Τοῦ Δεκαπενταυγούστου οἱ ἰσχνοὶ στοχασμοί...

Μνημόσυνο εὐλαβικὸ τῆς Μητέρας μου... 

Μὲ τὸ στερνὸ τὸ «Δι᾿ εὐχῶν» κλείσαμε κι ἀπόψε τὶς Παρακλήσεις στὴ Χάρη Της, ποὺ, σχεδόν, κάθε ἀπόγευμα Τῆς προσφέραμε, μαζὶ μὲ τὸ κερί, τὸ θυμίαμα, τὸ βασιλικὸ, τὸ γιασεμί, τὰ γαρύφαλα ποὺ κομίζαμε... Ὅλα εὐπρεπεῖς καταθέσεις, ποὺ παρατίθενται μὲ αἰτήματα, πολλὰ αἰτήματα, ἀφοῦ κάθε βράδυ αὐτὸ Τῆς θυμίζαμε: «...καὶ τὰς αἰτήσεις ἡμῶν πλήρωσον...». Ἀλήθεια, πόσα εἶναι τὰ αἰτήματα αὐτά; Ἀμέτρητα, ἀλλὰ πάντα ὅμοια μεταξύ τους, γιατὶ ὁ ἀνθρώπινος πόνος μπορεῖ νὰ ἔχει πολλὲς ὄψεις, ὅμως στὴν οὐσία του εἶναι ἕνας καὶ μοναδικός. Ἴδιος γιὰ ὅλους, ὅπως κι ὁ θάνατος, τὸ κοινὸν χρέος ποὺ λέγανε οἱ παλιότεροι. Κι εἶναι ἀλήθεια, πὼς κι Ἐκείνη γνώρισε τὸν πόνο σὲ ὅλο του τὸ μεγαλεῖο. Γι᾿ αὐτὸ ἐπειδὴ ξέρει, Τῆς ἀναφέραμε κάθε βράδυ τοὺς καημοὺς, τὶς ἀνησυχίες, τοὺς πειρασμοὺς, ἐνῶ ἡ συγκίνηση δὲν ἀποχωρίζεται τὴ ψυχή μας. Καὶ παραμένουμε σ᾿ αὐτὴ τὴ στάση τῆς ἰκεσίας, ἀκόμα κι ἄν τέλειωνε ἠ κάθε Παράκληση, ἔκλεινε ὁ ναὸς κι ἐπιστρέφαμε στὰ σπίτια μας. Ἐμεῖς ἀναμέναμε. Περιμένοντας... Ἀλήθεια, ποιὰ εἶναι καὶ πῶς τελικὰ λειτουργεῖ καὶ ἐκπαιδεύει αὐτὴ ἡ ἀναμονή; Γιὰ ν᾿ ἀπαντήσουμε στὸ ἐρώτημα θὰ πρέπει ν᾿ ἀποδράσουμε ἀπό τὰ στοιχεῖα ἐκεῖνα ποὺ μεριμνοῦν μονάχα γιὰ τὴν αὐτοπροβολή μας, μὲ ἀφορμὴ τὴν κάθε γιορτή: Δεσποτική, Θεομητορική, ἀλλὰ καὶ Ἁγίων. Γιατὶ, εἶναι λυπηρὸ ποὺ λέγεται, πολλὲς φορὲς, χρησιμοποιοῦμε τὶς Γιορτὲς ὡς ἐργαλεῖα, γιὰ νὰ στήσουμε τὸν ἑαυτό μας πάνω στὸ βάθρο, ὡστε νὰ φανῶμεν τοῖς ἀνθρώποις καὶ νὰ μᾶς ἐπαινέσουν. Κάτι δηλαδὴ ποὺ ἀποκλειστικὰ ἀνήκει σὲ Κείνη, τὸ προσποριζόμαστε ἐμεῖς, ὥστε νὰ καταστοῦμε ἀποκλειστικὰ ἐμεῖς τὸ κέντρο τῆς Γιορτῆς, τῆς κάθε Γιορτῆς. Αὐτὴν τὴν ἀπόδραση ἀπ᾿ αὐτὸν τὸν βέβηλο ναρκισσισμὸ ζητᾶ ὡς ἀντίδωρο Ἐκείνη, ἀπόδραση μέχρι ἀπελπισμοῦ ἀπό τὰ πράγματα τοῦ κόσμου, ἀπὸ τὴν καπατσοσύνη μας, ἀπό τὴν εὐστροφία, τὶς διοικητικές ἤ τὶς ρητορικές μας ἰκανότητες-ὅλα ἐκεῖνα ποὺ συμπυκνώνονται σὲ μιὰ καὶ μοναδικὴ ἔκφραση «τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν, σοὶ προσφέρομεν...». Ἔκφαση εὐχαριστιακὴ ποὺ δείχνει ὅλο τὸ μέγεθος τῆς φτώχειας μας-πόσοι τὸ κατανοοῦμε, ἀλλὰ καὶ τὸ σπουδάζουμε αὐτό; - ἀλλὰ καὶ τῆς ἀνικανότητάς μας. «Τὶς δύναται προσθῆναι κ.λ.π. 

Δεκαπενταύγουστο, λοιπόν, μὲ τὴ Γιορτὴ , στὴν κορυφαία τοῦ θέρους ἀκμὴ νὰ εἰσοδεύει μυστικὰ καὶ μὲ εὐπρέπεια. Ἔστω κι ἄν κάπου σιμὰ ἤ μακρυὰ-αὐτὴ τὴ λεπτομέρεια ἄς τὴν κρίνει ὁ Ἴδιος ὁ Θεός,- ἡ ἐκκοσμίκευση ρυθμίζει κι ἐφέτος τὰ τῆς προκείμενης ἑορτῆς τελετουργούμενα: ἀνταγωνιστικὲς προτάσεις ἐνοριακῶν κοινοτήτων, ποιὰ θὰ ἔχει δηλαδή τὸ πρωτεῖο! λές καὶ γίνεται διαγωνισμός, ἀλλὰ κι ἄλλων ἐκδηλώσεων, ποὺ ὑποβιβάζουν ἤ χαντακώνουν τὴν ἑορτὴ ποὺ δὲν εἶναι τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλὰ ἕνα ἰκανὸ ἄθλημα γιὰ ὑπέρβασή του.( πρβλ. Ἰωαν. 15, 18-20) Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἔχει δοθεῖ ὡς ἐντολὴ σεβαστικὴ ἀπό τοὺς πατέρες μας ἡ προτροπὴ ὅπως ἡ κλήση πραγματοποιεῖται, αἰῶνες τώρα, μὲ τὴν ἑορταστικὴ κωδωνοκρουσία, ποὺ διαμολπεῖ σὲ μιὰ γλώσσα μυστική, ἐξάπαντος ἐκκλησιαστική, τὸ εἰσοδικὸ τῆς Γιορτῆς μέσα στὸ Χρόνο, καὶ φυσικὰ ὅλων ἡμῶν μέσα στὴ Γιορτὴ, γιὰ νὰ κατορθώσουν, ὅσοι μὲ ἀληθινὴ προαίρεση τὴν προσεγγίζουν, νὰ εὐφρανθοῦν, νὰ ὑπερβοῦν τὸ σκάμμα τῆς καθημερινότητας, μὲ τοὺς ὅσους πειρασμούς της καὶ νὰ ζήσουν τὸ θεοφιλέστατο καὶ πάντα μοναδικὸ Πάσχα τοῦ Καλοκαιριοῦ. Καὶ δὴ τοῦ Ἐλληνικοῦ Καλοκαιριοῦ, ποὺ εὐωδιάζει θυ-μίαμα κι ἁρμύρα, τοῦ στεφανωμένου μὲ ἄνθη βασιλικοῦ καὶ γιασεμιῶν, τοῦ λουσμένου μέσα στὸ βαθὺ κι ἀπέραντο γαλάζιο... 

π. Κων. Ν. Καλλιανός

Σκόπελος