Πόσο μπορεί ν’ αγαπήσει ο άνθρωπος τον συνάνθρωπο ή ο εραστής την ερωμένη ψυχή; Μέχρι ποίου σημείου δύναται να δοθεί ο ένας στον άλλον, δίχως μάλιστα να υφίσταται ανάμεσά τους η ασφαλιστική δικλείδα της αμοιβαιότητας; Φίλοι, εραστές ήρθαν, εβίωσαν τα ζέοντα της σχέσης τους, αλληλοπροδόθηκαν άλλοι, ενίοτε αλληλοσπαράχτηκαν…
Υπάρχει όμως ένας Έρως, ο θείος, ο οποίος μπορεί μονάχα να ψηλαφηθεί ως απόηχος της δυναμικής πραγματικότητάς του, όχι κατ’ ουσίαν∙ ως ενέργεια ευεργετική που την συναισθάνεσαι δίχως να δύνασαι και να την περιγράψεις.
Και αυτός ο Έρως οράται εν χρόνω, προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση, ανακατεύεται με τα γήινα πράγματα, εμπεδώνει την ανθρώπινη γλώσσα. Το θείον εγκοσμιώθηκε τόσον, έως θανάτου. Η Αγάπη αυτή δεν απαίτησε αμοιβαιότητα για να ισχύσει, ο Έρως υπέκρυπτε τόσο μεγάλες δυνάμεις δοτικότητας, ώστε υπερνίκησε το φράγμα του θανάτου και πλέον «αποκεκύλισται ο λίθος εκ της θύρας του μνημείου», έστω και αν υπήρξε «μέγας σφόδρα».
Ο Νυμφίος έχει ήδη προσφέρει στην ερωμένη του ανθρώπινη φύση την αναστάσιμη πρωΐα και τις ευωδίες του «γλυκέος έαρος», του οποίου το κάλλος εντέλει δεν έδυσε ποτέ πραγματικά. Στο σκότος και την αρρώστια των διαρκών πτώσεων και των μεταπτώσεών της παρέχεται ακατάπαυστα το φωσφόρο Αίμα του Αναστημένου, ώστε δι’ αυτού να νεουργείται κάθε ενδεχόμενη εκδοχή της παλαιότητάς της.
Η ανθρώπινη φύση, παρά την αρχαιόθεν ροπή στις φυγές και υπεκφυγές, γνωρίζει το συμφέρον της. Και μάλιστα, ως βουλιμική της δωρεάν Αγάπης του Εραστή της, απαιτεί Ανάσταση, δίχως συχνότατα να την δικαιούται. Είπαμε νωρίτερα: Η Αγάπη, την οποίαν ψαύουμε, δεν ζητά αμοιβαιότητα.
Η ψυχή επιποθεί λοιπόν την Ανάσταση. Δεν μπορεί να παραδεχθεί το «μη μου άπτου» που τής ειπώθηκε, ούτε καν το «μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύοντες», αλλά εκζητά τη θέαση και την ψαύση του Αναστημένου, απ’ όπου θα λάβει «πνοήν ζωής»! Εξ αυτού και μια σύγχρονη ποιήτρια (η Κική Δημουλά), με την μακρινή εγγύτητα στο θείον που την διακρίνει, εκφράζοντας υπέροχα την διασώζουσα «αυθάδεια» του σύγχρονου ανθρώπου έναντι του Κυρίου της Δόξας, λέει:
«ή σε αγγίζω Ιησού
ή Ανασταίνεσαι διαπαντός από κοντά μου».
Από το νυχθημερόν
- Διαβάστε και δείτε επίσης, αγαπητοί συνοδίτες, Στον ίσκιο του Ήσκιου την Μεγάλη Εβδομάδα των Ελαχίστων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου