Ο π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΑ "ΕΛΛΗΝΟΡΩΣΙΚΑ"

Art work στα "Ελληνορωσικά": Ιωάννης - Πορφύριος Καποδίστριας 

Γράφει ο π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ 

Κρατώ στα χέρια μου τα "ΕΛΛΗΝΟΡΩΣΙΚΑ", νεοκυκλοφορηθέν βιβλίο του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου, από τις εκδόσεις s@mizdat, με 260 σελίδες, μεστές περιεχομένου. 

Ο Παναγιώτης Ανδριόπουλος, οξύνους θεολόγος - μουσικός και δημοσιολόγος, με λόγο ευθύβολο και δίχως εκπτώσεις εν παντί, στον τόμο αυτόν συγκέντρωσε τα κείμενά του, πρωτοδημοσιευμένα στους προσωπικούς ιστοτόπους του "Φως Φαναρίου" και "Ιδιωτική Οδός", αφορώντα αφενός μεν στην "πολυμερώς και πολυτρόπως" εκπεφρασμένη αγάπη του για τον διαχρονικό και τεράστιο ρωσικό πολιτισμό, αφετέρου δε στη σύγχρονη πολιτικοεκκλησιαστική καθεστηκυία τάξη της Ρωσίας, εκ της οποίας πολλά δεινά εκπορεύονται ανά την οικουμένη. 

Από τη μια πλευρά, ο Ανδριόπουλος στέκεται θαυμαστικά και αναδεικνύει με κάθε τρόπο εν Ελλάδι κορυφαίους δημιουργούς εκ Ρωσίας και την διαχρονία της ώσμωσής τους με Έλληνες, π.χ. τις ελληνο-ρωσικές μουσικές διαδράσεις στο διάβα της ιστορίας, την μουσική ποιητική του Αντρέι Ταρκόφσκι, τη σχέση Μάνου Χατζιδάκι με τους ρώσους συνθέτες του 20ού αιώνα, τον Ντμίτρι Σοστακόβιτς του Δημήτρη Μητρόπουλου, την ντοστογιεφσκική ηθική στο θέατρο, το "Άξιον εστί" του Ελύτη στα ρωσικά, τους δύο Αλέξανδρους της Ρωσικής Διασπορά: π. Αλέξανδρο Σμέμαν και Αλεξάντρ Σολτζενίτσιν και άλλα διάφορα πολύ ενδιαφέροντα. 

Από την άλλη μεριά, ο Ανδριόπουλος στέκεται κριτικός και έντονα "πολεμικός", με πάμπολλα επικαιρικά κείμενά του, έναντι της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, όπως έπραξε ή θα πράξει (είμαι σίγουρος προς τούτο) και σε κάθε άλλη εισβολή μεγαλοσχημόνων σε αδυνατότερους λαούς (π.χ. του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία). Στα κείμενά του διαφαίνεται και αποδεικνύεται τις πταίει: όχι ο ρωσικός λαός, πολλώ δε μάλλον ο θαυμαστός πολιτισμός τους, αλλά οι χιτλερίζουσες και παρανοϊκές πολεμικές στρατείες του πουτινικού κράτους, που κατ' αυτάς επιβιώνει στη Μόσχα, κατακρεουργώντας ολοένα τον όμαιμο λαό της Ουκρανίας, επειδή -αγέρωχος- υπερασπίζεται βωμούς και εστίες πατρογονικές, πασχίζοντας νυχθημερόν για την αυτοδιάθεση και την ελευθερία του. 

Ο εγκρατής περί την θεολογία και εκκλησιαστική διπλωματία Ανδριόπουλος διαπιστώνει ότι στα σχέδια του Πούτιν στοιχείται ο σημερινός Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος, ο οποίος φέρεται ως παρατρεχάμενος του πολιτικού ηγέτη και his master voice. Την δυσοσμία αυτής της κατάστασης υποδαύλιζε ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίων Αλφέγιεφ, ο και διάσημος μουσικός (του οποίου το μουσικό ταλέντο αποκαθηλώνει σε ειδικό κείμενό του ο Π. Α.), έως την πρόσφατη δυσμενή μετακίνηση αυτού του ίδιου από την περίοπτη Μητρόπολη Βολοκολάμσκ σε εκείνη την άσημη της Ουγγαρίας, κυρίως δε την παύση του από την ηγεσία των εξωτερικών υποθέσεων του Πατριαρχείου του. 

Βεβαίως, στο ανά χείρας βιβλίο, ο Π. Α. διεκτραγωδεί πώς ο εκκλησιαστικός μεγαλοϊδεατισμός των Ρώσων και το δόγμα της "Τρίτης Ρώμης" ουδέποτε αποδέχτηκε την Αυτοκεφαλία, την οποία παρείξε προ τριετίας το Οικουμενικό Πατριαρχείο στους εμπερίστατους (και εκκλησιαστικά) Ουκρανούς, πώς ο Κύριλλος προχώρησε στην παύση μνημόνευσης του Οικουμενικού Πατριάρχου, καθώς επίσης παντός άλλου Προκαθημένου αναγνωρίζει έκτοτε τη νεοπαγή και ανθοφορούσα ήδη Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας, υπό τον Μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Επιφανίου. 

Το μένος και η εκδικητική διάθεση του Πατριαρχείου Μόσχας είναι τέτοιο και τόσο, μάλιστα δε διαρκούσης της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, ώστε πραγματοποίησε και συνεχίζει να πράττει ένα πνευματικό εκκλησιαστικό έγκλημα, μιαν αντικανονική εισβολή (ή εισπήδηση) στην δικαιοδοσία του δευτερόθρονου Πατριαρχείου, αυτό της Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής, αποστέλλοντας εκεί για... επανευαγγελισμό δικούς του μισσιονάριους, υπό τον ανεκδιήγητο Μητροπολίτη Κλιν Λεωνίδα, ο οποίος, μαζί με τα ρασοφορούντα (και ήδη καθηρημένα από το θιγόμενο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας) τσιράκια του, "ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη" στα ανυποψίαστα κράτη της Μαύρης Ηπείρου. 

Πάντα ταύτα και πολλά άλλα, εναποτυπώνονται στο βιβλίο Ανδριόπουλου, το οποίο εντέλει αποτελεί -θεωρούμε- πρώτη ύλη για τον ιστορικό του μέλλοντος, διότι παρέχει, όχι μόνον πολύτιμες δημοσιογραφικές πληροφορίες, αλλά αναδεικνύει -με τρόπο ευσύνοπτο και κριτικό- τον επιδέξια πολλάκις κεκρυμμένο ύφαλο των σύγχρονων ιστορικών γεγονότων εν τη γενέσει τους.