Γέροντος Χαλκηδόνος Αθανασίου: ΟΙ ΜΠΑΛΩΜΑΤΑΔΕΣ

ὑπὸ Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου

"Παπούτσι ἀπ' τὸν τόπο σου 

κι' ἂς εἶναι μπαλωμένο" 

Θυμᾶμαι τὴ μάνα μου ποὺ ρούντιζε τὶς κάλτσες καὶ τὴν θειάκο Μπιμπῆ (ἢ Μπίμπο) (Ζωή) στὸ Rıza Paşa, τὴ ράφτρα ποὺ ἔκοβε, ἔραβε, κόντενε, μάκρενε, στένευε, φάρδενε, πρόσθετε, ἀφαιροῦσε κ.ἄ. τὰ ροῦχα μας, τὴν Διονυσία τὴν ὀνομαστὴ Ταταυλιανὴ ποὺ μᾶς ἔραβε καὶ διόρθωνε τὰ ἱ. ἄμφια καὶ μιὰ μέρα τηλεφώνησε τὸ θεῖο σεκερτζὴ Τοτό, ρωτώντας: Εἶναι ἐκεῖ Κατίκιοϊ καὶ ἐκεῖνος σκωπτικὰ ἀπάντησε: ὄχι Οὐσκιούταρ. Τώρα τί γίνεται μὲ τὰ μοντέρνα τεχνητὰ σχισίματα καὶ τὶς τρύπες ποὺ ἔχουν οἱ νεολαῖοι καὶ ὄχι μόνον, τοῦτο εἶναι ἄλλη ὑπόθεση! Αὐτοὶ πηγαίνουν ἀσφαλῶς ὄχι στοὺς μπαλωματάδες, ἀλλὰ στούς "ξε- μπαλωματάδες"! Κύριε ἐλέησον.
Πᾶνε ὅλοι αὐτοὶ καὶ δὲν ἔχουμε τώρα μιὰ κυρὰ νὰ μᾶς ράψει ἕνα κουμπί, διότι τὰ πάντα εἶναι κονφεξιόν. Χαθήκανε καὶ εἶναι δυσεύρετοι, ὅπως καὶ τόσα ἄλλα μετερίζια, ποὺ δούλευαν καὶ "χάϊδευαν" τὰ καλλιτεχνικὰ ἔργα τῆς δουλειᾶς τους, μὲ χέρια ἱκανὰ καὶ ἁγιασμένα, ὅπως οἱ τσαγκάρηδες, οἱ φοντιατζῆδες, οἱ παπλωματάδες, οἱ καλαϊτζῆδες, οἱ τενεκετζῆδες, οἱ σιδεράδες τῆς φωτιᾶς, οἱ ξυλογλύπτες, οἱ χρυσικοί, οἱ κακματζῆδες κ.ἄ. καὶ ξεφύτρωσαν καινούρια, ἀπίθανα τεχνολογικῶς ἐξελιγμένα, τῆς νανοτεχνολογίας κλπ. Ὑπῆρχαν καὶ πλανόδιοι τσαγκάρηδες τῆς Ἀθήνας ποὺ γυρνοῦσαν στὰ σοκάκια καὶ φώναζαν: "Μπαλωματῆδες". Γιατὶ ἔτσι ἐνετάλησαν οἱ ὑποχθόνιες δυνάμεις τῆς πλανητικῆς παγκοσμιοποίησης: Παράγετε κακῆς ποιότητος προϊόντα ἔστω ἀνθυγιεινὰ καὶ καρκινογόνα, ὅμως φθηνά. Γιὰ νὰ τὰ πετοῦν σὲ λίγο οἱ ἀνεγκέφαλες νεράϊδες καὶ νεράϊδοι καὶ νὰ ἀγοράζουν καινούρια, γιὰ νὰ δουλεύουν τὰ ἐργοστάσια καὶ νὰ βγάζουμε μερικά "γρόσια"!
Ἄλλαξαν ὅμως οἱ καιροί. Ἦλθε ἡ οἰκονομικὴ κρίση, ἦλθαν τὰ Grexit καὶ τὰ Brexit κ.ο.κ. Καὶ τώρα γυρνᾶμε πίσω. Φιορίζουν τώρα σὲ τρύπες τὰ φτωχὰ μπαλωματάδικα. Καὶ συχνὰ ἔρχονται κυρίες ἐκεῖ "τὰ ρόδα τῆς κοινωνίας τῆς ὑψηλῆς" μὲ ὑπερφίαλες ἀξιώσεις καὶ θέλουν νὰ πληρώσουν δύο εὐρώ, ὁπότε "ἀναχωροῦν δι' ἄλλης ὁδοῦ εἰς τὴν χώραν αὐτῶν" (Ματθ. 2, 12). Ἄλλαξαν οἱ τόποι, τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα, οἱ καιροί, τὰ προτερήματα, οἱ προτεραιότητες καὶ τά "κουσούρια" κάποιων, ηὐξήθη ἡ μαμουθ- καὶ αἰσθητικὴ κοκαλιαρομορφία καὶ ἄλλα πολλά.
