Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Η Στοά τού Βιβλίου προτείνει ως προσωπικότητα τής χρονιάς τον Χρήστο Γιανναρά για τον μοναδικό πνευματικό του χώρο στον οποίο ξεναγός θα είναι ο ίδιος, την Τετάρτη 28 Απριλίου 2010, ώρα 19:30, σε εκδήλωση με θέμα: “Ανιχνεύοντας νόημα τής ύπαρξης & τής πράξης”. Θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό, κάτι που ο καθηγητής Γιανναράς επιδιώκει πάντοτε στις εκδηλώσεις του.
O καθηγητής Χρήστος Γιανναράς ανήκει ήδη από τη νεανική μου ηλικία στην προσωπική μου μυθολογία.
Συζητάς μαζί του, απολαμβάνεις την μετ' αυτού αναστροφή, νιώθεις το πρόσωπό του καθάριο κι αδιαίρετο, και το δικό σου επίσης, κι όμως παραμένει μύθος. Τόσο απτός, τόσο οικείος και ταυτόχρονα απ' αλλού φερμένος, σα να σου λέει το του Ελύτη: “τ' αδοκίμαστο και τ' απ' αλλού φερμένο δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι...”.
Ο Γιανναράς κατέστη από νωρίς “σημείον αντιλεγόμενον”: φιλόσοφος ή θεολόγος, προοδευτικός ή συντηρητικός, αιρετικός ή ορθόδοξος κ.ο.κ.
Δημιούργησε τομές, άνοιξε δρόμους, προκάλεσε ρήξεις. Αμφισβητήθηκε αλλά και λατρεύτηκε όσο λίγοι στον καιρό μας.
Εξακολουθεί με το λόγο και τη σκέψη του να προκαλεί συζητήσεις, εντάσεις, μίση και πάθη!
Κάθε επιφυλλίδα του δελτίο θυέλλης!
“Υπερβολικός”, “αμετροεπής”, “θεωρητικός και μόνον”, “ακόμα κι αν έχει δίκιο το χάνει με τον τρόπο του” και άλλα τέτοια ακούγονται μετά από κάθε κείμενο ή δημόσια παρέμβασή του.
Προσωπικά πιστεύω ότι ο Γιανναράς προφέρει σωστά την πραγματικότητα. Με μια δόση υπερβολής ίσως, αλλά αναφέρεται πάντα στην ουσία των πραγμάτων. Ακόμα κι όταν διαφωνώ μαζί του ή όταν επαναλαμβάνεται εξακολουθώ να τον παρακολουθώ με αμείωτη ένταση. Μ' αρέσει γιατί είναι παρορμητικός, που σημαίνει πως μπορεί να κάνει και λάθος, αλλά η παρόρμησή του είναι παραφορά, είναι άνεμος, είναι έρωτας. Είναι λογικός μα εν ταυτώ και ποιητικός. Φιλοσοφεί κι η σκέψη του έχει πρακτικό χαρακτήρα. Περιγράφει πρόσωπα και καταστάσεις με μοναδική διεισδυτικότητα. Αντέχει στο χρόνο, γιατί αληθεύει. Ορθοτομεί γιατί κοινωνεί.
Είναι ένας από τους δυο -τρεις δημοφιλέστερους πανεπιστημιακούς δασκάλους του 20ου αιώνα. Κι ίσως ο μόνος που έχει δεχτεί απίστευτες επιθέσεις από πολλούς και διαφορετικούς χώρους και στέκει στύλος ακλόνητος. Όσοι ελαφρά τη καρδία του ασκούν κριτική θα 'πρεπε ίσως να σκεφθούν πόσο αυτός ο άνθρωπος έχει πληρώσει με το αίμα της καρδιάς του την υπεύθυνη στάση του. Δεν κρύφτηκε ποτέ, δεν ξέρει τι θα πει υπεκφυγή, δεν εξωραϊσε την ασχήμια. Αυτή την ανδρεία πώς να την αντέξει ο μέσος και ο μικρόνους, ο μέτριος κι ο ασήμαντος;
Ο Γιανναράς πορεύεται μια ζωή στο δρόμο του έρωτα και του θανάτου. Που οδηγούν ίσα στην Ανάσταση. Και δεν παύει να θέτει το οντολογικό ερώτημα πώς ο θάνατος πατείται θανάτω...