Η ΠΑΤΜΟΣ ΤΟΥ ΕΛΥΤΗ

Ζώντας στους ρυθμούς της Πάτμου αυτές τις μέρες - σήμερα επέστρεψα και θα ξαναπάω την Παρασκευή - σκέφτομαι συνεχώς την Πάτμο του Ελύτη. Και ιδιαιτέρως την Πάτμο της Μαρίας Νεφέλης.
Γι' αυτό και σας προτείνω εδώ, αγαπητοί συνοδίτες, το σχετικό απόσπασμα με την αξεπέραστη Έλλη Λαμπέτη.
Και αναδημοσιεύω τους πρώτους στίχους. Ενδιαφερθείτε για τη συνέχεια, φίλοι μου. Δεν θα χάσετε.

Είναι πριν τον γνωρίσεις που αλλοιώνει ο θάνατος·
από ζώντας με τις δαχτυλιές του επάνω μας
ημιάγριοι το μαλλί αναστατωμένο σκύβουμε
χειρονομώντας πάνω σ' ακατανόητες άρπες. Άλλ'
ο κόσμος φεύγει...
Άι άι δυό φορές τ' ωραίο δε γίνεται
δε γίνεται η αγάπη.

Κρίμας κρίμας κόσμε
σ' εξουσιάζουν μέλλοντες νεκροί·
και κανείς κανείς δεν έλαχε
δεν έλαχε ν' ακούσει ακόμη
καν φωνήν αγγέλων καν υδάτων πολλών
καν εκείνο το "έρχου" που σε νύχτες αϋπνίας μεγάλης
ονειρεύτηκα

Εκεί εκεί να πάω σ' ένα νησί πετραδερό
που ο ήλιος το λοξοπατάει σαν κάβουρας
κι όλος τρεμάμενος ο πόντος ακούει κι αποκρίνεται.

Δείτε και την σχετική θαυμάσια ανάρτηση Στον ίσκιο του Ήσκιου