Την περασμένη Παρασκευή, 16 Ιανουαρίου, κατέστην κοινωνός μιας σπάνιας μουσικής εμπειρίας στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β&Μ Θεοχαράκη: Lamento Barocco από τέσσερις εξαιρετικούς μουσικούς. Μάρκελλος Χρυσικόπουλος στο τσέμπαλο και την γενική επιμέλεια, Θοδωρής Κίτσος – θεόρβη, Ανδρέας Λινός – βιόλα ντα γκάμπα και η ιταλίδα mezzosoprano Romina Basso.
Στη συναυλία πήγα κυρίως ένεκα του Μάρκελλου Χρυσικόπουλου, τον οποίο εκτιμώ βαθιά ως μουσικό και πνεύμα σπινθηροβόλο. Με παρασύρει στο πάθος του για το μπαρόκ και σε ανατρεπτικές σκέψεις και δράσεις που ζωογονούν το πνεύμα μου.
Παρακολουθώ στενά το έργο του την τελευταία τριετία και δεν θα έχανα μια πρωτότυπη συναυλία με θρήνους! Ο ίδιος μας καλεί στη μέθεξη μέσα από το σημείωμά του στο πρόγραμμα της βραδιάς: «Το μπαρόκ – ένας άλλος κήπος της Εδέμ όπου βασιλεύει ως μήλο το δέλεαρ του σημαίνοντος. Lamento – το ιδανικό άλλοθι ώστε πολιτικώς ορθοί συνθέτες να γράψουν πολιτικώς απρεπή έργα. Κάψτε τα όλα, η μουσική αρχίζει…».
Και αρχίζει η μουσική και… καιγόμαστε! Lamenti των Luigi Rossi, Giacomo Carissimi, Claudio Monteverdi και της συνθέτριας Barbara Strozzi.
Μπαρόκ όργανα στην κόψη του ξυραφιού, σα να νύττονταν απ' αγγέλους, και μια φωνή που σε αφήνει ενεό, μας πήραν και μας …σήκωσαν εκ των γηΐνων και απατηλών σ’ ένα κόσμο που δεν… σηκώνει τίποτε άλλο από ομορφιά. Η Romina Basso ήταν μια παρουσία κατακλυσμιαία! Μια μέτζο με υπέροχες χαμηλές νότες, ολοστρόγγυλες σαν καρπούς του κήπου της Εδέμ, με μια φωτεινότητα φωνής αφάνταστη και μια εκφραστικότητα που σε αφήνει απορημένο με το τι τελικά μπορεί να είναι ο άνθρωπος!…
Οι μουσικοί, με τον Μάρκελλο Χρυσικόπουλο προεξάρχοντα, ζωγράφιζαν με περισσή τέχνη ένα θρηνητικό πίνακα που όμως ανέδυε από παντού ελπίδα και κάλλος!
Δεν θα πω άλλα γιατί θα αδικήσω το βίωμά μου. Ο κόσμος που γέμισε την αίθουσα κρατούσε την ανάσα του την ώρα της συναυλίας. Και ξέσπασε στο τέλος σε ακατάπαυστα χειροκροτήματα, εκφράζοντας τον απόλυτα δικαιολογημένο ενθουσιασμό του γι’ αυτήν την πρωτόφαντη εμπειρία. Χάρηκα που συνάντησα εκεί, όλως απρόσμενα, την συγγραφέα κ. Αθηνά Κακούρη και τον σύζυγό της ακαδημαϊκό και μέγιστο αρχαιολόγο κ. Σπύρο Ιακωβίδη.
Μια συναυλία τότε έχει νόημα όταν φεύγεις απ’ αυτήν και σε συνέχει. Από την Παρασκευή ηχούν στ’ αυτιά μου τα Lamenti του Μάρκελλου και της Romina. Σαν αναγεννησιακό ζευγάρι ακούγονται τα ονόματά τους!
Αν σκεφτεί κανείς, κάτι που τόνισε ο Μάρκελλος Χρυσικόπουλος, ότι αυτές οι μουσικές γράφονταν κάτω από και για πολύ συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες και γεγονότα, τότε αναλογίζεται γιατί το μπαρόκ είναι όντως διαχρονικό. Και γίνεται άκρως ελκυστικό, έως εκστατικό, όταν παρουσιάζεται από μουσικούς που πιστεύουν σ’ αυτό και ξέρουν πώς να το απολαύσουν πρώτα οι ίδιοι.
Στη συναυλία πήγα κυρίως ένεκα του Μάρκελλου Χρυσικόπουλου, τον οποίο εκτιμώ βαθιά ως μουσικό και πνεύμα σπινθηροβόλο. Με παρασύρει στο πάθος του για το μπαρόκ και σε ανατρεπτικές σκέψεις και δράσεις που ζωογονούν το πνεύμα μου.
Παρακολουθώ στενά το έργο του την τελευταία τριετία και δεν θα έχανα μια πρωτότυπη συναυλία με θρήνους! Ο ίδιος μας καλεί στη μέθεξη μέσα από το σημείωμά του στο πρόγραμμα της βραδιάς: «Το μπαρόκ – ένας άλλος κήπος της Εδέμ όπου βασιλεύει ως μήλο το δέλεαρ του σημαίνοντος. Lamento – το ιδανικό άλλοθι ώστε πολιτικώς ορθοί συνθέτες να γράψουν πολιτικώς απρεπή έργα. Κάψτε τα όλα, η μουσική αρχίζει…».
Και αρχίζει η μουσική και… καιγόμαστε! Lamenti των Luigi Rossi, Giacomo Carissimi, Claudio Monteverdi και της συνθέτριας Barbara Strozzi.
Μπαρόκ όργανα στην κόψη του ξυραφιού, σα να νύττονταν απ' αγγέλους, και μια φωνή που σε αφήνει ενεό, μας πήραν και μας …σήκωσαν εκ των γηΐνων και απατηλών σ’ ένα κόσμο που δεν… σηκώνει τίποτε άλλο από ομορφιά. Η Romina Basso ήταν μια παρουσία κατακλυσμιαία! Μια μέτζο με υπέροχες χαμηλές νότες, ολοστρόγγυλες σαν καρπούς του κήπου της Εδέμ, με μια φωτεινότητα φωνής αφάνταστη και μια εκφραστικότητα που σε αφήνει απορημένο με το τι τελικά μπορεί να είναι ο άνθρωπος!…
Οι μουσικοί, με τον Μάρκελλο Χρυσικόπουλο προεξάρχοντα, ζωγράφιζαν με περισσή τέχνη ένα θρηνητικό πίνακα που όμως ανέδυε από παντού ελπίδα και κάλλος!
Δεν θα πω άλλα γιατί θα αδικήσω το βίωμά μου. Ο κόσμος που γέμισε την αίθουσα κρατούσε την ανάσα του την ώρα της συναυλίας. Και ξέσπασε στο τέλος σε ακατάπαυστα χειροκροτήματα, εκφράζοντας τον απόλυτα δικαιολογημένο ενθουσιασμό του γι’ αυτήν την πρωτόφαντη εμπειρία. Χάρηκα που συνάντησα εκεί, όλως απρόσμενα, την συγγραφέα κ. Αθηνά Κακούρη και τον σύζυγό της ακαδημαϊκό και μέγιστο αρχαιολόγο κ. Σπύρο Ιακωβίδη.
Μια συναυλία τότε έχει νόημα όταν φεύγεις απ’ αυτήν και σε συνέχει. Από την Παρασκευή ηχούν στ’ αυτιά μου τα Lamenti του Μάρκελλου και της Romina. Σαν αναγεννησιακό ζευγάρι ακούγονται τα ονόματά τους!
Αν σκεφτεί κανείς, κάτι που τόνισε ο Μάρκελλος Χρυσικόπουλος, ότι αυτές οι μουσικές γράφονταν κάτω από και για πολύ συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες και γεγονότα, τότε αναλογίζεται γιατί το μπαρόκ είναι όντως διαχρονικό. Και γίνεται άκρως ελκυστικό, έως εκστατικό, όταν παρουσιάζεται από μουσικούς που πιστεύουν σ’ αυτό και ξέρουν πώς να το απολαύσουν πρώτα οι ίδιοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου