Ιδιωτική Οδός: Alexandra Papastefanou: Robert SCHUMANN 1839

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2021

Alexandra Papastefanou: Robert SCHUMANN 1839 – Year of Piano

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου

Η Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου είναι ικανή για όλα! Το έχει αποδείξει πανηγυρικά και μας το αποδεικνύει «ιδίαις χερσίν» συνεχώς!

Έχουμε τώρα στα χέρια μας και στ’ αυτιά μας τον δικό της Robert Schumann, δηλαδή τον διπλό ψηφιακό δίσκο «1839 – Year of Piano», με συνθέσεις για σόλο πιάνο, που μόλις κυκλοφόρησε από την First Hand Records.

Το 1839 ήταν η πιο παραγωγική χρονιά του Schumann για σόλο πιάνο, εξ ου και ο επινοημένος τίτλος του cd «Έτος Πιάνου».

Η Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου μας παρουσιάζει ένα αφιέρωμα στον μεγάλο Γερμανό συνθέτη χωρίς να υπάρχει κάποια επετειακή αφορμή. Έχει προηγηθεί, την τελευταία τριετία, ένα μεγάλο αφιέρωμα στον Μπαχ. Τον Ιούλιο του 2018 μας χάρισε το τετραπλό άλμπουμ με το εμβληματικό "Καλώς Συγκερασμένο Κλειδοκύμβαλο", ένα έργο που ανήκει στα παγκόσμια αριστουργήματα της ανθρώπινης τέχνης. Η υποδοχή διεθνώς ήταν διθυραμβική. Μετά από ενάμισι χρόνο, η ακάματη πιανίστρια μας έδωσε ένα διπλό CD, πάλι από την First Hand Records, με τις Γαλλικές Σουίτες του Μπαχ.

Τώρα έχουμε Σούμαν, μιας και η Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου είναι ακάματη εργάτρια της μουσικής.

Και σκέπτομαι ότι υπάρχει μία νοητή γραμμή που συνδέει τους δύο συνθέτες.

Ο Σούμαν έλεγε ότι "ο Μπαχ είναι το καθημερινό μου ψωμί". Τον μελετούσε πολύ, ήταν κατά κάποιο τρόπο το καταφύγιό του για την τρέλα, λόγω της δομημένης μουσικής του. Και η πολυφωνική μουσική του Σούμαν απηχούσε τον Μπαχ.

Θυμάμαι ότι η ερμηνεύτρια είχε πει σε μια συνέντευξή της ότι «ο Μπαχ εξέφρασε το θρησκευτικό συναίσθημα για τον homo universalis. Την οικουμενικότητα του θρησκευτικού συναισθήματος. Ο Σούμαν είναι το αντίστοιχο στην έκφραση του ανέφικτου για τον ρομαντικό άνθρωπο. Γι' αυτό και υπήρξε ένας μεγάλος ανατρεπτικός, ένας επαναστάτης. Μπορεί όμως να δει κανείς τη σχέση των δύο συνθετών και από μία άλλη οπτική γωνία. Διότι αν ο Σούμαν ήταν ο ακραίος ρομαντικός άνθρωπος, ο Μπαχ ήταν το αντίδοτο στην έλλειψη ορίων του ρομαντισμού. Και με αυτή την έννοια, και ο ίδιος ο Μπαχ θα μπορούσε να θεωρηθεί ένας βαθιά ρομαντικός συνθέτης».

Ήταν το 2002 όταν η Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου ερμήνευε Σούμαν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και μας φώναζε: «Μη φοβάστε να είστε ρομαντικοί»! Και εξηγούσε: «Ο ρομαντισμός έχει το στίγμα του εύκολου. Ότι είναι δάκρυ και άρωμα. Όμως το ρομαντικό είναι το βαθιά δραματικό, το ανέφικτο, το απλησίαστο. Στις μέρες μας, που όλα είναι σύνθετα και κυνικά, ο ρομαντισμός δεν είναι αναχρονισμός, αλλά μια μορφή ποιητικού οράματος. Τα ρομαντικά έργα του παρελθόντος είναι μια ανάταση, μια δυνατότητα να ξαναδούμε τον κόσμο. Είναι η επιστροφή, η όποια επιστροφή ονειρεύεται ο καθένας, είναι εν τέλει η επαναδιαπραγμάτευση του ανθρώπου με τη φύση που αναγκαστικά θα μας απασχολήσει στον 21ο αιώνα».

Με τη νέα δισκογραφική δουλειά της η Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου μας αναδεικνύει την αλήθεια ότι ο Σούμαν είχε ποιητική σχέση με τη μουσική. Πάντοτε, και σήμερα, η Μουσική Ποιητική μας είναι απαραίτητη! Με υψηλή δόση ρομαντισμού, θα έλεγα. Του ρομαντισμού που δεν έχει σχέση με φτηνούς συναισθηματισμούς, αλλά που καλλιεργεί την αληθινή σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του. Εκεί, στο άδυτον! Όπου κυριαρχεί η μουσική της ψυχής και η ψυχή της μουσικής. Για όποιον θέλει να ζει αληθινά.