ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ

Στο Ευαγγέλιο δεν υπάρχουν πολιτικά ή οικονομικά προγράμματα. Βρίσκουμε όμως μια πραγματική επαναστατική απαίτηση που έρχεται σε αντίθεση με κάθε μορφή προσωπικού και συλλογικού εγωϊσμού. Αυτή η απαίτηση εκφράζεται συγκεκριμένα και απαιτεί αμεσότητα στην εφαρμογή της. Εν πρώτοις διάρρηξη της αρραγούς σχέσης μας με το μυωπικό Εγώ, ώστε να οδηγηθούμε στην Έξοδο «εκ δουλείας Φαραώ», γεγονός που θα επιτρέψει την αληθινή κοινωνία με τον Άλλο, δηλαδή την κατοίκηση της γης της επαγγελίας. Το κατόρθωμα της αγάπης ίσως καθίσταται ανέφικτο τις περισσότερες φορές, όμως απαιτείται μια σταθερή ετοιμότητα, μια νήφουσα εγρήγορση, για εκ νέου άνοιγμα και ανανέωση του διαλόγου. Ο αποκλεισμός συνιστά θάνατο, ενώ η καλλιέργεια εμπιστοσύνης, δηλ. πίστης, δημιουργεί την ελπίδα που έχει τη δύναμη για την αναίρεση του θανάτου.
«Να είσαι δε θα πει τίποτα. Να είσαι θα πει να γίνεσαι», θα πει ο Πιραντέλο στο «Όπως με θέλεις» και άθελά του θεολογεί. Να γίνεσαι σημαίνει να επιλέγεις συνειδητά τη χριστιανική διαλεκτική ως μόνιμη πρακτική. Αυτή η διαλεκτική, βασισμένη στην αμοιβαιότητα και την αλληλοπεριχώρηση, είναι μια δυναμική κίνηση αντιμετώπισης του κόσμου, που έχει ως τελικό σκοπό την αγάπη, δηλαδή την αλήθεια. Αυτός ο όντως σκοπός προϋποθέτει τον αγώνα της διακρίσεως: Ποιες είναι οι ουσιαστικές προτεραιότητες, ποια τα αληθινά κριτήρια θεώρησης των πραγμάτων, ποιες οι απαραίτητες προϋποθέσεις, οι οποίες συχνά – αν όχι πάντοτε – απαιτούν κόπο και πόνο για να αποκτηθούν.

Οι χριστιανοί πρέπει να είναι οχληροί πολίτες κάθε κυβέρνησης, γιατί στη χριστιανική «μυστική» διαλεκτική υπάρχει μια θεμελιώδης απόρριψη, όχι της ίδιας της εξουσίας, αλλά των ολοκληρωτικών και ψευδοπροφητικών αξιώσεων που κάθε πολιτική δύναμη εγείρει. Ενοχλητικοί πρέπει να είναι οι χριστιανοί ακόμα και σε αντίστοιχες πρακτικές της όποιας εκκοσμικευμένης διοικούσας Εκκλησίας. Η απομυθοποίηση από τη μια και ο ρεαλισμός από την άλλη είναι συστατικά στοιχεία της διαλεκτικής της κοινότητας που έχει σημαδευτεί από την είσοδο του πνεύματος της κοινωνίας στην αρρένα των ανθρωπίνων διαιρέσεων και κάθε λογής διακρίσεων.

Η διαλεκτική για την οποία μιλώ αφορά σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις. Η δύναμή της όμως φανερώνεται σε κείνους και από εκείνους που ζουν εν πνεύματι κι έτσι πιστοποιούν το γεγονός ότι κανενός είδους νόμος δεν μπορεί να δώσει ζωή. Καμιά, δηλαδή, τακτοποιημένη και βολεμένη ζωή δεν μπορεί να υποψιαστεί την άσκηση μιας τέτοιας επαναστατικής διαλεκτικής. Είναι δυνατόν ο πνευματικός πατήρ, αρχιμανδρίτης και καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση, αποσπασμένος στα γραφεία της Επισκοπής «για τις ανάγκες της Μητροπόλεως», που εισπράττει άνετα δύο ακέραιους μισθούς συν τα πάσης φύσεως τυχερά, να ενδιαφερθεί για την όποια διαλεκτική; Δεν την χρειάζεται καθόλου. Είναι σε άλλη… στρατόσφαιρα.Αν τελικός σκοπός είναι μια αυθεντική επανάσταση στο πνεύμα του Ευαγγελίου, τότε οφείλουμε πρώτα να μετρήσουμε τις συνθήκες της δέσμευσής μας ως αρτιγέννητων δημιουργημάτων του Αγίου Πνεύματος. Αν αυτό δε συμβεί τότε η πίστη είναι ψεύτικη και οποιαδήποτε διαλεκτική ολωσδιόλου μάταιη, χωρίς πραγματικό αντίκρισμα ούτε για μας ούτε για τους άλλους.