Ο πολυσέβαστός μοι και αγαπημένος π. Παναγιώτης Καποδίστριας από κεκτημένη ...αγάπη προς την ταπεινότητά μου έγραψε υπερβολικά για μένα στον ίσκιο του.
Αυτό που μένει είναι, φυσικά, η σχέση. Και με τον π. Παναγιώτη η σχέση μας είναι βαθιά πνευματική. Συναντηθήκαμε μάλλον τυχαία και ...κολλήσαμε. Ένεκεν αληθείας, ποιήσεως και διακρίσεως.Τον ευχαριστώ πάντα για τους ένδοξους στίχους του που θαρρώ πως γράφει "στα γόνατα του Θεού" (Γ. Ρίτσος) και για την αταλάντευτη ποιητικότητά του στα πάντα. Δεν την παζαρεύει ούτε δευτερόλεπτο.
Επειδή ως ποιητής ευαγγελίζεται πάντοτε την χαρά του νυν και του επέκεινα και του αείποτε, τού αφιερώνω τον πίνακα του Νίκου Φραντζόλα Ο Ευαγγελισμός με μια κόρη με κρίνα να μας κοιτάζει ίσα στα μάτια και να γίνεται το μέτρο της παρθενικότητάς μας.
Ποιητής είναι εκείνος, ξέρει...
1 σχόλιο:
Χρέος μου, να καταγράφω την Αλήθεια μου, ως επιτακτική απόρροια της μη Λήθης!!!
Έρρωσθε πανοικεί αναστασίμως!
Δημοσίευση σχολίου