Ο Μ. ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΕΤΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΚΚΛΗΤΟ

Διαβάστε στο amen.gr αγαπητοί συνοδίτες το άρθρο του Μ. Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Τσέτση για τον θεσμό του εκκλήτου, με αφορμή την υπόθεση του πρ. Αττικής Παντελεήμονα.
Ο π. Γεώργιος αφού παραθέτει την επιχειρηματολογία του καταλήγει ως εξής:

Θα ήταν ίσως σκόπιμο να υπομνησθεί, για την πληροφόρηση των μη ειδότων, ότι το «έκκλητο» λειτουργούσε ατύπως από την εποχή ήδη του Ιερού Χρυσοστόμου, πενήντα χρόνια προτού αποφανθεί περί αυτού η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος.
Είναι γνωστή η προσφυγή επισκόπων και κληρικών της Μικράς Ασίας στον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως, με το αίτημα να επιβάλει τάξη στην Έφεσο, «επειδή εν τοις έμπροσθεν χρόνοις, φύρδην οί τε θεσμοί και ημείς εποιμάνθημεν» (PG, 47, 50). Όπως είναι γνωστές οι κατά διαστήματα εκκλήσεις προς την Κωνσταντινούπολη των Αποστολικών Θρόνων Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων, της Αρχιεπισκοπής Σινά, όπως και σχεδόν όλων των νεωτέρων κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών. Μέχρις εσχάτων μάλιστα. Και θα είναι ίσως χρήσιμο στο σημείο αυτό να αναφερθεί πως και η Αυτοκέφαλος Εκκλησία Κύπρου, στον προ μερικών μηνών εγκριθέντα νέο Καταστατικό της Χάρτη, συμπεριέλαβε και ένα σαφέστατο περί εκκλήτου άρθρο.
Αυτά, για να μην υπάρχει η εσφαλμένη εντύπωση στο ευρύτερο ελληνικό κοινό, ότι το «έκκλητο» ισχύει μόνο όσον αφορά στις σχέσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου προς την Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος.
Ο θόρυβος που δημιουργήθηκε πρόσφατα στον ελλαδικό χώρο γύρω από το θέμα του «εκκλήτου» είναι, νομίζω, υπερβολικός, αλλά και κακόβουλος. Είναι δε περίεργο ότι ενώ άνθρωποι της Εκκλησίας, της Πολιτείας και του ευρύτερου δημοσιογραφικού κόσμου, κατά διαστήματα εξέφραζαν, πολύ δικαιολογημένα, θλίψη και αγανάκτηση για την άρνηση της Άγκυρας να αναγνωρίζει την από αιώνων, με αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων, κεκτημένη Οικουμενικότητα του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, σήμερα, σε συνάφεια προς την θλιβερή αυτή υπόθεση Μπεζενίτη, δεν διστάζουν να αμφισβητούν το «έκκλητο», το οποίο είναι ακριβώς ένα από τα βασικά γνωρίσματα της Οικουμενικότητάς του.
Το 1936, σε μια ιστορικο-κανονική μελέτη του, δημοσιευμένη στην Πολωνία και τιτλοφορούμενη «Το της Εκκλήτου Δικαίωμα των Οικουμενικών Πατριαρχών εν τῃ Πράξει», ο διαπρεπής Ρώσσος καθηγητής Αντώνιος Καρτασώφ, αφού πρώτα αναφερόταν στην ιστορική εξέλιξη των προνομίων του Οικουμενικού Πατριαρχείου και παρέθετε, στη συνέχεια, περιπτώσεις εκκλήτου προσφυγής σ΄αυτό διά μέσου των αιώνων, κατέληγε με τα εξής χαρακτηριστικά: «το πρωτεύον πρόσωπον του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως δέον να αναγνωρισθή εν τῃ καθ΄ημάς Ανατολή ουχί μόνον ως αρχαϊκόν γεγονός του παρελθόντος, αλλά ως ζώσα και ενεργός αρχή». (Βλ. μετάφραση στην ελληνική από τον Εμμανουήλ Φωτιάδη, στην «Ορθοδοξία», 23,[1948], σελ.298).
Σήμερα, στην όμαιμη και ομογενή Ελλάδα του 2010 εμφανίσθηκαν ιεράρχαι, πρεσβύτεροι, πανεπιστημιακοί, πολιτικοί, δημοσιογράφοι και λαϊκοί που φρονούν ακριβώς το αντίθετο! Η διαπίστωση αυτή ομιλεί αφ΄εαυτής. Και δεν χρήζει, νομίζω, περαιτέρω σχολίων!