Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΝΘΙΜΟΣ ΠΡΟΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΟΜΟΦΡΟΝΕΣ

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

Ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος, σ’ ένα παραληρηματικό κρεσέντο εναντίον του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου, δημοσίευσε ανοικτή επιστολή προς τον Πατριάρχη στην οποία υπερβαίνει κάθε όριο όταν γράφει ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης «προβάλλει ενώπιον μας ως Ερντογάν Νο 2 και μας προετοιμάζει για το ΜΕΓΑΛΟ ΕΘΝΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ, το οποίο έχει στο μυαλό Του!». 

Κανονικά το Υπουργείο Εξωτερικών θα έπρεπε να ανακαλέσει στην τάξη τον Μητροπολίτη Καλαβρύτων γι’ αυτήν την εθνικά επαίσχυντη δήλωσή του. Γιατί από πουθενά αλλού δεν θα περίμενε κανείς να υπάρξει κάποια διαμαρτυρία. 

Την τιμή της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος έσωσε ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος, ο οποίος την επομένη της δημοσίευσης της επιστολής, οπότε και συνεδρίαζε η Ιεραρχία, πήρε τον λόγο - μόνος αυτός! - και είπε με παρρησία:  

"Στην Ιεραρχία μας που συνέρχεται σήμερα, ρίχνει βαριά τη σκιά του, το επαίσχυντο κείμενο του Σεβ. Καλαβρύτων ο οποίος βλέπει φαντάσματα και σκιαμαχεί με ποιόν; Με τι; Το σκέφτηκε άραγε; Την περασμένη εβδομάδα ζήσαμε στην Θράκη τις εκδηλώσεις ενθουσιασμού και αγάπης του ποιμνίου μας προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη. Τόσο ο θεσμός, όσο και το πρόσωπο είναι πολύ ψηλά στην συνείδηση και στην ψυχή του λαού μας. Αυτό το παραλήρημα της κακότητος του κειμένου του Μητροπολίτη Καλαβρύτων, φέρνει διχασμό στην Ορθοδοξία και στην Ιεραρχία. Ζητώ, Μακαριώτατε, όχι την συζήτηση περί του θέματος. Η συζήτηση ενός τέτοιου κατάπτυστου κειμένου θα αποτελέσει μομφή για την Ιστορία της Ιεραρχίας μας. Ζητώ την αποπομπή και την αποκήρυξη του αισχρού δημοσιεύματος. Ειδάλλως η σιωπή μας θα σημαίνει συνενοχή....". 

Το πιο απλό και αυτονόητο ζήτησε ο Αλεξανδρουπόλεως: την αποκήρυξη του αισχρού δημοσιεύματος. Για να πάρει την «απάντηση» από τον Καλαβρύτων: «Εάν ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως δεν αισθάνεται Έλληνας και μέλος της Ιεραρχίας ας πάει στην Τουρκία.». Ό,τι δηλαδή θα έγραφε το τελευταίο φασιστικό έντυπο ως «απάντηση» στην πρόταση του Αλεξανδρουπόλεως, ο οποίος πάλι ανδρείως είπε στον Καλαβρύτων: 

"Δεν σας επιτρέπω να αμφισβητείτε την ψυχή μου και την θέση μου. Εσείς να εξετάσετε το διχασμό που βάζετε στην Εκκλησία και στην Πατρίδα μας, αυτά που λέτε εσείς, δεν τα λέει ούτε το Τουρκικό Προξενείο". 

Γι’ αυτό έγραψα στην αρχή για παρέμβαση του ΥΠΕΞ. Επειδή αυτά που λέει ο Καλαβρύτων «δεν τα λέει ούτε το Τουρκικό Προξενείο.» 

Ήταν φυσικό αυτή η τοποθέτηση του Αλεξανδρουπόλεως να προκαλέσει αντίστοιχη ερώτηση από δημοσιογράφο σε πρόσφατη συνέντευξη του ακρίτα ιεράρχη: 

Ερ.: Σε τι και γιατί διαφωνεί ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων μαζί σας; 

Απ.: Είναι η αντίληψη όσων συμπατριωτών μας δεν βίωσαν γονιδιακά την προσφυγιά των προγόνων τους και που οι αλησμόνητες πατρίδες δεν τους συγκινούν διόλου. Θα μπορούσα να παρομοιάσω την οπτική τους με εκείνη του ακατανόμαστου Θεόκλητου Φαρμακίδη που δεν ήθελε κανένα δεσμό με το Φανάρι. Όμως έτσι, η ελλαδική Εκκλησία μας δεν έχει ρίζες. Ο σπόρος του Ευαγγελίου που έσπειρε ο Απ. Παύλος από τη Σαμοθράκη μέχρι την Αθήνα και την Κόρινθο, δεν φύτρωσε ξαφνικά το 1830 ούτε το 1928. Μέχρι τότε είμασταν Εκκλησία αδιασπάστως ενωμένη με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ο Χριστός, δηλ. η Εκκλησία Του, παρατείνεται στους αιώνες χωρίς κενά και δίχως άλματα. Οι εκκλησιαστικές Επαρχίες μας, οι Ναοί μας, οι ψυχές μας, το φρόνημά μας και η «κατά Χριστόν» ζωή μας ρυθμίζονταν και κατευθύνονταν από την Πόλη. Αυτό ή θα το πιστεύουμε, θα το ζούμε και θα το στηρίζουμε, ή θα το κλαίμε με «κροκοδείλια δάκρυα» και αφελείς ρομαντισμούς σε τραγούδια για Σμύρνες και αγιες-Σοφιές! 

Πολύ σωστά ο Αλεξανδρουπόλεως αποφεύγει να προσωποποιήσει το θέμα και αναφέρεται στην γενικότερη αντιπατριαρχική αντίληψη που κυριαρχεί στην Εκκλησία της Ελλάδος και …σκεπάζει τον Καλαβρύτων. 

Το πρόβλημα του Καλαβρύτων και των ομοφρόνων του είναι το ίδιο με του Ταγίπ Ερντογάν: Δεν μπορεί να χωνέψει την οικουμενικότητα του Φαναρίου. Αυτή η οικουμενικότητα δεν είναι διοικητική αλλά πνευματικού περιεχομένου. Ο Καλαβρύτων – όπως και ο Ερντογάν – απορρίπτουν το διαφορετικό. Το Φανάρι το σέβεται. Προσλαμβάνει τον άλλον όπως είναι, ενώ ο Καλαβρύτων κινείται στη λογική του face control. Ο άλλος είναι πρωτίστως απειλή! Ενώ για το Φανάρι είναι εικόνα του Θεού. 

Στην προοπτική της Βασιλείας δεν υπάρχουν διαφορές. Αλλά για τον Καλαβρύτων – και τον Ερντογάν [ο οποίος έχει το ελαφρυντικό του πολιτικού, ενώ ο Καλαβρύτων ως ιεράρχης είναι αναπολόγητος] – οι διαφορές πρέπει να είναι εδώ, οι βάρβαροι πρέπει να έρθουν, γιατί είναι κι αυτοί «μια κάποια λύσις», που θα ‘λεγε κι ο μεγάλος Αλεξανδρινός.