Ο ΑΡΗΣ ΔΑΒΑΡΑΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΗ ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ

Η Μνηστεία της Αγίας Αικατερίνης.
Εικόνα του Γεωργίου Κλόντζα (16ος αιώνας) Άρτα, ναός Αγίας Σοφίας.
Σήμερα φυλάσσεται στο ναό του Αγίου Δημητρίου.
Ο Χριστός στρέφεται προς τα δεξιά, ευλογεί και προσφέρει ένα δαχτυλίδι στη νεαρή αγία.

Του Άρη Δαβαράκη

Είναι η γιορτή της αγίας Αικατερίνης σήμερα που είναι πολιούχος της Αλεξάνδρειας και του Όρους Σινά όπου και βρίσκεται το σώμα της, 18χρονο και άγρια βασανισμένο. Σαν Αλεξανδρινός από γονείς γεννημένους στην Αλεξάνδρεια το μυαλό μου φτερουγίζει στην μαγική και όμορφη πόλη μας που δεν υπάρχει πουθενά ζωντανή και τρισδιάστατη όπως την γνώρισα παιδί, είναι όμως εκεί, στην θέση της, στη βάση που της χάραξε ο Δεινοκράτης όταν τον φώναξε από την Αθήνα ο Αλέξανδρος. Θέλω να πω, κάπου βαθειά, κάτω από τα θεμέλια εκατομμυρίων κτισμάτων που χτίστηκαν μέσα σε 25 σχεδόν αιώνες το ένα πάνω στο άλλο, υπάρχουν πέτρες και μάρμαρα και χώματα αρχαία που οι τότε κτίστες τα πιάσανε στα χέρια τους και τα ευλογήσανε καθώς χτίζανε εκείνη την πρώτη πόλη την Πτολεμαϊκή με την Βιβλιοθήκη και τον Φάρο, τα παλάτια και τα μεγάλα στάδια για την εξάσκηση του σώματος και τους αγώνες. Ήταν μια πόλη ιδιαίτερη από τότε και δεν σταμάτησε ποτέ της να είναι. Μια πόλη μεσογειακή, με το κύμα να σκάει δυνατά στην παραλιακή της λεωφόρο –πριν ακόμα γίνει λεωφόρος, όταν ήταν άμμος μονάχα και βράχια, με τ’ αστέρια από πάνω ν’ αστράφτουν τις νύχτες και το αεράκι να φυσάει απαλό διατρέχοντας αυτούς τους 25 αιώνες. Πόσα έτη φωτός είναι οι 25 αιώνες άραγε; Πολύ θα ήθελα να το ξέρω. Γιατί σκέφτομαι πως αν τους ταξιδέψει κανείς μέσα σ’ ένα σύγχρονο διαστημόπλοιο μπορεί να προσγειωθεί στις αμμουδιές της Αλεξάνδρειας πριν φτάσει εκεί ο Αλέξανδρος – και να τον περιμένει. 

Εσύ που γιορτάζεις σήμερα γεννήθηκες στην πόλη μας στο τέλος του τρίτου αιώνα, το 287 – και έζησες μόνο 18 χρόνια, ως το 305. Ήσουν, το λένε όλοι, όμορφη, πλούσια, μορφωμένη – κι’ αυτό που σήμερα θα λέγαμε «διανοουμένη». Τώρα είσαι πνεύμα φωτεινό και συνεργείς στα θαύματα που γίνονται κάθε στιγμή αλλά οι περισσότεροι από μας δεν θέλουμε να τα εντάξουμε στον «ρεαλισμό» μας και προτιμάμε να τα λέμε «συμπτώσεις». Τι σημασία έχει; Έτσι ή αλλιώς η εμπειρία που ζούμε τώρα εμείς εδώ, η τρισδιάστατη, είναι μια κατάσταση που και την έχεις ζήσει και την έχεις αφήσει πίσω σου και την κατανοείς απόλυτα. Έτσι είναι φτιαγμένο το σύμπαν αυτό από παράλληλες πραγματικότητες που έχουνε μεταξύ τους και επαφή και σχέση και αλληλεπίδραση, αλλά η κάθε μια πραγματικότητα φροντίζει να περιορίζεται στα σύνορά της και να μην μπερδεύει τους ανθρώπους – γιατί το μυαλό μας, σ’ αυτήν τουλάχιστον την φάση, την τρισδιάστατη, δεν έχει μάθει να χρησιμοποιεί παρά ένα μικρό ποσοστό των δυνατοτήτων του και θα μπορούσαν να προκληθούν σοβαρές ζημιές και βλάβες στις ψυχές και τα σώματά μας αν μπαινοβγαίναμε σε άλλες διαστάσεις και πραγματικότητες, ή αν οι άλλες διαστάσεις με τους αγγέλους τους, είχανε το ελεύθερο να μπαινοβγαίνουν στο τρισδιάστατο και να δοκιμάζουνε τις αντοχές του «ρεαλισμού» μας. 

Είναι η μοναδική μου ευκαιρία σήμερα καλή μου αγία Αικατερίνη να γράψω επιτέλους ένα μικρό κείμενο, χωρίς φλυαρίες. Να σ’ ευχαριστήσω θέλω που, ποιος ξέρει με ποιόν τρόπο, έβαλες το χεράκι σου να γεννηθώ στην πόλη σου – που όπως λέει κι’ ο σύγχρονός μου ποιητής της, ο πιο διάσημος, με ακολουθεί παντού και στους δρόμους της γερνώ, τους ίδιους. Ίσως όχι τους ασφαλτοστρωμένους και τρισδιάστατους, σίγουρα όμως στις άνω οδούς της όπου τις νύχτες σιγά, χωρίς σώμα, γλιστράω απαλά και αφήνομαι σε αεροδιαδρόμους μυστικούς που όταν ξυπνήσω δεν υπάρχουν πια και ούτε καν τους θυμάμαι. 

Σ’ ευχαριστώ λοιπόν, σου στέλνω την αγάπη μου που ισχύει σε όλες τις διαστάσεις αναλλοίωτη –κι’ ελπίζω του χρόνου τέτοια μέρα να είμαι εκεί που γεννηθήκαμε κι’ οι δυό, να σε γιορτάσω ολόψυχα με βόλτες, θαύματα –και εσπερινούς.