Ὅμως ἡ μπαλωματολογία δὲν περιορίσθηκε μόνο στὰ ροῦχα καὶ τὰ ἀξεσουάρ, ἀλλὰ καὶ στὰ μυαλὰ καὶ στὰ λόγια (τὰ μπάλωσε), δημιουργήσασα τὴν πνευματικὴν τοιαύτην, ὅπερ καὶ τὸ χειρότερον. Ἔτσι οἱ πάντες μπαλώνουν, κράτη, θεσμοί, ὀργανώσεις, ἐπιχειρήσεις, ἱδρύματα, πρόσωπα κ.ἄ. Ἔχουν δὲ ὡς ἐργαλεῖα οὐχὶ τὴν μάχαιραν τοῦ πνεύματος ἀλλὰ τὶς μεθοδευμένες κατασκευές, τὴν ἀπόκρυψιν ἢ τὴν τμηματικὴν άποκάλυψιν τῆς ἀληθείας, τὴν παραποίησιν, τὴν ὑποκρισίαν, τὸ μῖσος, τὴν ζήλειαν, τὸ πεῖσμα, τὸν ἡγεμονισμόν, τὴν συκοφαντίαν, τὴν τυρείαν καὶ φατρίαν (Φιλαδελφείας), τὴν ἐπίδειξιν (show) ἀπότοκον τῆς κενότητος, τὴν κακίαν καὶ προπαντὸς τὴν ἕλλειψιν τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ ἀνθρωπισμοῦ. Ἀλλοίμονο δὲ ἐὰν ἔχουν "μπαλώματα" ἤ "κάλους" καὶ εἰς τὸν ἐγκέφαλον. Τότε προμηνύεται καταστροφή.
Μπαλώνουν, ὅμως γιατί; Διότι ἐκ τοῦ πνευματικοῦ καμάτου καὶ τῆς συγχύσεως δὲν μποροῦν νὰ δημιουργήσουν κάτι νέο, σοβαρό, χριστιανικό, ἀνθρώπινο, καὶ γι' αὐτὸ ἀρκοῦνται στὴν παρελθοντολογίαν, τὸν μηρυκασμόν, τὴν ἀρχαιολογίαν, τὸν πνευματικὸν καὶ ἠθικὸν χειμῶνα κ.ο.κ., ἄρα πλημμελῶς. Βλέπουμε λοιπόν, ὅτι ἐὰν ἡ μπαλωματολογία ἀποδεικνύεται, τοὐλάχιστον δι' ἓν διάστημα εὐεργετική, ἐφαρμοζομένη ὅμως εἰς τὸ πνεῦμα ἀποβαίνει ὀλεθρία καὶ ἀποκαρδιωτική. Ἄλλωστε ὑπάρχουν πράγματα ποὺ μπαλώνονται καὶ ἄλλα ὄχι! Τότε ὅμως τί γίνεται; Τότε ρίπτονται "εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ" (Ματθ. 25, 41).
Τούτων οὕτως ἐχόντων, τίθεται τὸ ἐρώτημα: Πετυχαίνουν οἱ τεκταινόμενοι ταῦτα. Καὶ oui et non, ὅπως ἔλεγε ὁ διαπρεπὴς Willebrands. Oui, ἐξαπατοῦν τοὺς ἀδαεῖς, τοὺς ἀγνούς, τοὺς ὁποίους βεβαίως προηγουμένως καταλλήλως "ζυμώνουν", "πιπιλίζουν" καὶ τροφοδοτοῦν. Non ὅμως τοὺς συνετοὺς, εὐσυνειδήτους καὶ προσκαρτεροῦντας πραγματικῶς τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει. Διότι μόνον αὕτη ἀποτελεῖ τόν "γάντζον" τῆς σωτηρίας, ὅπως ἔλεγε ὁ μέγας Ἀθηναγόρας. 
Ἐργάζεσθε λοιπόν (καὶ μπαλώνετε ὅσοι εἶσθε ἀναγκασμένοι σ' αὐτό, ἐπιμελῶς καὶ τοὐλάχιστον ὀρθῶς καὶ οὐχὶ αἰωνίως, διότι δύσκολα θὰ γίνετε πρωτοπόροι καὶ ρηξικέλευθοι δημιουργοί, ἢ λόγῳ συμφερόντων δὲν θὰ σᾶς ἀφήσουν. Κυττάξτε νὰ ὑπάρχει ἁρμονία μὲ τὴν ὕλη, τὰ χρώματα καὶ τὸν διάκοσμο) καὶ μὴ ἁμαρτάνετε (Γερομελίτων) καὶ "ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης ἔσται ἀεὶ μεθ' ἡμῶν".
Ἀμὴν