Διηγήματα του Δημήτρη Μαγριπλή πρωτοδιάβασα Στον ίσκιο του Ήσκιου, το λογοτεχνικό - και όχι μόνο - ηλεκτρονικό περιοδικό του παμφίλτατου π. Παναγιώτη Καποδίστρια.
Με κέρδισαν αμέσως με την αμεσότητά τους, την διαπεραστική ειρωνεία τους, την αλήθειά τους. Εξ αρχής μου φάνηκαν αρκετά αυτοβιογραφικά, κι αυτό, επίσης, μου άρεσε.
Διαβάζοντας αυτά και άλλα διηγήματα στο βιβλίο που πρόσφατα κυκλοφορήθηκε υπό τον τίτλο Κρυφές ενοχές, σκέφτηκα πως η τέχνη της γραφής μπορεί να είναι ταυτόχρονα ενοχική και απενοχοποιητική. Καταγγελτική και γι' αυτό λυτρωτική. Ενέχει το ιδιωτικό και το δημόσιο, συχνά σε ισόποσες δόσεις.
Τα διηγήματα του Δ. Μαγριπλή είναι ρεαλιστικά, χωρίς να τους λείπει η ποιητική ενατένιση.
Διαβάζονται μονορούφι. Άλλωστε μιλάμε για "κρυφές ενοχές" που ενυπάρχουν στον καθένα μας, έτσι ή αλλιώς.
Τα διηγήματα του Δ. Μαγριπλή θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι εικόνες. Εικόνες της καθημερινότητάς μας, που μας αφορούν άμεσα και που γυρεύουμε να μεταμορφώσουμε - στο μέτρο του ο καθείς. Μα θα πει κανείς πως έτσι είναι γενικώς τα διηγήματα. Ναι, αλλά στην περίπτωση του Μαγριπλή το καθημερινό δεν ξορκίζεται, αφού πάντα κάτι θα λείπει... Ούτε, πάλι, μυθοποιείται. Προσλαμβάνεται η στιγμή όσο τής αξίζει κάθε φορά.
Εύχομαι στον καθηγητή Δ. Μαγριπλή καλή συνέχεια, τόσο στην ακαδημαϊκή του καριέρα, όσο και στην λογοτεχνική παραγωγή.
Και επειδή, Αθηναίος αυτός, επέλεξε να ζει στην Κυπαρισσσία, αναφωνώ το του Δαμασκηνού (δάνειο από τον Ησαϊα): "Εν τη κυπαρίσσω ως ηυδόκησας...".
Για τα διηγήματα του Δ. Μαγριπλή, διαβάστε και την παρουσίαση του π. Παναγιώτη Καποδίστρια εδώ.
Π.Α.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου