Στους Ταξιάρχες της Σιγής. Ανάμεσα σε Μουδανιά και Τρίγλια. Μια εκκλησιά σε καλεί να σταματήσεις και να προσκυνήσεις. Τα ερείπια, τα χαλάσματα, τις φθαρμένες τοιχογραφίες, το χορταριασμένο έδαφος, σαν στολίδι φυσικό θαρρείς...
Οι των ουρανίων στρατιών αρχιστράτηγοι με θωρούν μέσα απ' τις ξεθωριασμένες εικόνες τους... Σιγώ... Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αντιμετωπίσεις την καθαρότητα της ιστορίας, που δεν παίζει. Είναι αμείλικτη!
Η ελληνική μαρμάρινη επιγραφή στην επιβλητική θύρα σε αφήνει ενεό: "Είπεν ο Κύριος, εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστέ εάν αγάπην έχετε εις αλλήλοις", 1862.
Έχουν περάσει 150 χρόνια από τότε. Οι Ρωμιοί της Σιγής εκδιώχθησαν με σφαγή! Οι Ταξιάρχες παραδόθηκαν στην λήθη...
Μα όχι στην κατάρρευση! Εκεί είναι ακόμα οι Αρχάγγελοι! Φυλάνε τα μνήματα, τις μνήμες, τις στράτες που σημαδεύτηκαν από τα πατήματα των Ρωμιών.
Εκεί είναι οι Αρχιστράτηγοι! Με τα μάτια τους σκαμμένα. Και τα άυλα σώματά τους επιχωματωμένα. Μα ως λειτουργικά πνεύματα μάς νεύουν τρυφερά προς το δείπνο της βασιλείας. Μας αναγκάζουν να εισέλθουμε! Και δεν μπορούμε να αντισταθούμε, έτσι θαμπωμένοι καθώς είμαστε απ' το κάλλος τους.
Εκεί στη Σιγή της Μικρασίας... Όπου επισκιάζει η χάρις τους!
1 σχόλιο:
υπαρχουν καποια πραγματα που μονο με τη σιωπη των αγγελων μπορεις να τα σχολιασης
Δημοσίευση σχολίου