Την 29η Απριλίου ε.έ., η Α.Θ.Μ. ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ.Θεόδωρος Β’, προσελθών στα Κοιμητήρια της Ελληνικής Κοινότητος Αλεξανδρείας, ετέλεσε επιμνημόσυνη δέηση στον τάφο του ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη, επ΄ αφορμή της συμπληρώσεως 150 ετών εκ της γεννήσεως και 80 ετών εκ της εκδημίας του μεγάλου Αλεξανδρινού.
Κατά την σύντομη προσλαλιά του, ο Μακαριώτατος ανεφέρθη στον θυμόσοφο αλεξανδρινό παροδίτη που εξέφρασε όσο κανείς άλλος την ψυχή της πόλης, στον ποιητή που μετέτρεψε την ποιητική του σε μηχανή του χρόνου και μας ταξίδεψε στην Αλεξάνδρεια της διαχρονίας και της συγχρονίας. Ανεφέρθη στον διεισδυτικό παρατηρητή της ζωής που αριστοτεχνικά περιέστρεφε τα κάτοπτρα του ποιητικού του καλειδοσκοπίου προκειμένου να αποτυπώσει στοχαστικά και γλαφυρά το φαινόμενο της ανθρώπινης ζωής σε όλες του τις διαστάσεις. Κατακλείων ο Μακαριώτατος απήγγειλε το ακολούθως παρατιθέμενο ποίημα:
Στην εκκλησία
Την εκκλησίαν αγαπώ, τα εξαπτέρυγά της,
τα ασήμια των σκευών, τα κηροπήγια της,
τα φώτα, τις εικόνες της, τον άμβωνά της.
Εκεί σαν μπω, μες σε εκκλησία των Γραικών,
με των θυμιαμάτων της τις ευωδίες,
με τις λειτουργικές φωνές και συμφωνίες,
τις μεγαλοπρεπείς των ιερέων παρουσίες
και κάθε των κινήσεως τον σοβαρό ρυθμό,
λαμπρότατοι μεσ' των αμφίων τον στολισμό,
ο νους μου πηγαίνει σε τιμές μεγάλες της φυλής μας,
στον ένδοξό μας Βυζαντινισμό.
Σε αυτό το προσκύνημα μνήμης συμμετείχαν ο Εντιμ. Γενικός Πρόξενος της Ελλάδος κ.Χρ. Καποδίστριας, ο Αντιπρόεδρος της ΕΚΑ κ.Ν. Κόπελος, ο Διευθυντής του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού κ.Μ. Μαραγκούλης, ως και μέλη της Ελληνικής Παροικίας.
2 σχόλια:
''ΑΠΟΥΣΙΑ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ''
Έχω την ταπεινή γνώμη πως απο το συγκεκριμένο ποίημα του Καβάφη, χωρίς να διεκδικώ πρωτογενείς ερμηνευτικές προσεγγίσεις, απουσιάζει αυτό που στη θεολογική γλώσσα ορίζουμε ως οντολογία.
Και το καταθέτω αυτό,χωρίς να θέλω να αδικήσω τον αλεξανδρινό ποιητή,επειδή πιστεύω πως όταν αποφασίζεις να καταγράψεις την εμπειρία σου, ακόμη και με ποιητικό τρόπο, για την ίδια την Εκκλησία, τον κατεξοχήν χώρο της φανέρωσης του Θεού, καλό είναι να αφήνεις και κάποια υποψία στους αναγνώστες σου για τα ουσιώδη που συντελούνται μέσα σ' αυτόν το χώρο, έστω κι αν εσύ ο ίδιος που επιχειρείς αυτό το τόλμημα είσαι λίγο ή πολύ, άγευστος από αυτήν την εκκλησιαστική εμπειρία.
Απλώς καταγράφεις, με τρόπο ποιητικό αυτό που κουβαλάει η παράδοση(δηλαδή τις φανερώσεις του Θείου, με τον τρόπο που Αυτός αποκαλύπτεται στο χωροχρόνο της Εκκλησίας) και αφήνεις τους υποψιασμένους ή και ανυποψίαστους ακόμη αναγνώστες σου, να αφουγκραστούν, με το δικό τους προσωπικό τρόπο, τις μαγικές λέξεις της ποίησης και να αποσπάσουν απ' αυτές το νόημα που τους αναπαύει, αφού πρώτα,όμως, έχει προηγηθεί- καταγραφεί η ιστορική πιστοποίηση της αγιοπνευματικής αυτής εμπειρίας.
Το ποίημα,όμως, παραμένει πιστό σε μια επιδερμική ιχνογράφηση των εκκλησιαστικών πραγμάτων, όπως είναι αυτή του αισθητικού διάκοσμου της Εκκλησίας, καθώς επίσης και της μεγαλοπρέπειας των λειτουργών τους, περιορίζοντας μ' αυτόν τον τρόπο την Εκκλησία σε πολύ στενά - για να μην πω ασφυκτικά - φολκλορικά και αισθητικά πλαίσια, πράγμα που στις μέρες μας, μάλλον φαντάζει σα γραφικό, με προβληματικές εκκλησιολογικές προεκτάσεις.
Καλά, θα πούνε μερικοί, φίλε ηρέμησε, με ποίηση έχουμε να κάνουμε και όχι με θεολογική διατριβή!
Συμφωνώ και προλαβαίνω τους αντιρρησίες• θέλω να πιστεύω,όμως, πως για τόσο σοβαρά θέματα, όπως αυτό της Εκκλησίας, πρέπει να είμαστε λιγάκι πιο προσεκτικοί και περισσότερο υποψιασμένοι για τα συντελούμενα εντός Της.
Δεν ξέρω πάλι, μπορεί οι παραπάνω σκέψεις μου να είναι υπερβολικές και άστοχες και να αδικούν το μεγάλο αλεξανδρινό ποιητή!
Προσωπικοί προβληματισμοί είναι και τίποτα παραπάνω!
Ο θεός να αναπαύσει την ψυχή του μεγάλου μας ποιητή!
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!!!
Από Διογένη/Ε.Μ.
Με λιγα λόγια, μπορούμε να πούμε ότι, το ποίημα είναι μάλλον ειρωνικό, ιδιαίτερα οι δύο τελευταίοι στίχοι....
Δημοσίευση σχολίου