ΤΑ ΟΛΩΣ ΑΛΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΤΟ ΝΙΧΩΡΙ

Αγαπητοί Νιχωρίτες και φίλοι

Περνώντας τα Χριστούγεννα στην Κωνσταντινούπολη μαζί με τους υπόλοιπους φοιτητές που διαμένουν στο Νιχώρι, αφού οι περισσότεροι λόγω υποχρεώσεων δεν κατάφεραν να γυρίσουν στις εστίες τους για τις γιορτές, σκεφτόμουν γιατί αυτή την φορά δεν αισθάνομαι την ίδια χαρά που πλημμυρίζει κάθε άνθρωπο στις γιορτές.
Το συμπέρασμα ήταν απλό. Όταν για την πλειοψηφία της Πόλης τα Χριστούγεννα είναι μία κοινή ημέρα σαν όλες τις άλλες, επηρεάζεσαι αναπόφευκτα, καλώς ή κακώς. Δεν θα ξεχάσω πριν από περίπου 1 μήνα, όταν κάποια από τα λιγοστά σπίτια στην Πόλη άρχιζαν να στολίζονται, αντικρίζοντάς τα στα σοκάκια του κέντρου λοιπόν με τα κορίτσια από την γειτονιά αναφωνούσαμε με έκπληξη ‘Να δεις που αυτό το σπίτι είναι σίγουρα Ρωμαίικο ή έστω Αρμένικο. Μα κοιτάξτε τι όμορφα στολίδια και Χριστουγεννιάτικο δέντρο, να το βγάλουμε φωτογραφία’. Είχαμε πάθει πραγματική υστερία με λίγα λαμπάκια!
Την ημέρα των Χριστουγέννων όμως καταλάβαμε όλοι ότι δεν έφταιγαν μόνο τα λαμπάκια. Πηγαίνοντας στο μάθημα εκείνο το πρωί βλέποντας τα σκυθρωπά και αγουροξυπνημένα πρόσωπα μέσα στο λεωφορείο έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται ασυνείδητα «Μα γιατί τέτοια μέρα οι άνθρωποι να μην είναι χαρούμενοι; Είναι Χριστούγεννα!!!», βλέπετε η δύναμη της συνήθειας! Το μόνο που με χαροποίησε εκείνο το πρωί ήταν που έστω και για 5 λεπτά κατάφερα να επισκεφτώ την Εκκλησία της Αγίας Τριάδος πίσω από την πλατεία Ταξίμ και να ανάψω ένα κερί, η έμμεση επαφή με τις ρίζες δηλαδή.
Καθ΄όλη την διάρκεια της ημέρας περίμενα το βράδυ και το προγραμματισμένο Χριστουγεννιάτικο δείπνο που είχαμε σχεδιάσει με τα άλλα παιδιά της Κοινότητας σαν μικρό παιδί. Όλα ήταν πραγματικά υπέροχα, τραγουδήσαμε, χορέψαμε, ήπιαμε, φάγαμε και ουσιαστικά ήρθαμε ο ένας πιο κοντά με τον άλλο. Παρόλα αυτά όμως και γυρνώντας στο σπίτι μου αργά το βράδυ οι αναμνήσεις από τα προηγούμενα χρόνια, πάντα οικογενειακά έως και πέρσι, με έκαναν να αισθανθώ την απουσία της οικογένειάς μου τόσο έντονα, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Η πρώτη σκέψη που μου πέρασε από το μυαλό ήταν να γυρίσω στην Ελλάδα, όμως αμέσως σκέφτηκα ότι θα χάσω μαθήματα από την σχολή, δημιουργήθηκε ένα ψευτοδίλημμα δηλαδή, που όμως ήξερα αμέσως την λύση του, αφού δεν μπορεί να συγκριθεί τίποτα με την δύναμη και την αγάπη μίας οικογένειας. Λίγες ημέρες μετά βρισκόμουν στον τόπο τον οποίο γεννήθηκα, την Αθήνα που παρόλο τις ακόμη εμφανείς καταστροφές, πραγματικά γιορτινή περίμενε υπομονετικά τον καινούργιο χρόνο έχοντας βάλει τα καλά της.
Για πρώτη φορά σε περίοδο διακοπών και ενώ είχα πολύ λίγες μέρες στη διάθεσή μου, βγήκα από το σπίτι μου μόνο τις φόρες που πραγματικά χρειαζόταν, με μόνη εξαίρεση να δω αγαπημένα μου πρόσωπα που μου είχαν λείψει όλο αυτόν τον καιρό ,σε σημείο που η μητέρα μου ελαφρώς παραξενεμένη μου πρότεινε συνεχώς να βγαίνω έξω. Αντιθέτως εγώ ήθελα να περάσω όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο με την οικογένειά μου προσπαθώντας να καλύψω το κενό της απουσίας μου.
Αυτή η ιστορία γράφτηκε από εμένα προς εσάς με σκοπό να σας υπενθυμίσω πόσο σημαντική είναι η οικογένεια αλλά και οι πραγματικοί φίλοι του καθένα από εμάς, ως ένα πραγματικό μου βίωμα που μεταμορφώνεται σε κάτι καθολικό, αφού είμαι σίγουρος ότι σε πολλούς από εσάς θα έχει συμβεί κάτι παρόμοιο.
Φτάνοντας λοιπόν προς το τέλος της επιστολής από την Κωνσταντινούπολη πλέον, θα ήθελα να σας ευχηθώ και εγώ με την σειρά μου Καλή Χρονιά γεμάτη υγεία, χαρά και επιτυχίες και ως κατακλείδα η δική μου συμβουλή για το νέο έτος είναι να προσπαθήσετε να δείχνετε περισσότερο στα αγαπημένα σας πρόσωπα, πόσο πολύ τους χρειάζεστε και τους αγαπάτε, πιστεύω ότι το έχουν πραγματικά ανάγκη.

Y.Γ Επειδή το μεγαλύτερο μέλος των γιορτών εγώ βρισκόμουν στην Ελλάδα ένας πολύ καλός φίλος του Νιχωρίου, ο σεβαστός κ. Παναγιώτης Ανδριόπουλος από την Πάτρα, επισκέφτηκε την Πόλη τις γιορτές και αποτύπωσε τις εκδηλώσεις της Κοινότητας μέσω κάποιων φωτογραφιών και έγραψε κάποια σχόλια στο προσωπικό του blog το οποίο σας αποστέλλω www.panagiotisandriopoulos.blogspot.com

Με τις καλύτερες ευχές για το 2009
Κωνσταντίνος Μαρούσης

Αγαπητέ μου Κωνσταντίνε,

φίλες και φίλοι Νεοχωρίτες,

Άννα, Καλλιόπη, Αθηνά και Αλέξη που είστε από την Ελλάδα και μένετε αυτόν τον καιρό στο Νιχώρι του Βοσπόρου,

Σας ευχαριστώ από καρδιάς για το ομορφότερο Δωδεκαήμερο της ζωής μου, μαζί σας στην Βασιλεύουσα. Έζησα στιγμές μοναδικές, μέσα σε μια ατμόσφαιρα πραγματικής συγκίνησης και ειλικρινούς επικοινωνίας.

Οι άκρως κατανυκτικές Λειτουργίες στην Παναγία την Κουμαριώτισσα και τον Άγιο Νικόλαο, οι συνάξεις μας μετά στην κοινοτική αίθουσα, οι καφέδες μας με τις πάντα ατέλειωτες συζητήσεις μας για την Πόλη δίπλα στον Βόσπορο, οι συνεντεύξεις που κάναμε και σύντομα θα βγουν στο διαδίκτυο, η κοινή αγάπη μας για την ζωντανή Ρωμηοσύνη και την μαρτυρία της σήμερα, και άλλα πολλά, με κατέστησαν αλλοιωμένο από την καλήν αλλοίωσιν της αλήθειας που βίωσα στον υπερθετικό βαθμό αυτές τις μέρες κοντά σας.

Δεν αποτυπώνονται όλα αυτά σε μια ή και σε περισσότερες αναρτήσεις σ' ένα ιστολόγιο. Δεν έχω ακόμα καταγράψει τα γεγονότα. Ήταν τόσο πολλά και καταιγιστικά που δεν προλαβαίνω... Αρκούμαι λοιπόν σε μερικές φωτό που είμαι μαζί σας και αισθάνομαι υπερήφανος ανάμεσά σας, "κλέβοντας" ψήγματα της αρχοντιάς σας.

Ελπίζω σύντομα να ξαναβρεθούμε εκεί. Στο κέντρο της γης. Μεταξύ ουρανού και γης.

Kαλή χρονιά εις την Πόλιν!

Π.Α.Α.