Σ΄ένα κατάμεστο Ηρώδειο απόψε, η Συλβί Γκιλέμ δεν μας απέδειξε πόσο σπουδαία είναι ακόμη, στα 46 της παρακαλώ (!), αλλά ανέδειξε την αξία μιας χορευτικής τέχνης - μινιατούρας, μιας χορογραφίας σχεδόν μινιμαλιστικής συχνά, μιας τέχνης που δεν αποσκοπεί στον εντυπωσιασμό - τι παράδοξο για τον χορό! - αλλά στοχεύει ίσα στην ύπαρξη!
Η παράσταση ξεκίνησε με τη Γκιλέμ και τον Νικολά Λε Ρις στο έργο Rearray, χορογραφημένο από τον Αμερικανό, Γουίλιαμ Φορσάιθ. Οι καλλιτέχνες δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Ο καθένας τους σφραγίζει με τις δημιουργίες του καθοριστικά το τοπίο του χορού, στις μέρες μας. Στο «Rearray» οι χορευτές βρίσκονται χαμένοι στην εξερεύνηση της τέχνη τους, ώσπου να χαθούν στο σκοτάδι χορεύοντας για πάντα... Η μουσική του David Morrow ολότελα σύγχρονη - κάποιους τους ξένισε - και έξοχη για χορό του σήμερα.
Ο φωτισμός έπαιξε μεγάλο ρόλο σ' αυτή την πρώτη χορογραφία. Σαν εικόνες ή φωτογραφικά ενσταντανέ οι αέρινες κινήσεις, που μας εντυπωσίασαν για το τι μπορεί να κάνει το ανθρώπινο σώμα!
Η παράσταση ξεκίνησε με τη Γκιλέμ και τον Νικολά Λε Ρις στο έργο Rearray, χορογραφημένο από τον Αμερικανό, Γουίλιαμ Φορσάιθ. Οι καλλιτέχνες δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Ο καθένας τους σφραγίζει με τις δημιουργίες του καθοριστικά το τοπίο του χορού, στις μέρες μας. Στο «Rearray» οι χορευτές βρίσκονται χαμένοι στην εξερεύνηση της τέχνη τους, ώσπου να χαθούν στο σκοτάδι χορεύοντας για πάντα... Η μουσική του David Morrow ολότελα σύγχρονη - κάποιους τους ξένισε - και έξοχη για χορό του σήμερα.
Ο φωτισμός έπαιξε μεγάλο ρόλο σ' αυτή την πρώτη χορογραφία. Σαν εικόνες ή φωτογραφικά ενσταντανέ οι αέρινες κινήσεις, που μας εντυπωσίασαν για το τι μπορεί να κάνει το ανθρώπινο σώμα!
Με τη χορογραφία Bye η Γαλλίδα καλλιτέχνης έκλεισε την πρεμιέρα της παράστασης "6.000 μίλια μακριά", στο Ηρώδειο.
Η σύλληψη λίαν ευφάνταστη. Kόσμος βρίσκεται στη σκηνή. Κοιτά τη Συλβί Γκιλέμ να ξεδιπλώνει τις κινήσεις της. Aντρες, γυναίκες και μικρά παιδιά. Όλοι τους "χωρούν" σε μια παραλληλόγραμμη οθόνη. Κοιτάζουν την Γκιλέμ από μέσα. Στην ουσία πρόκειται για έναν προτζέκτορα δια του οποίου η Γκιλέμ επικοινωνεί με το είδωλό της. Χάνεται, επανέρχεται, αγγίζει "τον άλλο της εαυτό", παίζει με την κινηματογραφημένη της εκδοχή, συναντά την προσωπικότητα της.
Με μουσική την σονάτα για πιάνο του Μπετόβεν, έργο 111, παιγμένη αριστουργηματικά από τον Ιβο Πογκορέλιτς (ηχογραφημένο φυσικά). Η Γκιλέμ ακροποδητί, σα να πατάει τα πλήκτρα του πιάνου... Ένα χορευτικό ρεσιτάλ.
Η σύλληψη λίαν ευφάνταστη. Kόσμος βρίσκεται στη σκηνή. Κοιτά τη Συλβί Γκιλέμ να ξεδιπλώνει τις κινήσεις της. Aντρες, γυναίκες και μικρά παιδιά. Όλοι τους "χωρούν" σε μια παραλληλόγραμμη οθόνη. Κοιτάζουν την Γκιλέμ από μέσα. Στην ουσία πρόκειται για έναν προτζέκτορα δια του οποίου η Γκιλέμ επικοινωνεί με το είδωλό της. Χάνεται, επανέρχεται, αγγίζει "τον άλλο της εαυτό", παίζει με την κινηματογραφημένη της εκδοχή, συναντά την προσωπικότητα της.
Με μουσική την σονάτα για πιάνο του Μπετόβεν, έργο 111, παιγμένη αριστουργηματικά από τον Ιβο Πογκορέλιτς (ηχογραφημένο φυσικά). Η Γκιλέμ ακροποδητί, σα να πατάει τα πλήκτρα του πιάνου... Ένα χορευτικό ρεσιτάλ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου