(διήγηση)
Τὰ ἱδρωμένα ἄλογα φρουμάζουν. Ἱπποκόμοι μὲ ἄσπρες
πέτσινες ποδιὲς τοὺς τρίβουνε τὴ ράχη, τὰ σκεπάζουν
καὶ σημειώνουν:
«Ἵπποι 8 - ἄντρες 4».
Οἱ ὑπηρέτες γνωρίζουν πόσο λατρεύει τ’ ἄλογά του
ὁ γυμνὸς βασιλιάς. Τρέμει νὰ μὴν κρυολογήσουν.
Τὰ ἄρρωστα ζωντανὰ δακρύζουν, καλπάζουν ἀπὸ πόνο.
Δίχως σπιρούνια, δίχως χαλινό, δαγκώνουν λαιμούς,
κόβουν κομμάτια ἀπὸ τὰ στέρνα τους, τινάζονται
μανιασμένα: ἅλματα, χαῖτες, ὁπλές.
Ὁ σπλαχνικὸς τζόκεϋ βάζει τὶς ἀκαθαρσίες τους
στὶς τσέπες τῶν καλεσμένων, ξεκολλάει τὰ κεφάλια
τῶν πάνινων ἀλόγων μὲ ἰαχὲς θριάμβου.
Λυσσασμένα, ἐρωτευμένα
κοιμοῦνται στὰ ντιβάνια τοῦ Ταμερλάνου,
σκίζουν τὰ μαξιλάρια, ἀπατοῦν τὸν σταβλάρχη.
Καλπάζουν, ποδοπατᾶνε ἱπποκόμους, σιδεράδες,
τὸν ζαλισμένο ἀναβάτη, τοὺς τροχονόμους, ἄλογα
ξύλινα, ψεύτικα, τρομαγμένα.
-Γιώργος Κοζίας, 41ος παράλληλος, Στιγμή, 2012
-Η φωτογραφία του Nίκου Λαγού
Για την συγκεκριμένη ποιητική συλλογή του Γ. Κοζία δείτε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου