Σάββατο 15 Απριλίου 2017

ΘΑΝΑΣΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ "ΠΑΥΣΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ"


«Παύσον Εκκλησίας τα σκάνδαλα!» 
Είναι μια προσευχή που απευθύνεται στην Παναγία και ακούγεται στις εκκλησίες το βράδυ της Μ. Παρασκευής. Που σημαίνει ότι οι πιστοί καλούνται να γνωρίζουν την κατάσταση της Εκκλησίας τους, να γνωρίζουν ότι το σώμα της πληγώνεται, και να νοιάζονται γι’ αυτό. 
Το μεγαλύτερο ίσως σκάνδαλο στην ελλαδική Εκκλησία αυτή τη στιγμή είναι ο διασυρμός της Αλήθειας, στο όνομα τάχα της αλήθειας! Είναι η ολοένα και επιδεινούμενη εκδήλωση του δαιμονικού πειρασμού του «σταυροφορικού» πνεύματος: κραδαίνεις σταυρό, ομνύεις στον σταυρό, και τελικά κάνεις τον σταυρό όργανο μίσους το οποίο αναιρεί τον Σταυρό! 
Υπάρχει ένα πολύ δύσκολο σημείο στη χριστιανική ταυτότητα, το οποίο γίνεται δυσκολότερο σε εποχές αγριάδας και ανασφάλειας όπως η τωρινή μας. Το δύσκολο σημείο είναι ότι Χριστιανό δεν σε κάνει η αναφορά (ακόμα και η πιο παθιασμένη) στον Χριστό, αλλά η αναφορά στον Χριστό ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Και γιατί το σημείο αυτό γίνεται δυσκολότερο στις μέρες μας; Διότι ο κόσμος αγωνιά για τις εθνικές απειλές, αγωνιά για τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, αγωνιά για το μεταναστευτικό, αγωνιά για τη μνημονιακή υποθήκευση του μέλλοντος, και εύκολα ολισθαίνει σε έναν «Χριστιανισμό» του τραμπουκισμού, σταυροφορικό και μισαλλόδοξο. Σε έναν χυδαίο «Χριστιανισμ-ισμό», ο οποίος προσπερνά ως ανούσια ουτοπία τα βασικά του Ευαγγελίου (ο μητροπολίτης Αιγιαλείας Αμβρόσιος εδώ και καιρό χλευάζει ως «αγαπούληδες του Θεού» όσους εμμένουν στην ευαγγελική πρωτοκαθεδρία της αγάπης) και εισηγείται μεθ’ ηδονής έναν «Ορθόδοξο» τζιχαντισμό ως απάντηση στον Τζιχαντισμό. Εδώ, λοιπόν, στα ζόρικα και στα κρίσιμα οφείλει η Εκκλησία ως Σώμα (επισήμως δια στόματος της Ιεράς Συνόδου και του Αρχιεπισκόπου) να υπερασπιστεί ακριβώς την ευαγγελική ουτοπία. Αλλά δεν το βλέπουμε… 
Γράφω αυτές τις γραμμές τη Μ. Παρασκευή, 14 Απριλίου. Τι σύμπτωση! Πριν επτά χρόνια, στις 14 Απριλίου 2010, η Ιερά Σύνοδος είχε συνεδριάσει, ώστε ο μακαριστός μητροπολίτης Πρεβέζης Μελέτιος (+ 2012) να δώσει εξηγήσεις για τη μετάφραση των λειτουργικών κειμένων στην καθομιλούμενη γλώσσα! Ποιος; Ο Μελέτιος, ένα από τα ευάριθμα διαμάντια της σύγχρονης Εκκλησίας! Ο Μελέτιος (τι σύμπτωση, πάλι!) ήταν από εκείνους που είχαν καταδείξει ότι οι Χριστιανοί Κόπτες δεν είναι αιρετικοί! Ναι, πρόκειται γι’ αυτούς τους Κόπτες που σφαγιάστηκαν στην Αίγυπτο την Κυριακή των Βαΐων, και τους οποίους ο μαυροψυχισμός των ελλαδιτών «Ορθοδόξων» ζηλωτών δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει ως μάρτυρες του Χριστού και ως αδελφούς! Η Ιερά Σύνοδος, λοιπόν, πέραν του κινδύνου του Μελετίου δεν έχει νιώσει την ανάγκη να καλέσει κανέναν άλλον επίσκοπο, για κανέναν άλλο λόγο! Ούτε καν για το ότι η Μεγάλη Βδομάδα τείνει να καθιερωθεί (με τον μητροπολίτη Αιγιαλείας πέρυσι, με τον μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ φέτος) ως χρόνος διατύπωσης σταυροφορικού λόγου! 
Δεν είναι στάση ουδετερότητας! Είναι σύνταξη με τις παρουσίες αυτές! Και πλήθος καίριων ζητημάτων μένουν μετέωρα: Ένας επίσκοπος της Ελλαδικής Εκκλησίας (ο Πειραιώς Σεραφείμ) δεν ζήτησε να συναντήσει τον Τούρκο Πρόεδρο Ερντογάν για να τον προσκαλέσει στην Ορθόδοξη πίστη, αλλά του έστειλε επιστολή 37 σελίδων, η οποία δημοσιεύτηκε σε ελληνικές ιστοσελίδες αυθημερόν (Μ. Τετάρτη, 12 Απριλίου)! Είναι, εν τέλει, επιστολή προς ποιον; Και με τη μόνιμη επωδό: λόγο περί της αιώνιας καταδίκης και αιωνίου κολασμού των αντιφρονούντων (όπως και στην επιστολή του προς τον Κόπτη Πατριάρχη τον Ιανουάριο). Κι αυτή τη φορά, με λόγο περί αιώνιας καταδίκης όχι απλώς του Ερντογάν, αλλά ολόκληρου του τουρκικού λαού! Πώς λέγεται η ενοχοποίηση συλλήβδην ενός λαού; Και πώς λέγεται η υφαρπαγή της τελικής κρίσης του μόνου Κριτή, του Χριστού;


