ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΝΑΝΟΣ: ΟΤΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΞΕΚΟΥΡΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΡΕΜΠΟΥΤΣΙΚΑ

Πριν από χρόνια ένα απόγευμα είχα βάλει στο σπίτι και άκουγα μουσική. Χτύπησε το κουδούνι και με επισκέφτηκε μια πονεμένη γυναίκα. Η μουσική συνέχιζε να παίζει κι η γυναίκα άρχισε να ξεκλειδώνει την καρδιά της και να μου λέει τα εσώψυχα της, όλα αυτά που την πονάγανε, που την βασάνιζαν, τις λαχτάρες και τους καημούς της, τον πόνο με το παιδί της που έχει μπλέξει με ναρκωτικά. Έλεγε, έλεγε, έλεγε, και ήταν σαν ταξίδι αυτή η κουβέντα στο κέντρο της καρδιάς της. Κάποια στιγμή απόρησε και η ίδια με τον εαυτό της και τα τόσα δάκρυά της, και με ρώτησε: Τι έπαθα σήμερα κοντά σου και λέω τόσο πολλά και δε σταματάει η καρδιά μου να κλαίει από γλύκα και καημό; Της είπα ότι σίγουρα αυτή η μουσική είχε αγγίξει τον πυρήνα της, μαζί με το άγιο Πνεύμα που ήρθε και την ξεκλείδωσε. Της θύμισα ότι στον παράδεισο θα έχει και εκεί μουσική και μελωδία και ομορφιά και λουλούδια και χρώματα και αρώματα και τα πάντα. Έπαιζε ενα κομμάτι της Evanthia Reboutsika που έκανε το μικρό σαλονάκι μου καράβι στο χρόνο και στο χώρο τον ανείπωτο της βασιλείας του Θεού. Εκεί που ο πόνος γίνεται γλυκασμός, εκεί που φεύγουν τα παράπονα και οι απορίες γίνονται θαυμαστικά της θείας Σοφίας και αγάπης. Από τότε πολλές φορές μουσικές της έχουν συνοδεύσει εκπομπές μου, ομιλίες μου, μοναχικές στιγμές χαράς και πόνου, προβληματισμού, προσευχής, μυσταγωγίας. Θυμάμαι και ένα φθινοπωρινό απόγευμα που πήγαινα από Θεσσαλονίκη στο άγιο Όρος με το λεωφορείο της γραμμής, κι ο οδηγός σ’ όλη τη διαδρομή είχε βάλει κι αυτός Ρεμπούτσικα, την Πολίτικη Κουζίνα. Και ένιωθα πως ήμουν σε καράβι πάλι και ταξίδευα σε ένα πέλαγος σιροπιαστό γεμάτο γεύση Ανατολής και Παράδεισου. Έξω απ' το παράθυρο είχε συννεφιά και βροχή, ήταν χειμώνας και σκοτείνιαζε από τιςτέσσερις, μα η μουσική αυτή έφερνε φως και άνοιξη στο δρόμο μας. Και χθες ήταν μεγάλη η χαρά μου όταν σε ένα τραπέζι τη συνάντησα. Ένα Βιολί εύπλαστο Στα χέρια του θεού, που τον αφήνει αβίαστα να παίζει την παρακλητικη μελωδία του στον κόσμο μας. Τελικά η αγιοσύνη Θέλει να Ανθίζει όχι μόνο σε σπηλιές, ερημιές και εκκλησιές, μα και σε ωδεία σε Συναυλίες, ανάμεσα σε βιολιά και αγγέλους αμέτρητους.

[π.] Ανδρέας Κονάνος 

Τελικά το "φαινόμενο Κονάνος" όλοι το τροφοδότησαν ή καλύτερα το υπηρέτησαν. Ο καθείς από το μετερίζι του. 

Γι' αυτό τώρα ο ...Ανδρέας συνεχίζει άνετος το ...βιολί του. 

ΒΙΟΛΙ ΜΕ ΨΥΧΗ Δεν χάριζαν ήχους τα όργανα μονάχα. Ήταν στιγμές που η ψυχή σου έγινε βιολί, και το κορμί σου ολόκληρο έμοιαζε με δοξάρι, Ευανθία. Evanthia Reboutsika Κάτι σαν έκσταση. Σαν ο Θεός να χάιδεψε για λίγο τα μαλλιά μας, κι έδωσε ένα φιλί στο μέτωπό μας. Την ώρα που στο Παρίσι έκαιγαν φλόγες καταστροφής, στο Παλλάς έσβηνε η δίψα πολλών για παρηγοριά, ανάταση κι Ανάσταση, πριν τη Μεγάλη Ανάσταση που έρχεται! 

[π.] Ανδρέας Κονάνος