατά τόπους Ορθοδόξους Προκαθημένους. Ούτως στο πλέον πρόσφατο ανακοινωθέν περιέχονται και τα εξής "... 13. Οἱ Προκαθήμενοι καί οἱ Ἀντιπρόσωποι τῶν Ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἔχοντες πλήρη ἐπίγνωσιν τῆς σοβαρότητος τῶν ἀνωτέρω προβλημάτων καί ἀγωνιζόμενοι διά τήν ἄμεσον ἀντιμετώπισίν των ὡς "ὑπηρέται Χριστοῦ καί οἰκονόμοι μυστηρίων Θεοῦ" (Α΄Κορ. 4, 1), διακηρύττομεν ἐξ αὐτῆς τῆς ἕδρας τῆς Πρωτοθρόνου Ἐκκλησίας καί ἐπαναβεβαιοῦμεν:
α) Τήν ἀταλάντευτον θέσιν καί ὑποχρέωσιν ἡμῶν πρός διασφάλισιν τῆς ἑνότητος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῇ «ἅπαξ παραδοθείσῃ τοῖς ἁγίοις πίστει» (Ἰούδα 3) τῶν Πατέρων ἡμῶν, τῇ αὐτῇ κοινῇ Θείᾳ Εὐχαριστίᾳ, καί τῇ πιστῇ τηρήσει τοῦ κανονικοῦ συστήματος διακυβερνήσεως τῆς Ἐκκλησίας, διά τῆς ἐν πνεύματι ἀγάπης καί εἰρήνης διευθετήσεως τῶν ἑκάστοτε τυχόν ἀναφυομένων προβλημάτων εἰς τάς πρός ἀλλήλους σχέσεις ἡμῶν.
β) Τήν βούλησιν ἡμῶν διά τήν ταχεῖαν θεραπείαν πάσης κανονικῆς ἀνωμαλίας προελθούσης ἐξ ἱστορικῶν συγκυριῶν καί ποιμαντικῶν ἀναγκῶν, ὡς ἐν τῇ λεγομένῃ Ὀρθοδόξῳ Διασπορᾷ, ἐπί τῷ τέλει τῆς ὑπερβάσεως πάσης τυχόν ξένης πρός τήν Ὀρθόδοξον ἐκκλησιολογίαν ἐπιρροῆς. Πρός τοῦτο, χαιρετίζομεν τήν πρότασιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου νά συγκαλέσῃ διά τό θέμα τοῦτο, ὡς καί διά τήν συνέχισιν τῆς προετοιμασίας τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, Πανορθοδόξους Διασκέψεις ἐντός τοῦ προσεχοῦς ἔτους 2009, εἰς τάς ὁποίας, συμφώνως πρός τήν ἰσχύσασαν πρό τῶν Πανορθοδόξων Διασκέψεων τῆς Ρόδου τάξιν καί πρακτικήν, θά προσκαλέσῃ ἁπάσας τάς Αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας.
γ) Τήν ἐπιθυμίαν ἡμῶν ὅπως, παρά τάς οἱασδήποτε δυσκολίας, συνεχίσωμεν τούς θεολογικούς διαλόγους μετά τῶν λοιπῶν Χριστιανῶν, ὡς καί τούς διαθρησκειακούς διαλόγους, ἰδιαιτέρως μετά τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί τοῦ Ἰσλάμ, δοθέντος ὅτι ὁ διάλογος ἀποτελεῖ τόν μόνον τρόπον ἐπιλύσεως τῶν μεταξύ τῶν ἀνθρώπων διαφορῶν, ἰδιαιτέρως εἰς μίαν ἐποχήν, ὡς ἡ σημερινή, κατά τήν ὁποίαν αἱ παντοῖαι διαιρέσεις, περιλαμβανομένων καί ἐκείνων ἐν ὀνόματι τῆς θρησκείας, ἀπειλοῦν τήν εἰρήνην καί ἑνότητα τῶν ἀνθρώπων. ..."
"Τῷ δέ δυναμένῳ ὑπέρ πάντα ποιῆσαι ὑπερεκπερισσοῦ ὧν αἰτούμεθα ἤ νοοῦμεν, κατά τήν δύναμιν τήν ἐνεργουμένην ἐν ἡμῖν, αὐτῷ ἡ δόξα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ" (Ἐφεσίους 3,20-21). Ἀμήν.
Ἐν Φαναρίῳ, τῇ 12ῃ Ὀκτωβρίου 2008.
+ Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος
+ Ὁ Ἀλεξανδρείας Θεόδωρος
+ Ὁ Ἀντιοχείας Ἰγνάτιος
+ Ὁ Ἱεροσολύμων Θεόφιλος
+ Ὁ Μόσχας Ἀλέξιος
+ Ὁ Μαυροβουνίου Ἀμφιλόχιος
(ἐκ προσώπου τῆς Ἐκκλησίας Σερβίας)
+ Ὁ Τρανσυλβανίας Λαυρέντιος
(ἐκ προσώπου τῆς Ἐκκλησίας Ρουμανίας)
+ Ὁ Βιδινίου Δομετιανός
(ἐκ προσώπου τῆς Ἐκκλησίας Βουλγαρίας)
+ Ὁ Ζουκδίδι Γεράσιμος
(ἐκ προσώπου τῆς Ἐκκλησίας Γεωργίας)
+ Ὁ Κύπρου Χρυσόστομος
+ Ὁ Ἀθηνῶν Ἱερώνυμος
+ Ὁ Βρότσλαβ Ἱερεμίας
(ἐκ προσώπου τῆς Ἐκκλησίας Πολωνίας)
+ Ὁ Τιράνων Ἀναστάσιος
+ Ὁ Τσεχίας καί Σλοβακίας Χριστοφόρος
Ευχαριστούμε για την υπενθύμιση του ανακοινωθέντος. Ουδείς αντιλέγει επ' αυτών.
Το ερώτημα είναι τι ακριβώς επιδιώκουμε, τι καταθέτουμε και τι συμφωνούμε στους διαχριστιανικούς διαλόγους και συναντήσεις, επίσημες και μη καθώς και στο περιθώριο αυτών. Αν όλα αυτά γίνονται προκειμένου να ξεπεραστούν "αἱ παντοῖαι διαιρέσεις, περιλαμβανομένων καί ἐκείνων ἐν ὀνόματι τῆς θρησκείας, ἀπειλοῦν τήν εἰρήνην καί ἑνότητα τῶν ἀνθρώπων", καλώς γίνονται, απλώς ας μην κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους ότι αγωνιζόμαστε για την "ἅπαξ παραδοθείσαν τοῖς ἁγίοις πίστην". Εντελώς εγκόσμια φαίνεται η στοχοθεσία των συγκεκριμένων διαλόγων, βάσει του ανωτέρω κειμένου, και ίσως εξ αυτού του λόγου παρατηρούνται φαινόμενα που χαρακτηρίζονται ως υποχωρήσεις...
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
Αγαπητέ κ. Ανδριόπουλε το αρθρο πού δημοσιεύσατε στο Αμην για τν π. Ζηση Νομίζω ότι Δέν θάπρεπε να το δημοσιεύσετε για πολλούς λόγους μερικούς από τούς οποίους μπορώ να αναφέρω πολύ πρόχειρα παρότι δέν ειμαι θεολόγος.
1] Η εντύπωση πού δίνετε, ειναι σάν να ψάχνετε στο χρονοντούλαπο της [εκκλησιαστικής?] ιστορίας μπάς και βρειτε κατι για να εκθέσει τόν π, Ζ καί , ω τι ευτυχία επιτέλους βρήκαμε κάτι [ναι ναι!!] του 1975 πού τον εκθέτει ανεπανόρθωτα !!!
Ας βάλουμε τωρα και εναν ωραίο τίτλο για το άρθρο και άς ρίξουμε την τορπίλα[ δεν φαίνεται λίγο ποταπό /
2]Ο π. Ζ προφανώς έβαλε μυαλό ή κατα το εκκλησιαστικότερον μετανόησε από τα αμαρτήματα της νεότητάς του, οπότε και πάλι μένει εκθετη η δικιά σας μικρότητα.
3]Καί τα μικρά παιδιά ακόμα ξέρουν οτι όταν δίδεται ένας αγώνας τα αντικανονικά χτυπήματα, [κάτω από την ζώνη] πονάνε μεν αυτόν πού τα δέχεται αλλά συγχρόνως εκθέτουν μερικές φορές ανεπανόρθωτα αυτόν πού τα δίνει.{Ο Διαιτητής μπορεί να σε βγάλει όξω]
4] Οπ.Ζ και όλοι αυτοί οι ''ταλιμπάν" έχουν γνώμωνα την Πίστη καταγεγραμμένη και παραδομένη ανα τούς αιώνας από Αγίους Πατέρες και Ομολογητές ενώ εσείς είναι φανερό ότι δεν εχετε αυτόν τόν γνώμωνα αλλά έχετε τόν άλλο πού λέει ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
5]Δείξτε με βασει το ευαγγέλιο και τούς πατέρες οτι οι αντιοικουμενιστές εχουν άδικο. Μπορείτε ?
Αν όχι καλύτερα να μην μιλάτε γιατί εκτός από τούς άγευστους πνευματικά ανθρώπους κανέναν αγωνιζόμενο Χριστιανό δέν πείθετε.
Με μεγάλη λύπη Γιώργος Λαγάνης
Δημοσίευση σχολίου