Είναι ζητήματα πολύ σοβαρά, γιατί αφορούν τον προσανατολισμό μιας ολόκληρης τοπικής Εκκλησίας! Εξέφρασαν κάποιοι την ανησυχία τους ότι μετά από την επιστολή του Πειραιώς ενδέχεται να υπάρξει τζιχαντιστικό χτύπημα στη χώρα μας. Ποιος μπορεί να το αποκλείσει; Αλλά το εκκλησιαστικώς καίριο, κατά τη γνώμη μου, είναι κάτι παραδίπλα απ’ αυτό. Μπορεί κάποιος να απαντήσει ζηλωτικά ότι θα «ομολογεί την αλήθεια» με όποιο κόστος, ακόμα και με το μαρτύριό του. Το σταυροφορικό πνεύμα, ναι, θα το πει αυτό. Και με τη λογική του τραμπουκισμού θα πάρει και εύσημα γι’ αυτό. Όμως, στην παράδοση της Εκκλησίας υπάρχει άλλη λογική: Ο μισαλλόδοξος ηρωισμός, το ναρκισσιστικό μαρτύριο ΔΕΝ λογίζεται ως χριστιανικό μαρτύριο! 
«Παύσον Εκκλησίας τα σκάνδαλα!». Να υψώσουμε αυτή την προσευχή και να την δυναμώσουμε ως αίτημα στους Ιεράρχες. Η σιωπή ή οι ψίθυροι μεταξύ φίλων δεν αντισταθμίζουν την ευθύνη του δημόσιου λόγου και της ευαγγελικής μαρτυρίας. 
[ΥΓ: Το σκίτσο είναι του Μάριου Ζαμπίκου. Το μνημόνευσα στην παρουσίαση του βιβλίου του Αναστασίου, αρχιεπισκόπου Αλβανίας, «Συνύπαρξη: Ειρήνη, φύση, φτώχεια, τρομοκρατία, αξίες», στη «Σύναξη» 138 (2016). Άλλη γεύση…].
ΘΑΝΑΣΗΣ Ν. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

2 σχόλια:

Γιάννης Νικολουδάκης είπε...

Κύριε Παπαθανασίου, το πρόβλημα είναι βαθύ και ξεκινάει από τα ευσεβιστικά στοιχεία που μετέφεραν οι εξωεκκλησιαστικές οργανώσεις από την αρχή του 20ου αιώνα στον Ελλαδικό χώρο. Με προεξάρχουσα τη "Ζωή" και έπεται και συνέχεια...
Σήμερα, οι δοξασίες αυτές έχουν τόσο πολύ "ζυμωθεί" με την εκκλησιαστική ζωή και πραγματικότητα που είναι σχεδόν αδύνατο για κάποιον να τα διαχωρήσει!
Από τη στιγμή που φιγουράρουν ακόμα και σήμερα περιοδικά της "Ζωής", του "Σωτήρος" και του "Σταυρού" σε ναούς αυτό από μόνο του σημαίνει πολλά!

