ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΑ "ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΑ ΑΛΛΗΛΟΜΑΧΑΙΡΩΜΑΤΑ"

Παραμυθόδραμα διδακτικόν 

Ο αρχιμανδρίτης έχει φύγει χρόνια από την Μητρόπολη της Πελοποννήσου στην οποία ανδρώθηκε και διακόνησε. 

Έφυγε για μια καλύτερη τύχη στην ομογένεια. Πήρε μια ενορία και περνάει καλά. Ευχαριστημένος δηλώνει. Άλλωστε δεν του λείπει τίποτα. Όλα τα ‘χει. Τιμές και δόξες και λεφτά. 

Δεν μπορεί όμως να …χωνέψει ότι αναγκάστηκε να φύγει από την πατρίδα. Έτσι, συνέχεια με την Μητρόπολη που άφησε ασχολείται. Μαθαίνει όλα τα κουτσομπολιά πρώτος. Τα αναπαράγει με επιτυχία και δεν παραλείπει πάντα να πει έναν …πικρό λόγο για τον δεσπότη που είναι στην παλιά του Μητρόπολη. 

Αλλά κι ο δεσπότης αυτός, στην άλλη πλευρά της γης, δεν παύει να «θάβει» τον αχώνευτο αρχιμανδρίτη. Κανείς στο περιβάλλον του δεν τολμάει να προφέρει το όνομα του …ακατανόμαστου αρχιμανδρίτη ούτε φυσικά να δείξει ότι μπορεί να έχει – έστω τυπικές, λόγω παλαιάς γνωριμίας – σχέσεις μαζί του. Μπαίνει αυτόματα στην μαύρη λίστα του δεσπότη. 

Κάποια στιγμή γίνεται κι ο αρχιμανδρίτης δεσπότης! Παίρνει την …εκδίκησή του! «Τώρα είμαστε ίσοι», λέει και ξαναλέει μέσα του. Κι ως δεσπότης επιστρέφει, σαν επισκέπτης, στην παλιά του Μητρόπολη, καλοδεχούμενος πια από τον δεσπότη που «έθαβε»! 

Ενεοί έχουν μείνει οι κληρικοί! Μα μέχρι χθες ο δεσπότης μας δεν ήθελε ν’ ακούσει για τον αρχιμανδρίτη, αλλά τώρα τον ξενίζει πλουσιοπάροχα. «Επειδή έγινε κι αυτός δεσπότης;», διελογίζοντο εν ταις καρδίαις αυτών. Αλλά άκρη δεν μπορούσαν να βγάλουν. «Μα δεν ήθελε να δει ο ένας τον άλλον», ξανασκέπτονταν, «και τώρα συλλειτουργούν σα να μην τρέχει τίποτα;». Και να τα «άγιε αδελφέ» να πέφτουν βροχηδόν! Και να τα παινέματα κι οι κολακείες! 

«Μα τι άλλαξε, ξαφνικά;», έλεγαν μεταξύ τους οι κληρικοί. 

Δεν ήξεραν οι δυστυχείς ότι μ’ αυτή την πρακτική «προκόβεις» στην Εκκλησία. Το κυριότερο όμως που δεν ήξεραν είναι ότι μόλις έφυγε για την ομογένεια ο δεσπότης, ο άλλος δεσπότης συνέχιζε να τον «θάβει», με το ίδιο πάθος όπως και πριν. Όπως, άλλωστε, και ο της ομογένειας. 

Τα «συντροφικά μαχαιρώματα» συνεχίζονται με αμείωτη ένταση. 

Άχρηστος βίος, ζωή που μυρίζει θανατίλα, υποκρισίας γέμουσα! 

Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα! 

Υ.Γ. Κάθε ομοιότης με πρόσωπα και γεγονότα είναι πραγματική, αρκεί να υπάρχει ...φαντασία! 

Π.Α.Α.