του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα
Ο Δεκαπενταύγουστος στην ορεινή Σκούλιαρη (υψόμετρο 1000 μ.), στο μπαλκόνι της λίμνης Αλιάκμονα-Πολυφύτου με ακτίνα θέασης όλων των τοπικών πληθυσμιακών ομόδοξων και ισότιμων Κοινοτήτων μέχρι πέρα μακριά το Μπούρινο όρος, σου μεταδίδει την αίσθηση και την εσωτερική βεβαιότητα της ανοιχτότητας, της απελευθέρωσης από την κακόφορμη κλειστότητα, της δυνατότητας της αποδοχής των άλλων - των όποιων άλλων, που δεν είναι κατά την προσφιλή άποψη του αφελούς φυλετισμού, ‘’ανεπρόκοφτοι’’ και ‘’κατώτεροι’’ – και της συνθετικής ομοειδούς δημιουργικότητας, της απλωμένης χαράς, υπό την ενοποιό σκέπη και προστασία της ‘’πλατυτέρας των ουρανών’’, της Θεοτόκου Μαρίας.
Επισκεφτήκαμε τη Σκούλιαρη, (14 και 15 Αυγούστου 2012), και τελέσαμε στον πανηγυρίζοντα ιερό ενοριακό Ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου τον Εσπερινό με Αρτοκλασία και ανήμερα της Παναγίας τον Όρθρο και τη Θεία Λειτουργία, σε ένα Ναό καλαίσθητο και φροντισμένο εσωτερικά και εξωτερικά από τη νοικοκυροσύνη των γυναικών και την αξιοσύνη των οικογενειών, κατάμεστο από κόσμο και των δύο φύλων, όλων των ηλικιών, που κατέφτασαν στη Σκούλιαρη σαν τα χελιδόνια της άνοιξης από το γειτονικό Βελβεντό, τη διπλανή Ημαθία, τη μακρινή Γερμανία του σκληρού, ανηλεούς μεροκάματου και των απρόσωπων σχέσεων, με πυκνή συμμετοχή στην ευχαριστιακή τράπεζα του Κυρίου.
Ακολούθησε μετά την Κοινωνία ο παραδοσιακός χορός, στο προαύλιο του ι. ενοριακού Ναού με τραγούδια και ύμνους για την Παναγία. Λέμε ‘’παραδοσιακός’’ γιατί οι χοροί αυτοί, που είναι προέκταση της Θείας Λειτουργίας και συλλογική έκφραση χαράς και τιμής του εκκλησιαστικού σώματος και εν γένει οι εκδηλώσεις πολιτισμού, ωθούνται ανεπαισθήτως με αίσθημα άγνοιας και υποτίμησης, στο περιθώριο του πολιτισμού, που όσο πάει, (πολιτισμός και τα εντός αυτού υπάρχοντα), τη φροντίδι και του οργανωμένου συλλογικού πολιτιστικού κινήματος, αυτονομείται από το εκκλησιαστικό γεγονός, επιταχύνοντας τη διαδικασία της δύσης στη διαρκώς ανατέλλουσα χαρά της αυθεντικής κοινωνικότητας.
Αναφέρονται στο παλιό πανηγύρι οι σημερινοί Σκουλιαριώτες, Στέργιος Κακούλης ο γραμματέας και Θεόδωρος Στεργιόπουλος 71 ετών ο καθένας: ‘’Το πανηγύρι άρχιζε την ημέρα της Παναγίας και κρατούσε τρεις μέρες. Έρχονταν στο πανηγύρι από το Βελβεντό οι οργανοπαίκτες: ο Παλαβός Ντάγκος-κλαρίνο, ο Τάσος Τσιουχάρας-κλαρίνο, ο Ζ. Χλιαβώρας-λαούτο, ο Δ. Τσιριμπάκας-βιολί, ο Χ. Πανάγκος-κλαρίνο, ο Καπέλας-κλαρίνο. Το τελευταίο τριήμερο πανηγύρι μ’ αυτή τη μορφή ήταν το 1964. Είμαστε διεθνικό χωριό, ανοιχτοί, δε φοβόμαστε, πάμε παντού, δημιουργούμε’’.
16.8.2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου