ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΝ ΕΠΙΣΗΣ...

Αγαπητοί Νιχωρίτες και φίλοι

Την προηγούμενη Τετάρτη και πιο συγκεκριμένα στις 7 του μηνός θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ‘η ημέρα των εκπλήξεων’. Κατά τη 1 η ώρα κατηφορίζοντας το Πέρα, αντίκρισα εκατοντάδες διαδηλωτές να τάσσονται εναντίον του πολέμου που κήρυξε το Ισραήλ προς την Παλαιστίνη. Ο τραγικός απολογισμός των νεκρών, που όσο περνούν οι μέρες δυστυχώς αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο, αλλά και τα πρόσφατα γεγονότα στην Αθήνα φαίνεται να ταρακούνησαν και να αφύπνισαν με κάποιο τρόπο τον Τουρκικό λαό, που αρχίζει να δίνει δυναμικά το παρόν και να εκφράζει την γενική του δυσαρέσκεια προς εξωτερικά και εσωτερικά ζητήματα.
Άξιο αναφοράς ήταν ο μεγάλος αριθμός των διαδηλωτών [μέχρι τώρα σε όσες πορείες και αν έχω παραβρεθεί στην Κωνσταντινούπολη, αν εξαιρέσουμε την Πρωτομαγιάτικη που συνήθως είναι και αιματηρή, οι πορείες απαρτίζονταν από μερικές δεκάδες άτομα] αλλά και το γενικευμένο μήνυμά της, αφού σε αυτή την πορεία διαδήλωναν εξίσου και πολυάριθμες ομάδες δυσαρεστημένες από την γενική κατάσταση στην Τουρκία.

Την ίδια μέρα το απόγευμα ο θίασος του Mustafa και της Övül Avkıran προσκάλεσαν τα μέλη της Κοινότητας να παρακολουθήσουν την μουσικοχορευτική παράσταση ‘Αshura’ που ήδη παίζεται εδώ και δύο χρόνια στην Κωνσταντινούπολη και άλλες Ευρωπαϊκές πόλεις και πραγματεύεται την πολυπολιτισμικότητα του ευρύτερου χώρου της Ανατολίας, που στα πλαίσια της δημιουργίας της Τουρκικής Δημοκρατίας εξαλείφθηκε βιαίως. Τα παραδοσιακά τραγούδια που συνόδευαν την παράσταση στα Εβραϊκά, Αρμενικά, Κουρδικά, Αραβικά, Ελληνικά κ.α. και που είχαν ως κεντρική θεματολογία την ξενιτιά και την καταπίεση των διαφόρων Εθνοτήτων, εκτός του ότι κατάφεραν να συγκινήσουν, άγγιξαν ευαίσθητα θέματα, που στο παρελθόν τουλάχιστον η μνεία τους στην Τουρκία θεωρείτο πολλές φορές απαγορευτική. Τα δρώμενα της παράστασης που παρομοιάστηκαν με δρώμενα Αρχαίας τραγωδίας κατάφεραν να προσδώσουν στο κοινό το ομιχλώδες ιστορικό πλαίσιο του περασμένου αιώνα με ένα ανεπανάληπτα λυρικό τρόπο.
Τέτοιου είδους παραστάσεις εκτός του ότι αποτελούν φόρο τιμής σε όλες τις Μειονότητες που εμπλούτιζαν την πολιτισμική κληρονομιά της Ανατολίας, λειτουργούν και ως φάρο που μεταλαμπαδεύει την ιστορική αλήθεια σε μία Τουρκία που φαίνεται σταδιακά ότι αλλάζει.
Φεύγοντας από το Garajistanbul όπου πραγματοποιήθηκε η παράσταση και ανηφορίζοντας ένα από τα εκατοντάδες σκοτεινά στενά του Beyoglu παρατήρησα κάτι που με συγκίνησε απεριόριστα. Σε ένα τοίχο κάποιοι είχαν σχεδιάσει σε μορφή γκράφιτι την φιγούρα του αδικοχαμένου νέου που πέθανε στην Αθήνα και που ήταν η αφορμή για να ξεσπάσουν τα γνωστά πλέον σε όλους ‘Δεκεμβριανά’ της Ελλάδος. Ακριβώς κάτω από γκράφιτι έγραφε με μεγάλα γράμματα Kardeşimsin Alexis.

Αφού έμεινα σε εκείνο το σημείο για αρκετά λεπτά προσπαθώντας να κατανοήσω τι ακριβώς έχει συμβεί, πέρασαν από το μυαλό μου τα λόγια αρκετών Τούρκων φίλων μου σχετικά με τα τραγικά συμβάντα που έγιναν στην Ελλάδα. Εν συντομία ο λόγος όλων των παιδιών περιοριζόταν στο ότι παρόλο που στην Τουρκία πεθαίνουν καθημερινά άνθρωποι αναίτια αυτοί δεν έχουν την δύναμη να ενωθούν με μία φωνή και να δείξουν την αντίθεσή τους. Για αυτό το λόγο όλοι ανεξαιρέτως τόνιζαν και την αμέριστη συμπαράστασή τους προς τον ‘επαναστατημένο’ Ελληνικό λαό.
Χωρίς να θέλω να πιστέψω ότι και τα τρία συμβάντα μέσα στην ημέρα ήταν μία σύμπτωση, είναι φανερό ότι τουλάχιστον η νέα γενιά, η γενιά δηλαδή που θα ορίζει σε λίγο καιρό τις αλλαγές σε αυτή τη χώρα αρχίζει και διαδηλώνει, σκέφτεται εμφανώς πιο ελεύθερα και αντιμετωπίζει με μεγαλύτερη θέρμη τον ‘άλλο’.

Μόνο με αυτή τη σκέψη και η Ελληνική Κοινότητα της Πόλης θα μπορέσει να επωφεληθεί, αφού απαλλαγμένη πια από την καχύποπτη, αν όχι εχθρική συμπεριφορά, που πηγάζει από το Τουρκικό κατεστημένο, θα μπορέσει να συμβιώσει αρμονικότερα και να συμβαδίσει με τους υπόλοιπους Τούρκους συμπολίτες της σε μία πιο ελεύθερη χώρα.

Κωνσταντίνος Μαρούσης