Όπως εύστοχα έχει σημειώσει σε σχετικό άρθρο του ο Παντελής Καλαϊτζίδης “κείμενα και λόγος αυτοκριτικός και ελεγκτικός έναντι της Δύσεως, όπως του Ράνσιμαν, αντί να λειτουργήσουν αφυπνιστικά προς την κατεύθυνση επανακάλυψης της χριστιανικής καθολικότητας και οικουμενικότητας, ή ως μέτρο αυτοκριτικής και αναμέτρησης με τα δικά μας λάθη και παραλείψεις, ευνόησαν μάλλον τον εφησυχασμό και την αυτοδικαίωση, την πνευματική αυτάρκεια και εσωστρέφεια, την “ελληνορθόδοξη” θριαμβολογία, καθώς και τα παράγωγά της: την όξυνση του επιθετικού επαρχιωτισμού, του αντιδυτικισμού και του αντιευρωπαϊσμού” (περ. Αναλόγιον, τευχ. 3, σελ. 125).
...Ο π. Γ. Τσέτσης τονίζει στο άρθρο του την ανάγκη για ομοψυχία των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Αυτό το ομόφρονον θα πρέπει να εκδηλώνεται και με την καλύτερη δυνατή εκπροσώπηση στους Διαχριστιανικούς και Διαθρησκειακούς Διαλόγους. Γιατί, δυστυχώς, κάποιες Εκκλησίες συμμετέχουν στους Διαλόγους εκπροσωπούμενες ανεπαρκώς. Κάτι που έχει σαν συνέπεια η ενδοορθόδοξη ενότητα να πλήττεται από αστοχίες που εκθέτουν την Ορθοδοξία στους ετεροδόξους ή αλλοθρήσκους. Ο διάλογος είναι πλέον μονόδρομος. Γι' αυτό και η ενότητα των Ορθοδόξων καθίσταται εκ των συνθηκών μονόδρομος.
βλ. και amen.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου