π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΕΤΣΗΣ ΠΡΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΖΙΜΠΑΜΠΟΥΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Μία ιστορική φωτογραφία από τον Άγιο Πέτρο Γενεύης (1967) - Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας πλαισιωμένος από τον Μ. Αρχιδιάκονο Ευάγγελο Γαλάνη (νυν Μητροπολίτη Πέργης) και τον Μ. Πρωτοπρεσβύτερο π. Γεώργιο Τσέτση

Και όμως, ... «είναι ανήμπορη»! 

Του Μ. Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Τσέτση 

Όταν μια κριτική ασκείται καλοπροαίρετα, πάντοτε είναι ευπρόσδεκτη. Συντελεί στην ανταλλαγή απόψεων και ευοδώνει τον διάλογο. Οσάκις, όμως, γίνεται υποκειμενικά και αποδίδει στον κρινόμενο προθέσεις που δεν τον εκφράζουν, τότε δημιουργείται, νομίζω, πρόβλημα. 

Ο λόγος, περί ενός σχολίου τού Μητροπολίτου Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη, (βλ. ΑΜΕΝ, 29 Μαΐου 2013), σχετικά με μια περί Πατριάρχου Αθηναγόρα ομιλία του γράφοντος, η οποία είχε γίνει την 18η παρελθόντος μηνός, στα πλαίσια Ημερίδος, που είχε πραγματοποιηθεί στο Ηράκλειο, κατόπιν πρωτοβουλίας της Αγιωτάτης Εκκλησίας Κρήτης, προς τιμήν και μνήμην του μακαριστού αυτού Πατριάρχου. 

Στο εν λόγω σχόλιο, η Σεβασμιότης του, αφού πρώτα εξέφραζε λόγους υπερβολικά επαινετικούς σχετικά με την μακρά Εκκλησιαστική μου διακονία, (τον ευχαριστώ θερμά για την φιλοφρόνηση αυτή), στη συνέχεια, χαρακτήριζε ως «ατυχή και άδικη» μια από τις καταληκτήριες φράσεις της εν λόγω ομιλίας, όπου γινόταν λόγος για «...το μετέωρο βήμα της Ορθοδοξίας, η οποία φαίνεται να είναι πλέον ανήμπορη, αν όχι ανίκανη, να συγκαλέσει μιαν Αγία και Μεγάλη Σύνοδο, για την οποία ομιλεί εδώ και 90 χρόνια, από το 1930, και προετοιμάζει επί μισό αιώνα». Και την χαρακτήριζε όχι μόνο «ατυχή» και «άδικη», αλλά και θίγουσα «όλους εκείνους τους παλαιότερους και υφιστάμενους Προκαθημένους μας, και πρώτον τον εκάστοτε Οικουμενικόν μας Πατριάρχην». 

Παρόμοιος ισχυρισμός, αν προερχόταν από γνωστούς αντιδραστικούς κύκλους, θα ήτο δυνατόν να χαρακτηρισθεί ως κακοήθεια. Εκπορευόμενος από την γραφίδα του αγαπητού αγίου Ζιμπάμπουε, θα μπορούσε να θεωρηθεί, απλώς, ως αφελής. Διότι θα ήταν αδιανόητο, ένας Φαναριώτης κληρικός, χαρακτηριζόμενος, μάλιστα, από πολλούς ως «άνθρωπος του σεραγιού», να θίξει τον Πατριάρχη του σε ομιλία γενομένη στα πλαίσια δημόσιας εκδήλωσης και παρουσία Πατριαρχικού Εκπροσώπου! 

Οι λέξεις «ανήμπορη» και «ανίκανη» που ενόχλησαν τον Σεβασμιώτατο, ουδόλως αναφέρονταν στο πολύπλευρο και αξιόλογο εκκλησιαστικό, θεολογικό, ποιμαντικό, ιεραποστολικό, κοινωνικό, ή περιβαλλοντολογικό έργο των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών. Ούτε δε και στις κατά διαστήματα Συνάξεις των Προκαθημένων, τις οποίες είχε εγκαινιάσει ο καινοτόμος Πατριάρχης Βαρθολομαίος ευθύς μετά την ανάρρησή του στον Οικουμενικό Θρόνο. Συνάξεις, που απέδειξαν ότι, το γε νυν έχον, αποτελούν το μόνο Διορθόδοξο «φόρουμ», που είναι ικανό και άνετο να αρθρώσει ένα Ορθόδοξο παρηγορητικό λόγο. Οι δύο επίμαχες αυτές λέξεις αφορούσαν στην χρονίζουσα αδυναμία συνόλης της Ορθοδόξου Εκκλησίας να μιλήσει «εν ενί στόματι και μιά καρδία» στα πλαίσια της προπαρασκευής της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, και να λάβει τις προσήκουσες αποφάσεις επί φλεγόντων ζητημάτων που την ταλαιπωρούν εδώ και πολύ καιρό, και τα οποία δεν μπορούν να περιμένουν «το πλήρωμα του χρόνου» για να επιλυθούν. 

Η παράθεση, μετά το σχετικά σύντομο σχόλιο του αγίου Ζιμπάμπουε, του ατέρμονος πίνακος περιεχομένων του βιβλίου του «Ενότητα και Μαρτυρία της Ορθοδόξου Εκκλησίας στον σύγχρονο κόσμον», προκειμένου να προβληθούν τα Ορθόδοξα «Πεπραγμένα» της τελευταίας ενενηκονταετίας, δεν αποδεικνύει απαραιτήτως ότι «όλα πάνε καλά» στην Πανορθόδοξη κονίστρα. Τουναντίον, όσα αναφέρονται στον πολυσέλιδο αυτό πίνακα, σχετικά με την προπαρασκευή της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, φανερώνουν ότι, παρά τις αλλεπάλληλες χρονοβόρες, (και όχι μόνο), συνεδρίες της τε Προπαρασκευαστικής Επιτροπής και των Πανορθοδόξων Προσυνοδικών Διασκέψεων, δεν κατορθώσαμε εισέτι να ολοκληρώσουμε το έργο το οποίο είχε προγραμματισθεί προ πέντε και πλέον δεκαετιών, με Πανορθόδοξη απόφαση. 

Ασφαλώς, ο φίλος άγιος Ζιμπάμπουε γνωρίζει, από εκθέσεις της Αλεξανδρινής Αντιπροσωπείας στα Διορθόδοξα Σώματα, αλλά και από σχετική ειδησεογραφία, ότι επί τρία χρόνια τώρα, καταναλίσκουμε καιρό, χαρτί και μελάνη και εμπλεκόμεθα σε ατέρμονες συζητήσεις προκειμένου να αποφανθούμε για το «πώς, πού και ποιός υπογράφει» τον Τόμο Αυτοκεφαλίας μιας ιδρυθησόμενης νέας Τοπικής Εκκλησίας! Ούτε δε αγνοεί, νομίζω, τα αδιέξοδα που παρουσιάζονται κατά την διάπλαση της τελικής μορφής των Διπτύχων, τα οποία σήμερα είναι, ως γνωστόν, διαμορφωμένα «α λα κάρτ» και κατά την κρίση εκάστης τοπικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Πρόσφατο παράδειγμα της ακαταστασίας που επικρατεί ως προς το θέμα αυτό, αποτελεί το προχθεσινό συλλείτουργο των Προκαθημένων των Εκκλησιών Ρωσσίας και Ελλάδος στον Άγιο Παντελεήμονα Αχαρνών. Όπου, κατά την προσκομιδή των Τιμίων Δώρων, ο μεν Πατριάρχης Μόσχας μνημόνευσε τον Πατριάρχη Γεωργίας πριν τον Σερβίας, προσθέτοντας, όμως, και το όνομα του Μητροπολίτου Τύχωνος της εν Αμερική Ρωσσικής Μετροπόλια (OCA), ο δε Αρχιδιάκονος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, στα Δίπτυχα μνημόνευσε (ορθώς) τον Γεωργίας μετά τον Βουλγαρίας, παραλείποντας (πάλιν ορθώς) τον επικεφαλής της OCA Μητροπολίτη. 

Επέστη, νομίζω, καιρός να προσγειωθούμε, να εγκαταλείψουμε την ξύλινη γλώσσα και να δούμε την πραγματικότητα όπως έχει. Δεν τίθεται διόλου εν αμφιβόλω το θεάρεστο και πολυδιάστατο έργο των κατά τόπους Ορθoδόξων Εκκλησιών. Το πρόβλημα είναι η ασυνεννοησία μας σε Πανορθόδοξο επίπεδο. Και το πρόβλημα αυτό θα συνεχισθεί, φοβάμαι, όσο τα ποικίλης φύσεως τοπικά, εθνοφυλετικής και γεωπολιτικής κυρίως φύσεως, συμφέροντα, θα τίθενται υπεράνω των συμφερόντων της Μιάς και Αδιαιρέτου Ορθοδόξου Εκκλησίας.