Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΘΕΟΥ "ΘΕΟΛΟΓΟΥ" S. KRAHE

Λεονάρντο ντα Βίντσι (περίπου 1508), Η Παρθένος και ο μικρός Ιησούς με την Αγία Άννα

ΤΟ "ΧΡΙΣΤΟΚΟΥΤΣΑΒΑΚΙ" 
ὑπὸ Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου 

"Lapsus semel fit culpa, si iterum cecideris" 

(Publilius Syrus) 

Ὡς γνωστὸν ὁ νήπιος Χριστὸς συχνὰ εἰκονίζεται καὶ "κιτσομόρφως" σὰν ἕνα γλυκὸ παιδάκι μὲ σγουρὰ μαλλιά. Βέβαια ὑπάρχουν διάφορες ἀπόψεις γιὰ τὴν ἀνδρικὴ μορφὴ τοῦ Θεανθρώπου, ὅπως ἂν ἦταν ὡραῖος ἢ δυσειδής, καίτοι ἡ βασική του ὂψη παραμένει ἄγνωστος. 

Ἔτσι, ὑπάρχουν συγγραφεῖς καὶ δὴ "θεολόγοι"! ὅπως ἡ S. Krahe1, ἀντίθεος, ποὺ στραβώθηκε καὶ ἔκανε μεταμοσχεύσεις, ἴσως δικαίως, διότι ἄκουσον-ἄκουσον τί γράφει ἡ ἀναίσχυντη: Ἡ γέννα τοῦ Χριστοῦ ἔλαβε χῶραν ὑπὸ κρίσιμες ἰατρικῶς συνθῆκες. Τὸ μωρὸ ἦταν ἑφταμηνίτικο καὶ ἀρκετὰ μελανό, μὲ συνέπειες λόγῳ τῆς ἐλλείψεως ὀξυγόνου, ποὺ φάνηκαν ἀργότερα. Ὅταν ἡ μάνα του θέλησε νὰ τὸ φασκιώσει, τὰ γόνατά του ἦταν στραβὰ καὶ τὰ πόδια του σταυρωτά. Τὸ σωματάκι του διαρκῶς σπασμωδοῦσε, ὥστε νὰ ἀποχρωματίζεται τὸ δέρμα κάτω ἀπὸ τὰ νυχάκια. Οἱ γονεῖς του τἆχαν χαμένα καὶ δὲν πίστευαν, ὅτι ὁ Χριστὸς τοῦ Ἰσραὴλ καὶ Σωτὴρ τοῦ κόσμου ἦταν σπαστικὰ παράλυτος. Εἶχαν ἀργήσει πιὰ νὰ εἰδοποιήσουν τοὺς μάγους ποὺ βρισκόταν ἤδη στὸ δρόμο. Ὅταν ἔφθασαν στὴ φάτνη, ὅλοι ἦταν ἐκεῖ, ὕμνοι ἔπνιγαν τὰ κλάμματα τοῦ μωροῦ καὶ ἔκαναν πὼς δὲν παρατήρησαν τίποτε, ὅμως οἱ μάγοι εἶχαν σοβαρὲς ἀνησυχίες γιὰ τὸ μέλλον. Τὸ ἄστρο ποὺ ἀκολουθοῦσαν ἔσβηνε στὰ θαμπὰ μάτια τοῦ μωροῦ μὲ εἰδικὲς ἀνάγκες, καὶ τοὺς ἄφηνε πίσω χωρὶς καθοδήγηση. 

Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος θὰ ἔρριχνε τὸ σκῆπτρο ἀπὸ τὰ τρέμοντα χέρια του. Πῶς θὰ τοποθετοῦσε τὰ πόδια του κάτω ἀπὸ τὸ ὑπόβαθρο τῶν ἐχθρῶν του, ἀφοῦ αὐτὰ ποτὲ δὲν ἔμεναν παράλληλα, καὶ θὰ ἔπαιρνε τὴν ἰσχὺν στοὺς κυρτούς του ὤμους; Καὶ μετὰ ἡ ἀνεξέλεγκτη γλῶσσα. Κανένα κοφτερὸ ξίφος. Καμμία σοφία στὰ δαγκαμένα του χείλη. Ἡ ὄψη του διασταύρωνε ὅλα τὰ μεσσιανικὰ ὄνειρα. Ἀκόμη καὶ οἱ ἄκακοι ποιμένες ἄρχισαν νὰ φοβοῦνται. 

Σ’ ὅλη του τὴ ζωὴ ἦταν μιὰ ἀπογοήτευση κυρίως γιὰ τὴν οἰκογένειά του. Κατὰ τὴν βάπτισή του ἔδιωξε ἀπὸ ἀρξάμενους σπασμοὺς τὰ περιστέρια ἀπὸ τὸν Ἰορδάνη καὶ ἄφησε νὰ χαθεῖ ὁ κατοπτρισμός του. Ὡς παιδὶ ἀκόμη, δὲν τιμοῦσε τοὺς γονεῖς του ποὺ τὸν καλοέτρεφαν, μέχρις ὅτου βρῆκε ἕνα κύκλο φίλων ποὺ συνζητιάνευε τὴ διατροφή του. Ἐκεῖ τὸν συμπονοῦσαν γιὰ τὶς ἀδέξιες κινήσεις του καὶ λάμβαναν ὑπ’ ὄψιν τὴ βραδύτητά του. 

Ἀλλὰ καὶ οἱ μαθηταί του συχνὰ κουνοῦσαν τὸ κεφάλι. Μερικὲς φορές ἔπρεπε νὰ κουβαλήσουν τὸν Υἱὸν τοῦ Ἀνθρώπου στὸν τόπο δράσεώς του, διότι δὲν μποροῦσε νὰ ρυθμίσει τὰ πόδια του στὸ ἔδαφος. Ὅταν τὸν κούραζαν τὰ πλήθη καὶ γινόταν νευρικός, σπαρταροῦσε καὶ σπασμωδοῦσε, προσφέρων ἕνα λυπηρὸ θέατρο, κατὰ τὸ ὁποῖο οἱ ἄνθρωποι σταυροκοπιόταν. Ὑποψιαζόταν, ὅτι βασανίζεται ὑπὸ δαιμόνων, ἐν τούτοις εἶχε ἕτοιμη τὴν ἀπάντηση ποὺ δὲν περίμεναν. Ὅμως τὸν εἰρωνεύοντο, ὥστε ἄρχισε νὰ ὀνειρεύεται, ὅτι ἦτο κάποιος ἄλλος καὶ ζοῦσε ὑπὸ λιγότερους κόπους. 

Δὲν μποροῦσε νὰ θεραπεύσει ἀσθενεῖς, ἂν καὶ θρηνολογοῦσε τὸ βάσανο τῶν ἄλλων καὶ θαύμαζε. Πρὸς τοῦτο χρειαζόταν χέρια, ποὺ θὰ ἔμεναν ἤρεμα πάνω στὸ μέτωπό τους. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν μποροῦσε νὰ τὰ ἐκτείνει σωστά, ἀδυνατοῦσε νὰ θαυματουργήσει. Οὐδεὶς παράλυτος "ἦρε τὸν κράββατόν του καὶ περιεπάτει" καὶ κανένα δυστυχήσαν παιδίον δὲν ἄνοιγε τὰ μάτια του. 

Ὁ "ἐλαττωματικὸς" Σωτὴρ δὲν ἠρεμοῦσε καμμία τρικυμία, δὲν μετέθετε ὄρη καὶ εἶχε δυσκολίες μὲ τὸ μάδημα τῶν στάχεων. Ὅταν προσπάθησε νὰ περπατήσει ἐπὶ τῆς θαλάσσης ἔχασε τὴν ἰσορροπία του καὶ ἔπεσε ἀνάσκελα. Ἀργότερα τὰ ἀντανακλαστικά του προβλήματα ἔγιναν τόσο μεγάλα, ὥστε ἔπρεπε νὰ τοῦ δίδεται τροφὴ στὸ τραπέζι. Ἔθριβε τὸ ψωμὶ καὶ ἔχυνε τὸ κρασὶ ἀπ’ τὸ ποτήρι. Ἡ τελευταία του προσπάθεια νὰ θεραπεύσει ἕνα κωφάλαλο ἀπέτυχε, διότι τὸ σάλιο του ἔπεσε στὸν ὦμο τοῦ δύστυχου. Καίτοι δὲν μποροῦσε νὰ μακρηγορεῖ, διαρκῶς εὕρισκε ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι νόμιζαν ὅτι ἔχει ἐν τούτοις νὰ πεῖ κάτι, καὶ ὅτι σ’ αὐτὸν ὁλοκληρωνόταν ἓν σημεῖον. Ζητοῦσαν μία συγγνώμη ὅλων τῶν θεραπευτικῶν του ἀναμονῶν. Ἕνα βράδυ τὸν ἔφεραν σ’ ἕνα βουνὸ καὶ μιλοῦσε γιὰ εὐσπλαχνία. Μακάριοι τραύλιζε σ’ ἕνα πλῆθος κατατρεγμένο ποὺ κύτταζε καταγῆς, οἱ σκοντάφτοντες, διότι ξεύρουν τὴ γεύση τῆς γῆς. Μακάριοι οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες, διότι γνωρίζουν τὸν πόθον. Μακάριοι οἱ τυφλοί, διότι κυττάζουν βαθειά. Μακάριοι οἱ πενθοῦντες: Ὁ Θεός μου κλαίει μαζί τους… 

Καὶ ἐρωτῶμεν: Τίποτε καλὸ δὲν ἔκανε ὁ "Ἄνθρωπος" αὐτός; Καὶ ποῦ στήριζε τὴν ἀνίερη καὶ σκωπτικὴ "σοφία" της ἡ κ. Krahe ἢ σχεδίαζε καὶ σκηνοθετοῦσε κάποια φτηνὴ παραμυθολογία ἢ τρομομυθιστοριογραφία; 

Ἔ Μπαμπο-Εὐρώπη. Τέτοια τερατόμορφα ὄρνεα γεννᾶς τώρα. Μὰ καὶ τί περίμενε κανεὶς σ’ αὐτὴ τὴν ἡλικία; Ἢ εἶσαι νυμφομανής; Σταμάτα λοιπὸν πιά! 

_______________________________________ 

1- S. Krahe, Der defekte Messias, Publik-Forum ἀρ. 24 (2012) 38-39.