ΟΙ ΟΙΚΕΙΑ ΒΟΥΛΗ ΚΑΙ ΠΡΟΑΙΡΕΣΕΙ ΑΦΟΡΙΣΜΕΝΟΙ

Έργο του Σαλβατόρ Νταλί

Αναρτώ το παρακάτω κείμενο του Κώστα Νούση θέλοντας να τοποθετηθώ προηγουμένως και στον διάλογο των σχολιαστών σχετικά με τον αφορισμένο Νικόλαο Σωτηρόπουλο.

Θεωρώ πλέον πως ο αφορισμός του εν λόγω θεολόγου είναι άξιος και δίκαιος, διότι συστηματικώς και μετά μένους ο θλιβερός αυτός άνθρωπος καταγγέλλει "επί αιρέσει" όσους δεν συμφωνούν με τις απόψεις του (κληρικούς και λαϊκούς). Κι αυτή του η στάση - για όποιον καταλαβαίνει - τον θέτει ουσιαστικά εκτός Εκκλησίας. Απλώς ο αφορισμός υπό της Συνόδου ήλθε να κοινοποιήσει στο σώμα της Εκκλησίας την κατάσταση του ανδρός.

Άρα, ομοίως θα έπρεπε να αντιμετωπισθεί από την Εκκλησία και ο αποτειχισμένος Τσολογιάννης - τύποις μη αφορισθείς εισέτι, όπως σημειώνει εύστοχα ο Κ. Νούσης - αφού γι' αυτόν όλοι είναι "αιρετικοί" πλην Σωτηρόπουλου και κάποιων φασιστοειδών ομοίων του. 

Ευτυχώς και η Εκκλησία της Ελλάδος, παρά τις μεμονωμένες ενέργειες αρχιερέων (Πειραιώς, Αιτωλοακαρνανίας και ίσως κάποιων ακόμα), δεν πήρε πίσω την υπογραφή της από τον αφορισμό Σωτηρόπουλου.

Από την κατάσταση αυτή δεν απέχει πολύ ούτε και ο ανεκδιήγητος Τελεβάντος, ο οποίος λυσσαλέα ζητάει καθαιρέσεις και αποσχηματισμούς και τα τοιαύτα. 

Είναι τραγικό ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι και μεγάλοι στην ηλικία και αποδεικνύονται αμετανοητότεροι - ας μου επιτραπεί ο νεολογισμός -πολλών!

Π.Α.Α.

Απάντηση σε πρόκληση blogger (http://apotixisi.blogspot.gr/2012/08/blog-post_9313.html#links)

Η σύντομη αυτή ανάρτηση φαίνεται κατ’ όψιν μεν απτόμενη προσωπικών δεδομένων, κάλλιστα δε δυναμένη να προσλάβει ψυχογραφικές και θεολογικές προεκτάσεις για τους εχέφρονες, έντιμους, αντικειμενικούς και καλοπροαίρετους αναγνώστες. Το απύλωτο και όζον στόμα ενός γνωστού και μη εξαιρετέου πλανεμένου (κατ’ ουσίαν σχισματικού, τύποις δε μη αφορισθέντος), αναίσχυντου, βοθρόστομου, μελάμψυχου και αηθέστατου – αν μπορεί να εκληφθεί ως άκομψη βωμολοχία η παράθεση περιγραφικών λεκτικών όρων αδυνατούντων να συμπτύξουν στη σημαντική τους την πολλώ μάλλον απεχθέστερη και αποκρουστική ψυχική πραγματικότητά του, κατ’ ακριβή εικόνα της οποίας και το ιστολόγιό του – blogger για μια ακόμη φορά εξέμεσε σε γραπτή μορφή τους ασυνάρτητους παρανοϊκούς του συλλογισμούς με τη διλημματική στην ταπεινότητά μου πρόκληση: να του απαντήσω σε έναν μακρύ κατάλογο ερωτήσεων πιστοποίησης της εμής ορθοδοξίας, ειδάλλως θα καταταχθώ στους κοινούς υβριστές.

Δε συνηθίζω να διαλέγομαι με ψυχοπαθολογικές προσωπικότητες και πολύ περισσότερο να απολογούμαι για την ορθότητα ή μη της πίστης μου σε πλανημένους, σχισματικούς ή αιρετικούς (ένα και το αυτό σχεδόν, κατά τον άγιο Σεραφείμ του Σαρώφ). Και όχι για λόγους σνομπισμού,  αλλά δια το αλυσιτελές και ατελέσφορον της υπόθεσης κατά το αποστολικό ρητό «αιρετικόν άνθρωπον μετά πρώτην και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού». Άλλωστε, οι πλανεμένοι αδερφοί μας χρήζουν μάλλον της ημετέρας συμπαθείας παρά της υβριστικής μας απαξίωσης, ατόπημα στο οποίο ομολογώ με παρρησία ότι έχω ενίοτε υποπέσει προκληθείς υπ’ αυτών. Παρά ταύτα, ίσως και με τη ρομαντική προσδοκία της του εν λόγω αδελφού επανόδου εις εαυτόν πρώτα και είτα εις Θεόν, δεν απορρίπτω την πιθανότητα του διαλόγου μαζί του και προτίθεμαι να τον προσπαθήσω.

Με μια βασική προϋπόθεση όμως: να απαντήσει στη χλευαστική και κατάπτυστα συκοφαντική στο πρόσωπό μου καταχωρημένη ανάρτησή του: (10-12-2009)

http://apotixisi.blogspot.gr/2009/12/normal-0-false-false-false_5313.html#comment-form

και, φυσικά, εν συνεχεία να ζητήσει δημόσια συγγνώμη τόσο ο ίδιος, όσο και ο θρασύδειλος υπό την ψευδωνυμία του Ασκληπιάδη κρυπτόμενος φίλος του. Τέλος, αφού η μετάνοιά του εκφραστεί εμπράκτως δια της αφαίρεσης της άθλιας αυτής για τίμιο άνθρωπο (και πολύ περισσότερο για  έναν ‘υπερορθόδοξο’, ως διατείνεται δι’  εαυτόν) δημοσίευσης, τότε, και μόνον τότε, θα υπακούσω στην πρό(σ)κλησή του. Είναι αυτονόητο πως,  μη τηρουμένων των προαναφερθέντων θεμιτών αιτημάτων μου προς αποκατάστασιν της αληθείας, της ηθικής τάξης, του περί δικαίου προσβληθέντος αισθήματος και της εν Χριστώ διαταραχθείσης αγαπητικής ενότητας, τού  επιστρέφεται αυτοδικαίως το δεύτερο σκέλος του διαζευκτικού του αποφαντικού χαρακτηρισμού επί της αναξιότητάς μου.

Έχοντας πάντοτε υπόψη τη σχετική ευαισθησία του φίλου Παναγιώτη ως εξ ιδίων παθόντος και μαθόντος, τον παρακαλώ φιλικά να αναρτήσει το παρόν. Θεωρώ ότι δεν είμαι υπερβολικός στη δοκιμαστική προαπαίτηση θεμελιωδών χαρακτηριστικών στον συνομιλητή μου. Και αυτά είναι ο αυτοσεβασμός, η αλληλοεκτίμηση, η εντιμότητα, η ακεραιότητα (του ήθους) και η γνησιότητα (των προθέσεων) που πρέπει εξάπαντος να διακρίνουν έναν αυθεντικό άνθρωπο. Αν δεν υπάρχουν αυτά τα στοιχειώδη, πώς να τολμήσεις έπειτα να μιλήσεις ανερυθρίαστα για Ορθοδοξία και δη να κρίνεις τις παραχαράξεις της; Αν ο πιθανός μελλοντικός συνομιλητής μου τιμά απλά τα παντελόνια που φορά (ας αφήσουμε έξω την πίστη που πρεσβεύει, αυτό πια έρχεται δεύτερο εδώ), τότε θα πράξει ως επιθυμώ. Από ανδρισμού (και είτα από Θεού) άρξασθε λοιπόν.

Για την ιστορία επαναλαμβάνω επιγραμματικά ότι ουδέν εξ όσων παρατίθενται και υπονοούνται στην ως άνω ανάρτηση είναι αληθές. Η σχέση μου, ως και της οικογενείας μου, με τη συγκεκριμένη θρησκευτική οργάνωση ουδέποτε περιελάμβανε ‘ύποπτες’ οικονομικές συναλλαγές, όπως αφήνεται να εννοηθεί για παράδειγμα στην περίπτωση των σπουδών μου και στον εργασιακό τομέα, καθώς επίσης σημειωτέον πως  μέχρι και σήμερα διατηρώ φιλικές επαφές με πλείστα όσα άτομα σχετίζονται πολυμερώς και πολυτρόπως με αυτήν την οργάνωση.

Κ. Νούσης

Λάρισα