Γιάννης Νικολουδάκης είπε...

Επιπλέον, το γεγονός ότι βιώνεται στο χώρο της Εκκλησίας ένας ιδιότυπος "μονοφυσιτισμός" είναι κάτι που δεν πρέπει να περνά απαρατήρητο.
Μονοφυσιτισμός, όχι στο γράμμα του δόγματος - στο γράμμα μπορεί να είσαι "υπερορθόδοξος" - αλλά στο πνεύμα!
Μπαίνοντας στον εκκλησιαστικό χώρο βίωσα ένα Χριστό πιο "βλοσυρό" και πιο απόμακρο από τα ανθρώπινα, από εκείνον που μου είχαν μάθει στην παιδική μου ηλικία.. Έναν Χριστό "εξορισμένο" στους ουρανούς, με μόνους εκπροσώπους τους λειτουργούς Του, που επιβάλλουν επιτίμια και μετάνοιες για το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, τον έρωτα! Νομίζω ότι είναι γνωστό στον περισσότερο κόσμο ότι οι απόψεις της Εκκλησίας για τον έρωτα και τη σεξουαλικότητα είναι, εν πολλοίς, προβληματικές. Πιστεύω ότι θα ήταν μάταιο να αναφέρω παραδείγματα μιας και είναι ήδη γνωστά και μόνο κάποιος που εθελοτυφλεί μπορεί να υποστηρίζει το αντίθετο. Θα περιοριστώ μόνο στη διαπίστωση ότι ο "μονοφυσιτισμός" στην Εκκλησία "κερδίζει" έδαφος μεγάλο στο χώρο του έρωτα. Πράγματι, για τους περισσότερους πιστούς, και μόνο η ιδέα ότι ο Χριστός μπορεί - σαν άνθρωπος- να είχε ερωτικές ορμές ή βιώματα θεωρείται μεγάλη βλασφημία! Κι αυτό διότι δεν παραδέχονται το ερωτικό στοιχείο ως πάθος αδιάβλητο, αλλά διαβλητό. Η επιστήμη όμως σήμερα άλλα δείχνει... Ότι η σεξουαλικότητα δεν είναι ένα περιφερειακό χαρακτηριστικό τού έμβιου όντος, όπως π.χ. το χρώμα των ματιών, ή των μαλλιών, αλλά ένα εξαιρετικά σύνθετο και πολύπλοκο σύνολο νευρικών, βιοχημικών και εντέλει μηχανικών αλληλεπιδράσεων. Επομένως, κάποια πράγματα στη θεολογία πρέπει να αναθεωρηθούν! Δεν μπορεί να ζουν οι πιστοί του 21ου αιώνος και να προσαρμόζουν τη ζωή τους με βάση την πνευματικότητα του 4ου αιώνος ή της βυζαντινής και της μεταβυζαντινής περιόδου. Εάν η σεξουαλικότητα είναι αυτό το πράγμα, γιατί να μην παραδεχτούμε ότι και ο Ιησούς είχε έναν κάποιο ερωτισμό; Εφόσον ήταν τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος.... Γιατί η ανάγκη για ερωτική εκπλήρωση να θεωρείται υποδεέστερη της αγαμίας και της παρθενίας; Το να είναι και να μένει μονήρης ο άλλος, εφ' όρου ζωής, σημαίνει ανωτερότητα;
Και για να κλείσω το κεφάλαιο "ερωτισμός", δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημα. Πολλές φορές δίνεται η εντύπωση ότι έχουν "εγκλωβίσει" το Χριστό εντός των τεσσάρων τειχών του ναού. Κι εδώ παρατηρείται ο "μονοφυσιτισμός". Εάν ξανακατέβαινε ο Χριστός σήμερα, είμαι σίγουρος, ότι θα "αγκάλιαζε" τον όλο άνθρωπο κι όχι ορισμένες μόνο πτυχές του! Δε θα εξαντλούσε το ενδιαφέρον στις ελεημοσύνες, αλλά θα προέτρεπε τους ανθρώπους να ζουν έτσι ώστε κανείς να μην έχει ανάγκη για ελεημοσύνη... Και πολλά άλλα......

Related Posts with Thumbnails