Ο παγκοσμίου φήμης έλληνας βιολονίστας Λεωνίδας Καβάκος τα λέει θαυμάσια σε συνέντευξή του στην Ισμα Τουλιάτου, που δημοσιεύεται στο Κυριακάτικο Βήμα.
Σταχυολογώ ενδεικτικά. Ενδιαφερθείτε να την διαβάσετε ολόκληρη, αγαπητοί συνοδίτες.
«Με το πρόσχημα της προόδου, έχουμε χάσει την επαφή με το παρελθόν μας, με τα πάντα. Εχω δύο κόρες, η μία είναι 18 ετών, η άλλη στα 16. Τι προοπτική έχουν αυτά τα παιδιά; Δες το χάλι της παιδείας. Είναι δυνατόν σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, με αυτό το παρελθόν που έχουμε, να μην μπορούν να βρεθούν 20-30 άνθρωποι να χαράξουν μια πορεία για το τι θα μαθαίνουν τα παιδιά στο σχολείο; Από εκεί ξεκινούν όλα. Και το πώς ψηφίζεις και το πώς συμπεριφέρεσαι στην κοινωνία. Βλέπεις πώς κινείται ο κόσμος γύρω-γύρω, με το “ποιος είσαι εσύ” και με το “ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε”. Κάνεις ένα λάθος στον δρόμο και ο άλλος στο δευτερόλεπτο σε περνά γενεές δεκατέσσερις. Πόσα χρόνια, αλήθεια, συζητούμε για σήψη; Είναι μια κουβέντα η οποία έχει ξεκινήσει πολύ νωρίτερα από την κρίση. Ολο λέμε πως δεν πάει παρακάτω και όλο ανακαλύπτουμε πως, τελικά, δεν έχει πάτο το βαρέλι.
Οι πολιτικοί παντού, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, είναι άξεστοι. Εχουν έναν μονόπλευρο οικονομικό προσανατολισμό και οδηγούν τον κόσμο στην καταστροφή με μαθηματική ακρίβεια. Τι άλλο αποδεικνύουν τα πρόσφατα τραγικά γεγονότα στην Ιαπωνία; Είναι δυνατόν μια χώρα η οποία έχει υποστεί πυρηνική καταστροφή το 1946 να διατηρεί και εγώ δεν ξέρω πόσους αντιδραστήρες τη στιγμή που βρίσκεται πάνω σε ρήγμα; Οταν ξέρουν ότι ανά πάσα στιγμή είναι εκτεθειμένοι σε καταστάσεις πέραν των ανθρώπινων προβλέψεων; Πέρα από τον πόνο και την οδύνη την οποία αισθάνεται κανείς βλέποντας αυτές τις εικόνες φρίκης και τα θύματα, αν το σκεφτεί ψυχρά, αυτοί οι πολιτικοί δεν θέλουν κρέμασμα; Μια από τις ισχυρότερες οικονομίες διεθνώς εξαρτάται ενεργειακά από μια πηγή η οποία μπορεί να προκαλέσει την κατάρρευση της ίδιας της χώρας. Δεν είναι τρελό;
Γιατί να σεβαστώ σήμερα αυτό το κράτος; Εγώ θα δεχόμουν να αλλάξω όλα μου τα ήθη και όλες μου τις συνήθειες και τη συμπεριφορά, αν από αύριο δεν ξανάβλεπα αυτό το πολιτικό σκηνικό που κυριαρχεί εδώ και τόσες δεκαετίες. Ας αρχίσουν, βρε παιδί μου, όλα από την αρχή. Γιατί να αρχίσω εγώ από την αρχή τη στιγμή που ο άλλος παραμένει ο ίδιος;».
Σταχυολογώ ενδεικτικά. Ενδιαφερθείτε να την διαβάσετε ολόκληρη, αγαπητοί συνοδίτες.
«Με το πρόσχημα της προόδου, έχουμε χάσει την επαφή με το παρελθόν μας, με τα πάντα. Εχω δύο κόρες, η μία είναι 18 ετών, η άλλη στα 16. Τι προοπτική έχουν αυτά τα παιδιά; Δες το χάλι της παιδείας. Είναι δυνατόν σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, με αυτό το παρελθόν που έχουμε, να μην μπορούν να βρεθούν 20-30 άνθρωποι να χαράξουν μια πορεία για το τι θα μαθαίνουν τα παιδιά στο σχολείο; Από εκεί ξεκινούν όλα. Και το πώς ψηφίζεις και το πώς συμπεριφέρεσαι στην κοινωνία. Βλέπεις πώς κινείται ο κόσμος γύρω-γύρω, με το “ποιος είσαι εσύ” και με το “ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε”. Κάνεις ένα λάθος στον δρόμο και ο άλλος στο δευτερόλεπτο σε περνά γενεές δεκατέσσερις. Πόσα χρόνια, αλήθεια, συζητούμε για σήψη; Είναι μια κουβέντα η οποία έχει ξεκινήσει πολύ νωρίτερα από την κρίση. Ολο λέμε πως δεν πάει παρακάτω και όλο ανακαλύπτουμε πως, τελικά, δεν έχει πάτο το βαρέλι.
Οι πολιτικοί παντού, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, είναι άξεστοι. Εχουν έναν μονόπλευρο οικονομικό προσανατολισμό και οδηγούν τον κόσμο στην καταστροφή με μαθηματική ακρίβεια. Τι άλλο αποδεικνύουν τα πρόσφατα τραγικά γεγονότα στην Ιαπωνία; Είναι δυνατόν μια χώρα η οποία έχει υποστεί πυρηνική καταστροφή το 1946 να διατηρεί και εγώ δεν ξέρω πόσους αντιδραστήρες τη στιγμή που βρίσκεται πάνω σε ρήγμα; Οταν ξέρουν ότι ανά πάσα στιγμή είναι εκτεθειμένοι σε καταστάσεις πέραν των ανθρώπινων προβλέψεων; Πέρα από τον πόνο και την οδύνη την οποία αισθάνεται κανείς βλέποντας αυτές τις εικόνες φρίκης και τα θύματα, αν το σκεφτεί ψυχρά, αυτοί οι πολιτικοί δεν θέλουν κρέμασμα; Μια από τις ισχυρότερες οικονομίες διεθνώς εξαρτάται ενεργειακά από μια πηγή η οποία μπορεί να προκαλέσει την κατάρρευση της ίδιας της χώρας. Δεν είναι τρελό;
Γιατί να σεβαστώ σήμερα αυτό το κράτος; Εγώ θα δεχόμουν να αλλάξω όλα μου τα ήθη και όλες μου τις συνήθειες και τη συμπεριφορά, αν από αύριο δεν ξανάβλεπα αυτό το πολιτικό σκηνικό που κυριαρχεί εδώ και τόσες δεκαετίες. Ας αρχίσουν, βρε παιδί μου, όλα από την αρχή. Γιατί να αρχίσω εγώ από την αρχή τη στιγμή που ο άλλος παραμένει ο ίδιος;».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου