Ο γνωστός χορογράφος Κωνσταντίνος Ρήγος κάνει εντατικά πρόβες για την παράσταση «Νιζίνσκι- Είμαι μια μαριονέτα του Θεού», που παρουσιάζεται σε λίγες ημέρες στο Ηρώδειο.
Με αφορμή αυτή τη νέα του δουλειά, που φέρει, όπως λέει, τη σφραγίδα της λιτότητας, έδωσε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη στην Ίσμα Τουλιάτου και Το Βήμα της Κυριακής.
Σταχυολογώ τα όσα εύστοχα λέει για την κρίση και τους "αγανακτισμένους":
«Τόσα χρόνια, ως λαός, χτίζαμε πάνω στην άμμο. Πάντα μας ένοιαζε το άμεσο, το εφήμερο, ποτέ δεν μας απασχολούσε το να δημιουργήσουμε κάτι με προοπτική. Ε, λοιπόν, αυτό το παιχνίδι τελείωσε. Τα διάφορα του τύπου “είμαστε Ελληνες και θα τα καταφέρουμε, σαν εμάς κανείς κτλ. ” έληξαν. Και σε αυτό έχουν ευθύνη και οι πολιτικοί αλλά και οι πολίτες. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, θεωρείς ότι καθετί μη “πραγματικό” ίσως δεν έχει νόημα. Στην πραγματικότητα, τώρα έχει ενδιαφέρον να δημιουργήσεις ξανά: σε συνθήκες κρίσης. Εχει νόημα με την έννοια ότι ίσως βρίσκεις πιο ουσιαστικά πράγματα να πεις. Εχεις λόγο να ξαναδείς τα μέσα που δημιουργείς».
Πώς βλέπει ο Κωνσταντίνος Ρήγος τις εκδηλώσεις των «Αγανακτισμένων» της πρωτεύουσας; Ακούγοντας την ερώτηση παραμένει για μια στιγμή σκεπτικός. Το επόμενο λεπτό δηλώνει προβληματισμένος. «Δεν είναι λίγο αργά για αυτού του είδους την αγανάκτηση;» αναρωτιέται. «Εκλογές γίνονταν τόσα χρόνια. Αν αυτός ο κόσμος ήταν πραγματικά αγανακτισμένος, εκτιμώ πως είχε τη δυνατότητα να το εκφράσει. Τώρα βγαίνει κάθε απόγευμα στο Σύνταγμα και διαμαρτύρεται. Πολύ ωραίο, πολύ ζωντανό, πολύ υγιές μέσα στις συνθήκες που ζούμε. Δεν το παραγνωρίζω καθόλου. Αναρωτιέμαι όμως πόση δύναμη μπορεί να έχει, άραγε, μια τέτοιου είδους αντίδραση. Για μένα εμπεριέχει και στοιχεία trend. Και ξέρεις τι φοβάμαι; Μήπως όλο αυτό καταγραφεί ως μια απλή εικόνα στο παζλ. Να υπάρχει, δηλαδή, ο τάδε, ο δείνα και οι Αγανακτισμένοι. Μια κατάσταση περιγραφική απλώς, η οποία επί της ουσίας δεν ενοχλεί».
Ο ίδιος δεν συμφωνεί με όσους υποστηρίζουν ότι η συμμετοχή στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα έχει κοινά στοιχεία με τις πρώτες ημέρες της Μεταπολίτευσης. «Η κατάσταση τότε ήταν διαφορετική» λέει. «Ο κόσμος πανηγύριζε την πτώση ενός καθεστώτος το οποίο δεν είχε επιλέξει ο ίδιος, του είχε επιβληθεί. Είχαν προηγηθεί κάποια χρόνια πάλης για την πτώση του. Εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ουσιαστικά, και ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, εμείς το είχαμε επιλέξει όλο αυτό επί τόσα χρόνια. Γι΄ αυτό λέω ότι ναι μεν έχουν ευθύνη οι πολιτικοί, αλλά ας παραδεχθούμε, επιτέλους, και τη δική μας ευθύνη ως πολιτών». Ο ίδιος με τι αγανακτεί σήμερα; «Δεν ξέρω. Το “σήμερα” είναι που με κάνει να νιώθω αμηχανία. Γιατί,άραγε,να αγανακτήσω σήμερα; Το κράτος λειτουργεί όπως λειτουργούσε τα τελευταία 20-30 χρόνια. Δεν υπάρχει κάτι καινούργιο. Η αναξιοκρατία, το βόλεμα των ημετέρων, η έλλειψη σεβασμού του κράτους απέναντι στον πολίτη και το αντίθετο, η ρεμούλα, όλα αυτά προϋπήρχαν, δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Απλώς, ως τώρα το χρήμα έρρεε, οπότε κανείς δεν αντιδρούσε ουσιαστικά. Τώρα ξυπνήσαμε γιατί ξεβολευτήκαμε, στριμωχτήκαμε. Η άλογη βία είναι, ίσως, το καινούργιο στο οποίο δεν είχαμε συνηθίσει και τώρα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Ωστόσο, επαναλαμβάνω ότι ο κόσμος επιτέλους ανοίγεται, διαδηλώνει, εκδηλώνεται, το θεωρώ φοβερά θετικό».
Με αφορμή αυτή τη νέα του δουλειά, που φέρει, όπως λέει, τη σφραγίδα της λιτότητας, έδωσε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη στην Ίσμα Τουλιάτου και Το Βήμα της Κυριακής.
Σταχυολογώ τα όσα εύστοχα λέει για την κρίση και τους "αγανακτισμένους":
«Τόσα χρόνια, ως λαός, χτίζαμε πάνω στην άμμο. Πάντα μας ένοιαζε το άμεσο, το εφήμερο, ποτέ δεν μας απασχολούσε το να δημιουργήσουμε κάτι με προοπτική. Ε, λοιπόν, αυτό το παιχνίδι τελείωσε. Τα διάφορα του τύπου “είμαστε Ελληνες και θα τα καταφέρουμε, σαν εμάς κανείς κτλ. ” έληξαν. Και σε αυτό έχουν ευθύνη και οι πολιτικοί αλλά και οι πολίτες. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, θεωρείς ότι καθετί μη “πραγματικό” ίσως δεν έχει νόημα. Στην πραγματικότητα, τώρα έχει ενδιαφέρον να δημιουργήσεις ξανά: σε συνθήκες κρίσης. Εχει νόημα με την έννοια ότι ίσως βρίσκεις πιο ουσιαστικά πράγματα να πεις. Εχεις λόγο να ξαναδείς τα μέσα που δημιουργείς».
Πώς βλέπει ο Κωνσταντίνος Ρήγος τις εκδηλώσεις των «Αγανακτισμένων» της πρωτεύουσας; Ακούγοντας την ερώτηση παραμένει για μια στιγμή σκεπτικός. Το επόμενο λεπτό δηλώνει προβληματισμένος. «Δεν είναι λίγο αργά για αυτού του είδους την αγανάκτηση;» αναρωτιέται. «Εκλογές γίνονταν τόσα χρόνια. Αν αυτός ο κόσμος ήταν πραγματικά αγανακτισμένος, εκτιμώ πως είχε τη δυνατότητα να το εκφράσει. Τώρα βγαίνει κάθε απόγευμα στο Σύνταγμα και διαμαρτύρεται. Πολύ ωραίο, πολύ ζωντανό, πολύ υγιές μέσα στις συνθήκες που ζούμε. Δεν το παραγνωρίζω καθόλου. Αναρωτιέμαι όμως πόση δύναμη μπορεί να έχει, άραγε, μια τέτοιου είδους αντίδραση. Για μένα εμπεριέχει και στοιχεία trend. Και ξέρεις τι φοβάμαι; Μήπως όλο αυτό καταγραφεί ως μια απλή εικόνα στο παζλ. Να υπάρχει, δηλαδή, ο τάδε, ο δείνα και οι Αγανακτισμένοι. Μια κατάσταση περιγραφική απλώς, η οποία επί της ουσίας δεν ενοχλεί».
Ο ίδιος δεν συμφωνεί με όσους υποστηρίζουν ότι η συμμετοχή στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα έχει κοινά στοιχεία με τις πρώτες ημέρες της Μεταπολίτευσης. «Η κατάσταση τότε ήταν διαφορετική» λέει. «Ο κόσμος πανηγύριζε την πτώση ενός καθεστώτος το οποίο δεν είχε επιλέξει ο ίδιος, του είχε επιβληθεί. Είχαν προηγηθεί κάποια χρόνια πάλης για την πτώση του. Εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ουσιαστικά, και ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, εμείς το είχαμε επιλέξει όλο αυτό επί τόσα χρόνια. Γι΄ αυτό λέω ότι ναι μεν έχουν ευθύνη οι πολιτικοί, αλλά ας παραδεχθούμε, επιτέλους, και τη δική μας ευθύνη ως πολιτών». Ο ίδιος με τι αγανακτεί σήμερα; «Δεν ξέρω. Το “σήμερα” είναι που με κάνει να νιώθω αμηχανία. Γιατί,άραγε,να αγανακτήσω σήμερα; Το κράτος λειτουργεί όπως λειτουργούσε τα τελευταία 20-30 χρόνια. Δεν υπάρχει κάτι καινούργιο. Η αναξιοκρατία, το βόλεμα των ημετέρων, η έλλειψη σεβασμού του κράτους απέναντι στον πολίτη και το αντίθετο, η ρεμούλα, όλα αυτά προϋπήρχαν, δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Απλώς, ως τώρα το χρήμα έρρεε, οπότε κανείς δεν αντιδρούσε ουσιαστικά. Τώρα ξυπνήσαμε γιατί ξεβολευτήκαμε, στριμωχτήκαμε. Η άλογη βία είναι, ίσως, το καινούργιο στο οποίο δεν είχαμε συνηθίσει και τώρα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Ωστόσο, επαναλαμβάνω ότι ο κόσμος επιτέλους ανοίγεται, διαδηλώνει, εκδηλώνεται, το θεωρώ φοβερά θετικό».
Ολόκληρη τη συνέντευξη διαβάστε εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου