Παναγιώτης Καποδίστριας: ΑΝΩΔΥΝΗ ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΑΝΟΙΞΗ

π. Παναγιώτης Καποδίστριας 
Από την συλλογή ΛΕΥΚΟΤΕΡΟΣ ΚΑΙΓΕΣΑΙ

α΄ 

Όλες μεριμνούν 

άνοιξη να ρουφήξουν 

οι ανθοστιγμές. 

Ο χρόνος εξαντλείται 

αφού μας εξαντλήσει.

β΄ 

Τη γύρη να πιεις 

να μοιάσεις των εντόμων 

μάταιος κόπος. 

Εγκλωβισμένος είσαι 

στου σαρκίου τα δεσμά. 

γ΄ 

Ξαστοχήθηκε 

μια νυχτοπεταλούδα 

στο φως της μέρας. 

Το παγόνι της νυκτός 

δαρμένο απ' τον ήλιο. 

δ΄ 

Ανώδυνη δεν 

υφίσταται Άνοιξη. 

Συνήθως κάμπιες 

επελαύνουν στον κήπο 

και τα ρημάζουν όλα. 

ε΄ 

Μας λοιδορούνε 

οι εφήμεροι ανθοί. 

Ζουν το Πάντα τους 

εν τάχει- ενώ εμείς 

το Τίποτά μας αργά. 

στ΄ 

Τρίφτηκε τόσο 

το σώμα στις κραιπάλες 

του πουκάμισου 

ώστε γδύνομαι κατά- 

δρομα, λέει το φίδι. 

ζ΄ 

Τι εστί φόβος 

δε θα μάθετε ποτέ 

και αγωνία. 

Φιλήδονα ρουφάτε 

το φως που σας μαραίνει. 

η΄ 

Βλέπε τα φυτά: 

Δίνονται στο πρόσκαιρο 

αιώνιό τους 

ασυζητητί. Λοιπόν, 

κλαις δεν κλαις οίκτος ουδείς. 

θ΄ 

Δεκαοχτούρες 

οδηγούν την Άνοιξη 

εκεί που θέλουν: 

Σε ήβη θαυμάσια 

αναγκαστικό χαμό. 

ι΄ 

Ο Μάιος δεν 

παραπονιέται. Δια- 

σύρεται απ’ το 

κομβόι των μυρμηγκιών 

στο πρέπον Πουθενά του. 

(Μάιος 2015)