ΣΤΑΥΡΟΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ: "Η Ορθοδοξία δεν έχει σήμερα ιεραποστολή επειδή αναλώθηκε στους κάθε λογής εθνικούς αγώνες"

Ο διάλογος περί της ..."ανήμπορης" Ορθοδοξίας μεταξύ του Μ. Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Τσέτση και του Μητροπολίτου Ζιμπάμπουε Σεραφείμ, μου θύμισε το σπουδαίο κείμενο του Σταύρου Ζουμπουλάκη "Η γεωγραφική ανακατανομή του χριστιανισμού και οι Ορθόδοξες Εκκλησίεςή Ορθοδοξία και ιεραποστολή".

Εκεί ο Στ. Ζουμπουλάκης λέει πικρές αλήθειες που μέσα στο παραλήρημα των ζητω-ορθοδόξων δεν έχουν ...τύχη.

Ανάμεσα στα άλλα σημειώνει:

"Και η Ορθοδοξία μέσα σε όλα αυτά τι κάνει; Πού βρίσκεται; Λήγοντος του 20ού αιώνα, τής έτυχε ένα αναπάντεχο ιστορικό δώρο: η κατάρρευση του κομμουνισμού τής έδωσε τη δυνατότητα να ξανακερδίσει τα ιστορικά εδάφη της (Ρωσία, Βαλκάνια) και να επανευαγγελιστεί τους ανθρώπους εκεί. Πέραν τούτου ουδέν. Από όλο τον υπόλοιπο κόσμο οι Ορθόδοξοι απουσιάζουν. Ο λόγος είναι απλός: Δεν υπάρχει ουσιαστικά Ορθόδοξη ιεραποστολή. Μπορεί όσοι διαβάζουμε το Πάντα τα έθνη, το τριμηνιαίο περιοδικό του Γραφείου Εξωτερικής Ιεραποστολής της Αποστολικής Διακονίας, να συγκινούμαστε από την ηρωική συχνά προσπάθεια που κάνουν αβοήθητοι λίγοι Ορθόδοξοι κληρικοί και λαϊκοί, αλλά το μετρήσιμο τελικό αποτέλεσμα είναι δυστυχώς αμελητέο, στατιστικώς αδιάφορο... «Γιατί, ενώ η ορθόδοξη ιεραποστολή άρχισε σχεδόν ταυτόχρονα με την προτεσταντική στην Κορέα, σήμερα [1989], οι Προτεστάντες έφτασαν τα 5,5 εκατομμύρια και οι Ορθόδοξοι μόλις πλησιάζουν τις 2000», αναρωτιέται ο αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος; Σύμφωνα μάλιστα με τον Άτλαντα, το 2007, ενώ οι Ορθόδοξοι εξακολουθούν να είναι 2.000 και δεν τους περιλαμβάνει καμία στατιστική μελέτη, οι προτεστάντες είναι περίπου 20.000.000 (το 40% του συνολικού πληθυσμού της χώρας). Ας προσθέσω ότι υπάρχουν 16.500 (νεο)προτεστάντες Κορεάτες ιεραπόστολοι που δρουν σε 173 χώρες και ότι 126 από αυτούς έχουν χάσει τη ζωή τους από το 1999 μέχρι σήμερα, κατά την εκτέλεση της αποστολής τους. 

Η Ορθοδοξία δεν έχει σήμερα ιεραποστολή κυρίως επειδή καταπλακώθηκε από την εθνική ιδέα και αναλώθηκε στους κάθε λογής εθνικούς αγώνες. Οι εθνικές επιδιώξεις απορρόφησαν όλη τη δραστηριότητά της και δεν της έμειναν δυνάμεις για τη διάδοση του Ευαγγελίου. Η εθνικιστική ιδεολογία στην όποια προσχώρησαν όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες τις έφερε σε αντίθεση και μεταξύ τους και εμπόδισε μια σταθερή και συντεταγμένη Ορθόδοξη ιεραποστολική συνεργασία (όπως έκαναν ευρέως οι προτεστάντες) και, επιπλέον, αλλοίωσε την ίδια την ευαγγελική ουσία του ιεραποστολικού εγχειρήματος τους, όπου υπήρξε, και το μετέτρεψε πολλές φορές σε εξαγωγή εθνικισμού. 

Οι Ορθόδοξοι χριστιανοί δεν έχουν ιεραποστολική συνείδηση. Ανταποκρίνονται πρόθυμα σε κάθε εθνικό προσκλητήριο, ακόμη και στο πιο έξαλλο, αλλά δεν έχουν ώτα ακούειν την εντολή του αναστημένου Χριστού «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη», ίσως επειδή δεν πιστεύουν στη διαβεβαίωσή του «και ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντέλειας του αιώνος» (Μτ 28, 19-20). Η εντολή της αποστολικής μαρτυρίας θεωρούμε ότι αφορά την ιστορία της αρχαίας Εκκλησίας και όχι το εκάστοτε παρόν της, μας συγκινεί περισσότερο η σημαία και ο εθνικός ύμνος από ό,τι ο Σταυρός του Χριστού και το Ευαγγέλιό του. Σήμερα που ο χριστιανισμός καταρρέει στην Ευρώπη και μετακινείται αλλού, ο περιορισμός της Ορθοδοξίας στα γεωγραφικά όρια της ευρωπαϊκής ηπείρου θα την οδηγήσει αργά ή γρήγορα σε ιστορικό μαρασμό. 

«Η Ορθοδοξία στο σύγχρονο κόσμο» είναι συνηθισμένο και προσφιλές θέμα πολλών εκκλησιαστικών διαλέξεων, όπου ακούγονται διάφορες θεολογικές λιγούρες, πως τάχα ο σύγχρονος κόσμος διψάει για το σωτηριώδες μήνυμα που μόνο η Ορθοδοξία κατέχει αυθεντικά και αναλλοίωτα κ.λπ. κ.λπ. Για να μεταδώσεις ένα μήνυμα πρέπει αρχικώς και κυρίως να υπάρχεις. Η ιεραποστολή για τους χριστιανούς εν γένει αποτελούσε πάντοτε υπακοή στις εντολές του Χριστού («καθώς απέσταλκέ με ο πατήρ, καγώ πέμπω υμάς» Ιω 20, 21 ή «έσεσθέ μοι μάρτυρες [...] έως εσχάτων της γης» Πρ 1, 8), συμμόρφωση προς την αποστολικότητα της Εκκλησίας, μαρτυρία αλήθειας και αγάπης, ειδικά όμως για την Ορθοδοξία σήμερα, όπως διαμορφώνεται η νέα παγκόσμια χριστιανική πραγματικότητα, αποτελεί όρο εκ των ουκ άνευ για την ιστορική επιβίωση της".