"Προτείνω τη ζωή με την κάννη στον κρόταφο"

"Προτείνω τη ζωή με την κάννη στον κρόταφο", μου λέει ο Ελύτης.

Κι εγώ την αποδέχομαι. Όσο μου είναι δυνατόν κι ακόμα παραπάνω.

Γιατί τι να την κάνεις μια ζωή χωρίς την κάννη στον κρόταφο;

Αυτή αρμόζει στα ερπετά, σ΄ όσους καμώνονται τους σημαντικούς, σε όσους έτρεχαν μια ζωή πίσω από μια Ασφάλεια Ζωής, κι αυτή με την κρίση αποδεικνύεται φρούδα ελπίδα...

Τον είπαν αστό και άρα συμβιβασμένο, μα εγώ από τον Ελύτη διδάσκομαι την Ιδιωτική Οδό που "κόβει μέσ' απ' τον χρόνο", δηλαδή "πας πιο γρήγορα σπίτι σου από την Κωνσταντινούπολη", διδάσκομαι "τα σύνορα των αντιθέτων εκεί που ο Ήλιος και ο Άδης αγγίζονται", πως "ο μόνος δρόμος που μας απομένει τώρα είναι ο κίνδυνος", μεταλαμβάνω του φωτός "που δεν χρειάζεται να περάσει από τα μάτια σου για να γίνει αισθητό", νιώθω πως "λάμπει μέσα μου εκείνο που αγνοώ, μα ωστόσο λάμπει", συνειδητοποιώ πως η ελυτική ποίηση είναι βαθιά αρχοντική και εν ταυτώ διδάσκει - όπως και τα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι - την ανυπακοή. Την αντισυμβατικότητα. "Αποβλέποντας σε μιαν Ελευθερία που είναι αντίθετη προς όλες τις Εξουσίες και σε μια Δικαιοσύνη που να ταυτίζεται με το απόλυτο φως".

Διαβάστε σήμερα, αγαπητοί συνοδίτες, το αφιέρωμα της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ (απ΄όπου και οι φωτογραφίες που δημοσιεύουμε) στον μέγιστο Οδυσσέα Ελύτη.

Αυτοί που σκύψαν με προσοχή και ευλάβεια, θα έλεγα, πάνω στο έργο του, έλληνες και ξένοι μελετητές, γράφουν ο καθείς απ' τη σκοπιά του πολύ φωτεινά πράγματα για τον Ελύτη ως πολίτη τ' ουρανού, ήδη από την επίγεια ζωή του.

Για το αφιέρωμα διαβάστε και το σχετικό κείμενο του π. Παναγιώτη Καποδίστρια, εραστή της Ελυτικής ποίησης.