Τον Μιχάλη Κακογιάννη, τον οικουμενικό Έλληνα που σήμερα ανεχώρησε εκ των προσκαίρων, τον είδα για τελευταία φορά στις 5 Δεκεμβρίου 2010, πριν λίγους μήνες δηλαδή, στο σπίτι του, ήτοι στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη.
Ήμουν εκεί για τη συναυλία του σπουδαίου Ιάπωνα συνθέτη κινηματογραφικής μουσικής Σιγκέρου Ουμεμπαγιάσι, και ήλθε και ο οικοδεσπότης, ο οποίος δεν παρέλειπε να βλέπει τις παραγωγές που φιλοξενούσε. Είχα την ευκαιρία - και την τύχη, θα έλεγα - να φωτογραφίσω την συνάντηση συνθέτη (Ume) και σκηνοθέτη (Κακογιάννη).
Για εκείνη τη βραδιά μπορείτε να δείτε τα σχετικά εδώ.
Ο Κακογιάννης, ο Κύπριος Έλληνας, έφτασε έως εσχάτου της γης με τον θρυλικό Ζορμπά του. Αλλά για μας είναι πάντα και ο σκηνοθέτης της Στέλλας, του Κυριακάτικου ξυπνήματος, του Τελευταίου ψέματος, του Κοριτσιού με τα μαύρα, της τριλογίας Ηλέκτρα, Τρωάδες και Ιφιγένεια. Είναι ο σκηνοθέτης της Μελίνας, της Ειρήνης και της Έλλης. Είναι ο στιχουργός των λατρεμένων τραγουδιών του Μάνου Χατζιδάκι (από την Στέλλα) Αγάπη που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι και Εφτά τραγούδια θα σου πω.
Και βέβαια ο σκηνοθέτης της πικράς εισβολής στην Κύπρο, τέτοιες μέρες το 1974...
Νομίζω πως ανήκει στο πάνθεον των μεγάλων Ελλήνων του 20ου αι.
Χαίρομαι που πρόλαβε και έκανε το σπουδαίο Ίδρυμα Τεχνών και Πολιτισμού με το όνομά του, και άφησε έτσι ένα ανεξίτηλο ίχνος πίσω του. Άλλωστε και ο ίδιος είχε δηλώσει σε συνέντευξή του, μετά τα εγκαίνια του Ιδρύματος: "Είμαι ευχαριστημένος. Υλοποίησα το όνειρό μου".
Φεύγοντας και ο Κακογιάννης, κλείνει η αυλαία μιας άλλης εποχής για τον πολιτισμό μας. Ευτυχώς μας μένει ακόμα ο Μίκης Θεοδωράκης για να ανατρέχουμε στην άλλη Ελλάδα που επιμένει να αντιστέκεται, παρά το γεγονός ότι δεν έχει θέση, ίσως, στη νέα εποχή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου