 |
| Κόκκινος Ψαλμός, Μίκλος Γιάντσο, 1971 |
Η ΠΕΡΙΣΤΕΡΑ
Με την περιστέρα που ’χα αγοράσει - δε μου ’λειπαν δα τα χρήματα - προχώρησα αρκετά όταν, περνώντας ένα διάσελο, αντίκρισα μια μυρμηγκιά περιστεριών.
Ξεσηκώθηκαν, αναρωτήθηκα αθέλητα. Μα δεν έβλεπα καμιά κίνηση, δεν άκουγα φωνές.
Πλησιάζοντας είδα τα περιστέρια να κάθονται χάμω. Θα ’ταν χιλιάδες. Πέντε, έξι. Μπορεί και περισσότερα. Στη μέση του σωρού όρθιος μικρός μαύρος στήλος.
Ήμουν ακόμη μακριά. Έδεσα την περιστέρα σ’ ένα δέντρο. Πλησίασα τη μυρμηγκιά και τότε ο στήλος εμίλησε και είπε:
Και αν θέλεις να ζήσει η περιστέρα σου, εγώ να σε ειπώ πώς να κάμεις. Να κάμεις της περιστέρας σου ένα φόρεμα κι άλλο ένα εκείνης της φτωχιάς περιστέρας χαρίζει ο Θεός τη ζωή της δικιάς σου. Δες και να ζητείς πώς να δίνεις της περιστέρας σου να τρώγει, να πίνει, να ’χει όμορφα φορέματα και για εκείνη τη φτωχιά να μη σε μέλει, αύριο βλέπεις τη δικιά σου αποθαμένη και καίγεται η καρδιά. Και ενώ τη φτωχιά, την ξυπόλητη, τη γυμνή, την πεινασμένη, την καταφρονημένη τη βλέπεις θρεμμένη, η δικιά σου γίνεται ωσάν χτικιασμένη και χάνεσαι, σβήνεις, βουβαίνεσαι.
- Ζωολογικός κήπος, Γιώργος Κοζίας, Στιγμή, 1989, 35 σελ. [Εξαντλημένο]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου