Η ΟΛΙΑ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΡΑΓΚΟΓΙΑΝΝΟΥ ΕΚΕΙ ΕΞΩ ΣΗΜΕΡΑ...

Φωτογραφίες από τις πρόβες της "Φόνισσας": Pavlos Katsimichas

Με αφορμή την επικείμενη (19/11) πρεμιέρα της όπερας του Γιώργου Κουμεντάκη "Φόνισσα", εμπνευσμένη από το πασίγνωστο διήγημα του Παπαδιαμάντη, ο ιστότοπος Popaganda ζήτησε από τρεις διαφορετικούς ανθρώπους, να γράψουν ένα σχόλιο, μία άποψη, εικόνες ή σκέψεις που του γεννά η ιδέα της Φραγκογιαννούς εκεί έξω σήμερα. Και έτσι έγινε. 

Η Ιδιωτική Οδός αναδημοσιεύσει την συνομιλία που είχε η ηθοποιός Όλια Λαζαρίδου  με τον Γιώργο Κουμεντάκη ένα βράδυ στο Πεδίον του Άρεως. 

Στο Πεδίον του Άρεως – Της Όλιας Λαζαρίδου 

«Περνώντας νύχτα -τώρα με την Πανσέληνο- από το Πεδίον του Άρεως, πήρε το μάτι μου σ΄ ένα παγκάκι τον Γιώργο Κουμεντάκη και τη Φραγκογιαννού. Μικρό απόσπασμα απ΄ ότι την άκουσα να του λέει. [Η' απ΄ ότι μου φάνηκε ότι άκουσα]. 

…«Σταθήκατε εδώ απέναντί μου αμίλητος και περιμένετε. Κάτι από μένα. Το διαβάζω στο πρόσωπό σας. Κι όμως ό,τι κι αν σας πω, ίσως αυτή η σιωπή να είναι ό,τι πιο αληθινό έχουμε να ανταλλάξουμε εγώ κι εσείς. Γιατί απλούστατα δε λέγονται. Δεν εξηγούνται με λέξεις. Με μουσική μπορεί. Η’ με ήχους. 

Ας πούμε να: Ακούω την καρδιά μου να χτυπάει μέσα μου. Πιο γρήγορα απ’ότι συνήθως. Κάτι περιμένει κι αυτή όταν πέφτει η νύχτα. Πανσέληνος απόψε. Κοιτάζει και καταγράφει. Φωτίζει στα παιδιά μου το δρόμο. Έρχονται, ακούτε; Τα φουστάνια τους στάζουν βροχή. Στον αέρα μυρωδιά από λιβάνι και γαρύφαλλο. Νάτα τα κοριτσάκια μου. Άλλο κάθεται κάτω στο χώμα, άλλο όρθιο κρατάει ένα σπασμένο κομματάκι καθρέπτη και χτενίζει με μια τσατσάρα τα μπερδεμένα του μαλλιά. 

Τα κοριτσάκια μου. Κάνω να τα ξεχάσω μια στιγμή μ’ αυτά δεν με ξεχνάνε. Ποτέ. Μεγαλώνουν ακόμα μέσα μου, το πιστεύετε κύριε Γιώργο; Θα μας κάνουν εδώ παρέα όσο εγώ θα σας πω άλλες ιστορίες για ζωντανούς. Για ζωντανούς που μερικές φορές είναι πιο πεθαμένοι από τους πεθαμένους. Κι ίσως τότε κύριε Γιώργο καταλάβετε. Με καταλάβετε. Οι κοπέλες, οι αλλοδαπές κοπέλες που έρχονται να δουλέψουν στη χώρα μας σαν χορεύτριες και καταλήγουν στους τοίχους ανοχής πληρώνονται τρία ευρώ ανά πελάτη. Ακούτε; Δυο μπουκάλια γάλα, ένα πακέτο τσιγάρα. «Μαύρο γάλα του πρωινού σε πίνουμε τη νύχτα σε πίνουμε το πρωί και το μεσημέρι σε πίνουμε το βράδυ πίνουμε όλο πίνουμε»… Με συγχωρείτε, άλλαξα θέμα. το πρωί και το μεσημέρι σε πίνουμε το βράδυ πίνουμε όλο πίνουμε”. 

Μόνο στον πάτο, μονάχα εκεί είμαστε όλοι ίδιοι… Και πολύ πικρή η μοίρα της γυναίκας. Πολύ πικρή. Μα μη στέκεστε όρθιος. Καθίστε εδώ κοντά μου στο παγκάκι. Έχουμε ακόμα πολύ καιρό μέχρι να ξημερώσει θα σας τα πω όλα. Η νύχτα είναι δικιά μας. Κι αν η μέρα μας καίει όλα μας τα όνειρα, οι νύχτες είναι ελεύθερες.»