ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΓΙΑ ΤΗΝ ΡΟΖΑ ΕΣΚΕΝΑΖΥ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟ

Η θυελλώδης προσωπικότητα της Ρόζας Εσκενάζι, μιας γυναίκας που ξεπέρασε κάθε λογής εμπόδια για να δημιουργήσει έναν θρύλο στο τραγούδι, είναι το θέμα της ταινίας «Καναρίνι μου γλυκό», που γύρισε ο Ισραηλινός Ρόι Σερ και ήταν η ταινία έναρξης του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης.
Ακούγοντας τα τραγούδια της Ρόζας πριν από λίγα χρόνια, ο Σερ παθιάστηκε με το σμυρναίικο και το ρεμπέτικο τραγούδι, αλλά και με την ίδια την Εσκενάζι. Ο 33χρονος σκηνοθέτης μπήκε στη διαδικασία όχι μόνο να παρακολουθήσει την πορεία και την πολυτάραχη ζωή της Ρόζας Εσκενάζι από την Κωνσταντινούπολη, στη Θεσσαλονίκη και μετά στην Αθήνα, αλλά να δημιουργήσει και ένα συγκρότημα από ανεξάρτητους μουσικούς, οι οποίοι παίζουν και διασκευάζουν τα τραγούδια που εκείνη έκανε διάσημα.
Ο Ρόι Σερ, λίγο πριν φτάσει στη Θεσσαλονίκη, μίλησε στον Παναγιώτη Παναγόπουλο για το πάθος του για την ελληνική μουσική και πόσο τον αναστάτωσε η προσωπικότητα της Ρόζας.

Διαβάστε στην Καθημερινή της Κυριακής ολόκληρη την συνέντευξη του Ισραηλινού σκηνοθέτη.

Εδώ παραθέτω τον επίλογό της, που έχει πολύ ενδιαφέρον για το πώς γνώρισε το ρεμπέτικο ο Ροι Σερ:
Πρωτάκουσα τη μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου για το «Ρεμπέτικο» το 2004 στην Ιερουσαλήμ σε ένα μικρό μπαρ, από μια ισραηλινή κομπανία που είχε γράψει εβραϊκούς στίχους. Ενιωσα αμέσως ότι συνδέομαι με αυτήν τη μουσική. Κάτι στον ήχο και στην ατμόσφαιρα μού έφερνε αναμνήσεις από μακρινά μέρη. Είχε το άρωμα ενός ταξιδιού στο άγνωστο. Δεν ήξερα τίποτα για την ιστορία του είδους, αλλά η σύνδεση ήταν ενστικτώδης. Εψαξα περισσότερα πράγματα κάνοντας την έρευνα για την ταινία και, για να πω την αλήθεια, άρχισα να ζηλεύω. Γιατί; Επειδή είμαι από μια πολύ νέα χώρα, μόλις 62 ετών. Δεν είμαι καθόλου θρήσκος. Βλέπω τον Ιουδαϊσμό σαν μια όμορφη κουλτούρα και τη βάση του ισραηλινού πολιτισμού, όμως στον σύγχρονο πολιτισμό δεν πιστεύω ότι ως χώρα καταφέραμε να δημιουργήσουμε μια πλούσια κουλτούρα. Οι ισχυρές δυτικές επιρροές και η παγκοσμιοποίηση δυσκόλεψαν πολύ την έκθεση των νέων σε άλλες κουλτούρες πέραν της δυτικής / αμερικανικής. Σας ζηλεύω τους Ελληνες που πηγαίνετε στα ρεμπετάδικα και όλοι γνωρίζουν τα λόγια των τραγουδιών. Το βρίσκω υπέροχο. Ηθελα να γίνω κι εγώ ένα κομμάτι αυτής της κατάστασης και να καταλαβαίνω τα λόγια. Τώρα μπορώ. Ελπίζω ότι θα μπορέσετε να κρατήσετε αυτόν τον θησαυρό και να τον περάσετε στις επόμενες γενιές.