Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου
Το δοκίμιο του Οδυσσέα Ελύτη "Η μαγεία του Παπαδιαμάντη" πρωτοεκδόθηκε από τις εκδόσεις Ερμείας το 1976. Το εξώφυλλο και η διακόσμηση του βιβλίου ήταν του Γιάννη Μόραλη.
Δέκα χρόνια αργότερα (1986), το δοκίμιο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Γνώση».
Το 1996 έγινε η έκδοση του δοκιμίου από τις εκδόσεις Ύψιλον, σε επιμέλεια του Άρη Μπερλή.
Το δοκίμιο, τελικά, συμπεριλήφθηκε στον τόμο με πεζά του ποιητή «Εν λευκώ».
Ο Ελύτης επισημαίνει, μεταξύ άλλων, ότι ο Σκιαθίτης πεζογράφος είχε τρισδιάστατη αίσθηση της ακοής: «με τη μια διάσταση άκουγε τους αγέρηδες και τον παφλασμό των κυμάτων, με την άλλη την ελληνική λαλιά στην αρχική φθογγολογική της σύσταση, και με την τρίτη τον κόσμο των νοημάτων από της Ιωνίας τους καιρούς κι εδώθε». Από τις αναφορές του Ελύτη προκύπτει η οριακή απλότητα του κοσμοκαλόγερου της λογοτεχνίας, η πλήρης ανεξαρτησία του από τα υλικά αγαθά και τον έξω κόσμο, καθώς και η ιδιαίτερη σχέση του με το νησί του, που στο έργο του παίρνει «τη σημασία ολόκληρης ηπείρου».
Ιδού μερικά αποσπάσματα από το περίφημο δοκίμιο του Ελύτη.
"Ο Παπαδιαμάντης εστάθηκε απατηλός. Και απέχει τόσο από την εικόνα που δίνει ο ίδιος για τον εαυτό του όσο απέχει, θα λέγαμε, η ολιγάρκειά του από τον ασκητισμό.
... Nα πού βρίσκεται η αληθινή μαγεία του Παπαδιαμάντη. Δε ζητά να τεντώσει τα νεύρα μας, να σείσει πύργους και να επικαλεστεί τέρατα. Οι νύχτες του, ελαφρές σαν το γιασεμί, ακόμη κι όταν περιέχουν τρικυμίες, πέφτουν επάνω στην ψυχή μας σαν μεγάλες πεταλούδες που αλλάζουν ολοένα θέση, αφήνοντας μια στιγμή να δούμε στα διάκενα τη χρυσή παραλία όπου θα μπορούσαμε να 'χαμε περπατήσει χωρίς βάρος, χωρίς αμαρτία. Είναι εκεί που βρίσκεται το μεγάλο μυστικό, αυτό το "θα μπορούσαμε" είναι ο οίακας που δε γίνεται να γυρίσει, μόνο μας αφήνει με το χέρι μετέωρο ανάμεσα πίκρα και γοητεία, προσδοκώμενο και άφταστο. "Σα να 'χανε ποτέ τελειωμό τα πάθια και οι καημοί του κόσμου".
... Η ποιητική νοημοσύνη του Παπαδιαμάντη διατρέχει τις σελίδες του, συνεγείρει και μαγνητίζει τις λέξεις, τις υποχρεώνει να συναντηθούν σε μια φράση όπως ο αέρας τα λουλούδια σ' έναν αγρό. Παράξενη ελευθερία που η συμβατική αντίληψη για τη σύνταξη του άλλου Σκιαθίτη [δηλ. του Μωραϊτίδη] δεν της επιτρέπει ν' απλωθεί. Αυτές οι νησίδες των παρομοιώσεων και των μεταφορών που αφθονούν στα κείμενα του πρώτου, χωρίς ποτέ να τα μεταβάλλουν σε πεζοτράγουδα, κάποτε και οι απλές περιγραφές, με μια μόνον, ίσως, ανάμεσά τους ανορθοδοξία (που κι αυτήν είναι δύσκολο να την εντοπίσεις με την πρώτη ματιά), τέλος μερικές, κατά μέρη άνισα, εισβολές της δημοτικής, απροσδόκητες, αρκούν, για ν' αποσπάσουν τη γλώσσα αυτή απ' την παγερότητα και να κυματίσουν την επιφάνειά της μ' έναν τρόπο που δεν έχει τον όμοιό του στα πεζογραφήματα της εποχής."
Το δοκίμιο του Ελύτη για τον Παπαδιαμάντη συμπληρώνει, θα λέγαμε, το ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ του Ελύτη. Ο Ελύτης ανθολογεί αποσπάσματα διηγημάτων του Σκιαθίτη, κι έτσι κατανοούμε σε ένα βαθμό τι είναι αυτό που ο Ελύτης έβρισκε στον Παπαδιαμάντη.
Στο Ανθολόγιο συναντούμε και διηγήματα της Παναγιάς.
Ο Ελύτης ανθολογεί και βάζει δικούς του τίτλους στα αποσπάσματα.
Έτσι έχουμε:
- «Το σπιτάκι στη θάλασσα» από το διήγημα «Η Γλυκοφιλούσα»
- «Το εξωκκλήσι της Παναγιάς της Κατευοδώτρας» από «Τ’ αγνάντεμα»
- «Η Παναγία η Γλυκοφιλούσα» από το διήγημα «Η Γλυκοφιλούσα»
- «Ο νεκρός ταξιδιώτης», από το ομώνυμο διήγημα, όπου υπάρχει εκτενής αναφορά στην Παναγία την Κουνίστρα ή Κ΄νιστριώτισσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου